Categorie archieven: Privé

Een mooi weekend Zeeland

Geplaatst op door
1

Het is donderdagochtend. Ik roep mijn zorg op om uit bed gehaald te worden. Mijn verzorger komt zingend mijn kamer binnen. Ik ben namelijk jarig. Vandaag wordt voor mij eigenlijk een gewone werkdag. Toch word ik een aantal keer gebeld door familie. Ik ben er blijkbaar niet op voorbereid, want ik zou het ook niet vieren vandaag. Mijn vader belt mij op een moment dat ik druk met mijn werk bezig ben. Dus het komt ook niet over. In de avond bel ik rustig met mijn vader.

Ophalen in Heemstede

De volgende dag ben ik vrij. Het is de bedoeling dat ik een lang weekend naar Domburg ga. Dit heb ik afgesproken met mijn tante en mijn oom die daar wonen. Aan het begin van de middag neem ik taxi naar mijn ouders in Heemstede. Daar komt ook mijn neef Victor die met mij mee gaat naar Domburg. Als ik in Heemstede ben is mijn neef er nog niet. Ik ga lunchen met mijn ouders. Op een gegeven moment moet Victor opgehaald worden bij het treinstation. Victor wordt nog rondgeleid door het net nieuwe appartement van mijn ouders. Daarna ga ik met de Caddy samen met Victor naar Domburg rijden. Ondertussen belt mijn zus nog omdat ze mij gisteren nog niet had gefeliciteerd.

Lange reis naar Zeeland

De reis is op een vrijdagmiddag. Iedereen is klaar met werk en heeft weekend. Hierdoor is het hartstikke druk op de weg. Dus we kwamen in een file terecht. Dat gaf helemaal niet. Zo hadden Victor en ik tijd om bij te kletsen. Ik had mijn neef al een tijd niet gezien. Eind jaren negentig heb ik in Arnhem gewoond. Mijn neef komt uit Arnhem en hij kwam in die tijd elke donderdagavond bij mij langs om een film samen te kijken. We zijn ongeveer even oud en deden van jongs af aan dingen samen. Dus het is fijn om weer een moment te hebben die we samen doorbrengen. Rond om Rotterdam was het het drukst. Daar zagen we bij de haven een groot schip dat heel erg hoog in de lucht werd gehouden.

Van jongs af aan

Victor en ik deden van jongs af aan dingen samen, maar de afgelopen jaren is ons leven wel heel verschillend. Victor heeft een gezin gekregen en heeft drie kinderen. Ik ben vrijgezel en heb geen kinderen. Eigenlijk heb je dan een ander leven. Dat heb ik ook gemerkt met mijn broer en zus die kinderen hebben. Het lijkt wel of hun hele privéleven in het teken staat van de kinderen, en misschien is dat logisch. Je brengt ze naar school, naar hockeytraining en dan hebben ze in de weekenden ook hockeywedstrijden die ze moeten spelen. Daarnaast hebben ze ook nog vrienden van mijn nichtjes en neefje die komen spelen. Aan dit soort dingen hoef ik niet te denken. In de weekenden kan ik gewoon uitslapen. Behalve dat ik twee keer in de week in het stadhuis ben en voor de rest werk ik thuis.

Eindelijk aangekomen

Wij komen bij Rotterdam. Een heel groot vrachtschip staat in de steigers hoog in de lucht. Victor en ik kijken er naar met verbazing. We hebben ook de tijd, want rond Rotterdam is de file nog het langst. Wanneer we eindelijk Zeeland binnen rijden merk je dat meteen. Het is veel rustiger en om ons heen zien we links en rechts van ons veel water en we rijden op een smalle weg. Rond zes uur zijn wij bij ons hotel. We werden al verwacht. Ook de tillift die ik besteld had was al in onze hotelkamer. Toen wij alleen in onze hotelkamer aankwamen merkten we dat de tillift niet onder mijn bed kon komen. Niet veel later kwamen mijn tante en oom bij onze kamer. Het was een warme verwelkoming. Het bed verhogen zouden mijn tante en oom regelen met het personeel die zij heel goed kennen.

Lekker luxe eten

Ondertussen gingen wij dineren en dat kan in het Badhotel. Ik durfde weer als eens vaker geen vis te bestellen. Dus ik koos voor de steak. We raakten in gesprek over onder meer het werk van Victor. Over onder andere dat hij elk jaar weer een documentaire maakt over de Slag om Arnhem voor de gemeente Arnhem. Daarna hebben we het over mijn werk en hoe het mijn oom allemaal beleefde als ambtenaar. Toen we klaar waren met dineren gingen we al naar bed. Het was al vrij laat en we hadden een groot programma voor morgen. Het personeel had mijn bed hoger weten te krijgen door er stenen onder te leggen. Dus dat was ook opgelost.

Start van een mooie dag

De volgende ochtend genoten Victor en ik van een echt luxe hotelontbijt met uitgebakken spek, roerei en Victor genoot zelfs van zalm. Daarna liepen Victor en ik naar het museum van mijn tante en oom wat nu Museum Domburg heet, vroeger het het de Marie Tak van Poortvliet Museum. Nu was er een tentoonstelling van Jacoba van Heemskerck. Zij zou rond het einde van de 19e, begin 20e eeuw een relatie hebben gehad met Marie Tak van Poortvliet, wat in die tijd niet kon.

Naar Vlissingen

Na Museum Domburg was het de begin van de middag. We bespraken wat we de rest van de middag zouden doen. Het was een hele regenachtige dag. We besloten naar Vlissingen te gaan, naar het Maritiem Museum. Dit was een museum waarbij je een audio-apparaat moest gebruiken. Het museum ging over de gewonnen zeeslagen van Michiel de Ruyter en de mannen die meegingen reizen op de schepen. Dit betekende dat ze soms maanden niet thuis waren en dat ze hun vrouwen alleen achterlieten met hun kinderen.

Een gezellige avond

Rond 4 uur gingen we weer terug naar Domburg met vis van een goede vishandel uit Vlissingen. Bij mijn tante en mijn oom thuis gingen we piratenbridge spelen. Het lijkt erg op boerenbridge, maar dan met iets aparte regels. Daarna gingen we Nederlands elftal kijken wat speelde tegen Ierland. We wonnen met 1-0, maar speelde helemaal niet goed. Maar we waren nu wel erg dichtbij het EK wat aankomende zomer wordt gespeeld.

Weer naar huis

Aan het einde van de avond gingen Victor en ik weer naar ons hotel. De volgende ochtend genoten we weer van eerlijk ontbijt. Na dat we nog een koffie namen met ons tante en oom gingen we echt weer naar huis. Of in ieder geval Heemstede, waar mijn ouders wonen. De reis ging op zondagochtend een stuk sneller dan vrijdagmiddag. Mijn vader reed Victor naar het Centraal Station van Amsterdam, zodat hij weer de trein naar Arnhem kon nemen en mij bracht hij weer thuis. Het is heel bijzonder om zo’n neef als goede vriend te hebben en dat ik zo’n bijzondere band heb met mijn tante en mijn oom. Ik had een fantastisch weekend!

2023 van start op hoogte

Geplaatst op door
1
De jongens waarmee ik ging skydiven.

We zitten alweer twee weken in het nieuwe jaar. Maar ik kan zeggen dat afgelopen zaterdag pas mijn jaar echt goed van start is gegaan. Tijdens mijn 40ste verjaardag, wat alweer in november 2021 was, kreeg ik van mijn maatjes die achter mij staan in de Arena een dag skydiven. Ik dacht: “Wat een apart cadeau” en “Kan ik dit wel? Ik zit tenslotte in een rolstoel.” Maar Mike vertelde dat hij mijn situatie heeft uitgelegd en dit zou ik werkelijk kunnen doen. En toen dacht ik gewoon: “Waarom dan niet? Ik ga er gewoon voor.”

Op weg

Zaterdag was dan de dag. Cliff haalde eerst de Caddy op in Heemstede en reed daarna naar mij toe. Daarna gingen we Pim en Pelle halen bij Carpool Abcoude. Samen met Pim en Pelle reden we naar City Skydive aan de A2 bij Utrecht. We waren er veel te vroeg dus we moesten nog wel even wachten. We namen een koffietje of een colaatje en gingen rustig kletsen. Terwijl Cliff het weer over vrouwen kon hebben stapten we daarna over op Ajax, de band die ik heb met de jongens.

Instructies voor skydiven

Daarna kwam Bas die instructie ging geven wat de bedoeling is. Hij wilde ook weten wat ik nog allemaal kon. Daarbij was het vooral belangrijk dat ik mijn benen nog kon strekken en mijn armen. Er zit wel wat beweging in mijn benen maar strekken is toch erg moeilijk. Daarnaast kan ik mijn rechterarm ook niet echt strekken. Eerst deed ik mij beter voor dan het werkelijk is. Maar dat was allemaal niet erg, hij wilde gewoon weten wat ik nog kon. Dus kon ik maar beter eerlijk zijn. Ze hielpen mij voor de rest wel.

Alleen ik ga vliegen

Niet veel later kwamen ook de andere jongens, Mike, Sander en Bert. Ik dacht dat zij ook zouden skydiven, maar ik was de enige die het ging doen. De rest was mee om te zien hoe ik het zou doen. Dus alle druk lag op mij. Het was toch even wachten tot ik mijn pak aan mocht doen om te skydiven. Toen we uiteindelijk het pak aan mochten doen waren er uiteindelijk vier man nodig die mij moesten helpen. Dit duurde wel even en daarna was het even wachten tot ik in een smallere duwstoel werd gezet.

Sprong in het diepe

In die duwstoel gingen we door de smalle deuren naar de cabine waar de tunnel was waar ik straks in gegooid zou worden om te vliegen. Sander en Cliff gingen mee de cabine in. Zij zouden mij helpen om uit de rolstoel te komen en dan werd ik opgevangen door de instructeurs Bas en Ryan. Ik ging de tunnel in op mijn rug, maar Bas en Ryan draaiden mij op mijn buik. De eerste sessie vond ik doodeng. Maar dat kwam omdat ik mijn armen niet goed strekte en mijn hoofd niet naar boven hield. De sessies daarna gingen echt beter en vond ik het echt leuk worden.

De hoogte opzoeken

Toen ik meer begreep wat ik moest doen ging ik met vertrouwen en rust de volgende sessies in. Daardoor ging het ook beter. Ik ging ook steeds hoger. Tijdens de laatste sessie ging ik echt hoog. Elke sessie was 1,5 minuut, maar tijdens de laatste sessie ging ik iets langer. Bas en Ryan gaven aan: Ga nog maar één keer echt hoog. En daar ging ik. Het was een dag waar ik misschien pas echt zenuwachtig van werd de avond ervoor, maar eenmaal bezig met de sessies ging de spanning weg en vond ik het hartstikke leuk. Ik wil de jongens nogmaals bedanken dat ze op dit idee kwamen en dat ze dit aan mij gaven. Ik vond het heel bijzonder. Het was echt een hele mooie belevenis.

Een dag om nooit te vergeten

Daarna hebben we nog lekker gegeten bij café restaurant Eendracht in Abcoude. Waar ze echt heel lekker vlees hadden omdat ik begreep dat het vlees echt kwam van een goede slager. Daarna ging ik met de jongens zoals gebruikelijk naar Ajax. We speelden tegen Twente. Maar het was één van de moeizaamste wedstrijden die ik ooit van Ajax gezien heb. Twente was de bovenliggende partij. Dat zie je nooit bij Ajax als ze thuis spelen. Toch verloor Ajax niet en bleef het 0-0. Het maakte mij eigenlijk niet uit dat Ajax niet won. Ik had zo’n mooie dag door het skydiven. Dit zal ik nooit meer vergeten.

Bekijk het filmpje hoe ik skydive.

Eindelijk weer naar De Schaeper

Geplaatst op door
Beantwoorden

Nadat ik na twee thuiswedstrijden ben geweest in de Arena ging ik weer een uitwedstrijd kijken mijn stamkroeg in de Tweede Hugo de Grootstraat. Ajax speelde om kwart voor 7 ’s avonds, maar ik ging al eerder naar kroeg om met mijn Engelse vrienden eerst nog even naar Arsenal te kijken. Philip was daar niet bij, want hij moest zijn nodige centjes verdienen in de Media Markt. Ik kwam weer met de taxi aan. Ik werd met een grote glimlach verwelkomt door de altijd vrolijke Kim. Ze voorzag mij meteen van een glas modder, of ook wel een Guinness.

Altijd een plek voor mij

De wedstrijd begon eigenlijk meteen toen ik binnen kwam. Er was weer een vaste plek voor mij gemaakt. Arsenal moest tegen Brentford. Een club dat dit seizoen nieuw is in de Premier League en een verrassing is. Al gaat het nu even een stukje minder dan aan het begin van het seizoen. Arsenal’s eerste wedstrijd dit seizoen was ook tegen Brentford en die verloren ze.

Arsenal weer op dreef

Maar nu liggen de kaarten anders. Terwijl Arsenal heel moeizaam begon draaien ze nu beter en hebben ze kans op een Champions League-plek. Stuart was al in De Oude Schaeper. Hij had volgens mij al wat Guinness op. Toch had Arsenal het moeilijk tegen Brentford. In de eerste helft gebeurden er niet veel. Net na rust liet het jonge talent Smith Rowe zich zien. En als Saka ook nog de 2-0. Aan het einde van de wedstrijd deed Brentford iets terug, maar het kwam te laat.

Voorbereiding op Ajax

Tegen 6 uur kwam Philip ook naar De Schaeper en was klaar bij de Media Markt. Stuart wilde eigenlijk Ajax met ons meekijken, maar toen hij de Hollandse inhakers hoorde dacht hij: ‘Snel wegwezen’. Zelf vind ik dit soort muziek wel leuk in een café voor en na een wedstrijd, maar ik zou het zelf thuis niet draaien. Philip en ik bereidden zich voor op de wedstrijd tegen Willem II. We moesten ook nog wat eten en Philip stelde een kapsalon voor bij de buren. Dit bleek een schot in de roos. Deze kapsalon was anders dan die je normaal bestelt. Er zaten bijvoorbeeld andere groentes, zoals asperges, en het had een saus van blauwe kaas. Met deze lekkere kapsalon in de hand kon de wedstrijd beginnen.

Opluchting na doelpunt

Ajax begon voortvarend. In de eerste helft kregen ze enorm veel kansen. Maar het lukten hun niet om er doorheen te komen. In de tweede helft werd het moeizamer voor Ajax. Ze kregen steeds minder kansen. En de brillenstand bleef steeds langer staan. In de 80ste minuut viel een rommelgoal waarbij Timber met zijn handeltje tegen de doelpaal aan kwam. Ook al was het een rommelgoal, de opluchting was groot. Na de wedstrijd vierden Philip en ik het dan ook nog met een paar biertjes.

Ouderwetse sfeer

Een week later was ik weer in De Schaeper voor de wedstrijd tegen Go Ahead. Philip zou hier helemaal niet bij zijn. Als ik het mag zeggen verdient hij zijn centjes op de verkeerde momenten. Maar Kim toonde dat het net zo goed erg leuk in De Schaeper kan zijn zonder hem. Iedereen die naar De Schaeper komt voor Ons Alller Ajax ken ik inmiddels. In de loop der jaren bouw je ook een band met hun op. Het bestaat voornamelijk uit grappen bij elkaar uithalen en discussiëren over de opstelling.

Angstgegner Go Ahead

Nadat Kim met haar vrolijke lach weer een beker modder voor mijn neus zetten spraken we over onder kaartspelletjes die zij met Philip speelt. Nu kon de wedstrijd beginnen. Ook zonder Philip zouden we moeten kunnen winnen van Go Ahead. Ajax begon voortvarend. Alleen vielen ze wel aan, maar ze konden niet veel creëren. Na iets meer dan een kwartier spelen werd een schot van Go Ahead van richting veranderd en dat betekende de 0-1 achterstand. Daarna viel Ajax aan, maar net als in Amsterdam konden ze niet door de muur heen komen die de spelers van Go Ahead zette in hun eigen 16 meter. Aan het einde van de eerste helft dacht Ajax weer veel te laks over de verdediging en dat zorgde voor zelfs een 0-2 achterstand met rust. In de tweede helft zat Ajax nog steeds tegen de muur te spelen. Ze kwamen er één keer doorheen, maar dat was niet genoeg. Ajax verloor met 1-2.

Omdat het weer mag

Natuurlijk baal je even na de laatste fluitsignaal, maar dat zorgde er niet voor dat ik vertrok bij De Schaeper. Philip zou nog even wat drinken na zijn werk en het maakte niet uit dat de wedstrijd van Ajax al afgelopen was. Zeker na een nederlaag merk je dat veel klanten meteen het café verlaten. Maar wij niet. Het was nog gezellig genoeg. Daarnaast moest ik ook nog wat eten. Samen met Philip zat ik nog aan de pizza en we zaten te genieten van het feit dat we gewoon eindelijk weer naar de kroeg kunnen.

Genieten van mijn nichtjes

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het is halverwege oktober en best wel een drukte in Amsterdam. Nadat vorig jaar het dance-event ADE niet door ging door corona wordt het dit jaar ingehaald. Ik rijd naar het Scheepvaartmuseum. Samen met mijn nichtjes en mijn zus en mijn zwager breng ik een bezoek aan het museum. Een dagje uit met mijn nichtjes. Het is eigenlijk gek. Ik woon ontzettend dichtbij dit museum, maar dit is de eerste keer dat ik daar geweest ben. Ook als kind heb ik het museum nooit bezocht.

Een blauwe zee

Ik moest even wachten op ze toen ik bij het museum was. Ze hadden last van vastzittend verkeer hier naar toe. Toen ze eenmaal er waren gingen we ook gelijk naar binnen. Tegenwoordig gaat de kaartjes checken ook vrij snel via je telefoon. Binnen aangekomen kwamen we in een grote hal. Daar zagen we een zee van blauw. Iedereen mocht een tekening maken over orka’s en zee. Door een samenwerking met het Wereldnatuurfonds was er aandacht voor de vangst van orka’s. De hal moest een blauwe zee worden van orka’s in de zee.

Serieus genomen opdracht

Mijn nichtjes nemen de tekenopdracht zeer serieus. Ze waren er echt een tijdje mee bezig. Ik moet zeggen het resultaat was ook erg goed. Daarna gingen we verder kijken wat dit museum te bieden heeft. Het museum is verdeelt in de windstreken Noord, Zuid, West en Oost. Wij begonnen met de tentoonstelling aan de noordkant. Deze ging over de geschiedenis van de walvissen vangst. Er waren veel spelletjes die je via touchscreens kon spelen. Dus mijn nichtjes konden daar niet van afblijven.

Nog op een echte VOC-schip

Daarna gingen we naar de westkant van het museum. Hier was een tentoonstelling over de geschiedenis van Amsterdam als haven. Weer waren hier spelletjes die je kon spelen via touchscreens. Mijn nichtjes hadden wel aandacht voor de rest van de tentoonstelling, maar een touchscreen waarmee je spelletjes kan spelen kreeg wel extra aandacht van hun. En als laatste gingen we buiten natuurlijk het VOC-schip bekijken. We waren pas half 3 in het museum, dus daarna ging het museum al sluiten.

Protest tegen ADE

Toen wij naar buiten gingen konden we nog niet bij onze auto terecht. In de stad was er dit weekend het dancefestival ADE. En in de Kattenburgerstraat was er een optocht met wagens die karren trokken waar mensen op stonden te dansen. Ik dacht eerst dat dit bij ADE hoorde, maar weet bleek is dat dit een protest wast tegen het festival ADE. Toen de wagens wat weggetrokken waren konden we in de auto stappen. We gingen in West eten bij Mama’s Tapas op de Hugo de Grootplein. Om daar te komen kosten ook wat tijd.

Moeilijk om parkeerplek te vinden

Eenmaal aangekomen was het nog moeilijk om een parkeerplaats te vinden. Uiteindelijk besloten we eerst mij uit de auto te halen zodat mijn zus daarna de auto kon parkeren terwijl er vlak daar achter een andere auto was geparkeerd. Daarna liepen we rustig naar Mama’s Tapas. Het personeel was een beetje verrast dat ze zulke jonge dametjes als klanten hadden. Maar gelukkig blij verrast. We aten vrij voeg zodat ik hierna nog de tweede helft kon kijken van Ons Aller Ajax in mijn favoriete café.

Het succes van tapas

Mijn nichtjes hadden nog nooit tapas gegeten. En het was dan ook de vraag hoe ze hierop zouden reageren. Mijn zwager maakte de eerste keus voor de hapjes die wij zoden nemen. De verschillende hapjes kwamen op tafel en je zag dat van de meeste hapjes wel werd genoten. Alleen mijn jongste nichtje vond het meesten niet lekker. Maar het was voor mijn nichtjes over het algemeen een mooie ervaring. De meisjes wilden sommige hapjes ook thuis proberen te maken.

Een geslaagde dag

Na dit lekkere maal nam ik afscheid van mijn nichtjes. Je zag dat ze vandaag genoten hadden. Ik ging nog even een paar deuren verder kijken naar wat mijn favoriete club aan het doen is. Via mijn telefoon volgde ik wel wat er was gebeurd in de eerste helft. Het was een zware wedstrijd in Heerenveen, maar rust stand was 0-1. De tweede helft die ik keek met mijn maatje Philip was net veel beter. Maar het is wel lekker om met vrienden in een mooi café naar voetbal te kijken en uiteindelijk wonnen we met 0-2. Toch een goed eind van een hele mooie dag.

Eindelijk weer naar de kroeg

Geplaatst op door
4

Het is half juni. Na een aantal sombere maanden lijkt het weer wat vrolijker te worden. Door corona konden we de eerste maanden van 2021 niet veel doen. Daarnaast moesten we erg lang wachten voordat het een beetje mooi weer werd. Het is zaterdag 12 juni. Ik heb een taxi besteld naar de RAI voor mijn eerste prik van de vaccinatie tegen corona.

Mooie dag om mensen weer te zien

Ik heb mijn taxi vrij voeg besteld. Dat blijkt uiteindelijk ook goed te zijn, want ik word gecombineerd met een man die naar zijn stamkroeg gaat. Hier zie je dat we al meer open zijn en weer gaan genieten van het leven. De man woont niet ver van mij. En toch moeten we langs een opgebroken weg bij winkelcentrum Brazilië. De man vertelt vrolijk over dat hij vandaag naar zijn stamkroeg gaat. Het doet mij goed. Ik ben namelijk ook van plan om na mijn prik naar mijn stamkroeg te gaan. Andere mensen bestellen dus ook gewoon weer een AOV-taxi naar de kroeg. In de app van RMC staat nog steeds dat je alleen taxi mag bestellen als het echt noodzakelijk is. Dus ik voelde mij niet helemaal goed om het daarvoor te bestellen. Aan de andere kant vind ik het noodzakelijk, want ik heb weer sociale contacten nodig!

Gooi die prik er maar in

Uiteindelijk ben ik drie kwartier voor mijn afspraak bij de RAI. Ik merk dat ze daar helemaal niet op de tijd letten wanneer mijn afspraak is. Ik moet gewoon aansluiten in de rij. Het lijkt een erg lange rij, maar na een tijdje merk ik dat het vrij snel gaat. Op verschillende plekken vragen ze wel om de juiste papieren. Tegen de tijd dat ze mij prikken is het heel snel gebeurd. Ik rijd verder naar de plek waar ik een kwartier moet wachten om te kijken of de vaccinatie niet voor rare na effecten zorgt. Moet je voorstellen. Misschien kan ik straks lopen.

Als van ouds

De taxi van de RAI naar mijn stamkroeg had ik ook ruim na de tijd van dat ik mijn prik kreeg besteld. Dus bij de parkeerplaatsen bij de RAI moest ik nog even wachten. Rond kwart over twee was ik bij mijn stamkroeg aan de Tweede Hugo de Grootstraat. Ik had met Jelle en Philip afgesproken. Op het moment dat ik aankwam bij het café zei John al meteen tegen de chauffeur: “Neem die jongen maar weer mee.” Echt de humor dat ik gemist heb. Philip zat al aan een biertje toen ik aankwam, alleen Jelle was er nog niet. Hij moest nog even zijn baard netjes trimmen. Waarom weet ik niet. Het is niet zo dat hij Philip en mij hoeft te versieren of zo.

Philip en ik beginnen maar vast

Philip en ik begonnen maar vast te bestellen en zagen wel wanneer ‘Cinderella’ zou komen. Het was nog maar net middag. Tijd om eerst onze magen te vullen. Broodje bal is echt goed bij De Oude Schaeper. Philip begon met een tosti, maar naam daarna nog even de traditionele bal. Het bleek dat er nog iemand genoot van de gezelligheid van De Schaeper die vanochtend een prik had gekregen. Dat gaf meteen een band. Zij vroeg hoe ik mij nu voelde. Zij was twee uur eerder dan ik geprikt. Zij zou vertellen wat voor effecten zij krijgt, dan kon ik mij alvast voorbereiden.

Voetbalgelul

Toen ‘Cinderella’, Jelle, net iets na drieën er dan toch aankwam werd het echt gezellig. Ik had een paar dagen daarvoor net mijn kop kaal geschoren en Jelle doet dat al jaren. We waren net de ‘Ten Hag twins’. Terwijl Philip en ik aan de bier waren bestelde onze ‘Cinderella’, zoals altijd, rosé. Het EK was gisteren begonnen. Terwijl gisteren Italië makkelijker won van Turkije dan ik dacht was de wedstrijd Wales – Zwitserland bezig toen wij met onze drankjes bezig waren. Maar in de kroeg mocht de wedstrijd niet uitgezonden worden. De gesprekken tussen Jelle, Philip en mij gingen ook niet over het EK, maar als echte Ajacieden, over welke aankopen Ajax moet maken deze zomer. Ik vertelde over dat Valentijn Driessen het had over dat Ajax Steven Berghuis wilt kopen. Ik zou dat een slechte aankoop vinden. Volgens mij moeten ze Ihattaren kopen.

Wending gesprek

Een uur later voegde Beau zich bij onze gezelschap. We waren nog steeds over de aankopen van Ons Aller Ajax aan het discussiëren. Beau is de huisgenoot van Philip. Beau houdt niet van voetbal. Maar vaak als hij aansluit gaat het wel vaak over voetbal. Hij zegt altijd dat hij het niet erg vindt dat het gesprek over voetbal gaat, maar hij kan er binnen no time voor zorgen dat het gesprek een ander onderwerp heeft. Zo spraken we opeens over vaccineren. Of in het geval van Beau om je niet te laten vaccineren.

Amsterdamse humor

Het ging nog steeds goed met de vrouw aan het tafeltje naast ons. En John genoot ook aan dat tafeltje. De Amsterdamse humor bleef daar maar doorgaan. Jelle en Beau namen op een gegeven moment afscheid. Philip en ik bleven nog gezellig op het terras. De wedstrijd van zes uur was al begonnen tussen Denemarken en Finland. Op eens kregen we het verschrikkelijke nieuws binnen over Christian Eriksen. Hij viel neer. Philip’s en mijn gedachten keerden natuurlijk terug naar Abdelhak Nouri van een paar jaar geleden.

Dat doen we nog een keer

Later kwam Jelle nog terug. Onze ‘Cinderella’ had een schoonheidsslaapje genomen. We namen nog een biertje of rosé om het af te leren. Met zijn drieën bespraken we wat er in Kopenhagen was gebeurd. Gelukkig kregen wij nog te horen dat Eriksen bij kennis was. Rond 9 uur nam ik weer de taxi terug naar huis. Het was weer ouderwets gezellig in De Oude Schaeper. Hopelijk komen deze tijden om te genieten in je favoriete kroeg weer terug. Lekker lullen over niets en weer grappen uithalen bij elkaar. Of niets. Over voetbal praten, de belangrijkste bijzaak in het leven.

De Noord / Zuidlijn op de proef

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vanaf 22 juli rijdt eindelijk de Noord / Zuidlijn. Het heeft heel lang geduurd voordat de Noord / Zuidlijn in gebruik genomen kon worden. Toen ik in 2003 begon aan mijn HBO-opleiding was één van mijn eerste vakken Ontsluiting. Het onderwerp wat wij moesten ontsluiten ging over de Noord / Zuidlijn. Hieraan kan je al zien hoe lang het geduurd heeft.

Een toegankelijke lijn

Terwijl iedereen genoten heeft van een heerlijke vakantie afgelopen zomer heb ik de zomer door gewerkt. Ik heb een weekje vrij genomen in september, maar ik ben in de mooiste stad op deze aardbol gebleven. Deze week heb ik gebruikt om de Noord / Zuidlijn als rolstoelgebruiker uit te proberen.

Een Russisch kunstpaar

Het was woensdagochtend rond een uur of elf. Mijn ouders kwamen naar mij toe en namen hun Russische vrienden mee. Dit Russische paar waren kunstenaars uit St. Petersburg. Eerder waren ze bij mijn tante in Domburg. Zowel mijn tante als mijn moeder hebben een kunstachtergrond. Mijn tante heeft haar eigen museum in Domburg en mijn moeder is op latere leeftijd nog afgestudeerd aan de kunstacademie. In Rusland krijgt het paar niet zoveel opdrachten dus zijn ze een redelijk deel van het jaar in Europa. Zowel in Domburg als bij mijn ouders heeft vooral de man veel geschilderd. In ieder geval ging het paar mee naar Amsterdam. Na een koffie gingen zij hun weg.

Op pad met de metro

Mijn ouders en ik namen bij Rietlandpark de tram naar Centraal Station. Daar namen we de lift een flink stuk naar benden om lijn 52 te nemen, de Noord / Zuidlijn. We gingen eerst maar naar Noord. Er zijn tussen Centraal en Noord maar twee metrohaltes, Noorderpark en Noord. Je bent vrij snel in Noord. De raarste gedachten tussen Centraal en Noorderpark is dat je zo diep ’t IJ onder gaat. We stapten uit op Noord. Daar moet nog veel komen. Er staat een winkelcentrum, maar daar zitten nog weinig winkels in. En natuurlijk is daar ook het stadsdeelkantoor van Noord. Ik moet mijn collega’s daar nog steeds bezoeken. Omdat er voor de rest daar (nog) niet zoveel te beleven is namen we metro maar naar Zuid.

De Gordon Gekko’s van Amsterdam

Het mooie is dat je binnen twintig minuten in Zuid bent vanaf Noord. Wat best snel is. In Zuid zitten natuurlijk de zakenmensen van de Zuidas. Het is een doordeweekse dag. Dus iedereen is bezig met hun werk. Dat merk je heel erg bij dit station. De Zuidas is erg gericht op de werkende vrouw en man. De mensen lijken geen aandacht te hebben voor een ander. Het is hier net de Wall Street van Amsterdam. Ik krijg hier altijd het beeld van Gordon Gekko. Juist een plek om goed te kunnen lunchen.

Archeologische vondsten

Metrostation Rokin zou heel bijzonder moeten zijn. Onder de grond was hier namelijk archeologische vondsten gevonden en een deel zijn te bezichtigen in de muren van dit station. Maar het bleek dat de lift naar de Noord / Zuidlijn stuk was, dus we moesten lijn 51 nemen. Toen we eenmaal bij de Weesperplein waren besloten we toch maar naar huis te gaan. Halverwege deze maand heb ik voor de tweede keer de Noord / Zuidlijn genomen. Het was naar het stadsdeelkantoor van Zuid. Deze keer had ik geen problemen met de lift. Het was voor mijn werk, dus ik had geen tijd om station Rokin te bezoeken. Dat wordt nu een goede voornemen voor 2019. Naast het bekijken of alle stations goed toegankelijk zijn. Hierbij wens ik jullie allemaal dan ook een gezond 2019!

Een Super Helden-dag voor super leerlingen

Geplaatst op door
Beantwoorden

De zon komt een beetje door mijn gordijnen in mijn slaapkamer. Ik word wakker. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het half 8 is. Ik heb nog een half uur voordat ik op mag roepen. Vandaag ga ik niet naar mijn werk, maar ik heb wel een andere activiteit waarvoor ik er 8 uur uit moet. App-berichtjes poppen op mijn telefoon. Mijn zus is jarig en wordt door verschillende familieleden gefeliciteerd. Ik gooi er ook een felicitatie uit. Hierdoor is het toch al snel 8 uur.  De verzorgster helpt mij onder de douche. Terwijl ik douche maakt zij mijn brood klaar. Een luxe die niet veel mensen hebben.

Op naar Aerdenhout
Op het moment dat ik in mijn rolstoel zit word ik gebeld. De taxicentrale. De taxi die ik besteld had om kwart over 9 komt wat later, nu iets over half 10. Ik ga rustig eten en daarna poets ik mijn tanden en doe mijn haar. Wanneer ik daarmee klaar ben krijg ik een berichtje op mijn telefoon. De taxi is bijna gearriveerd. De taxi is toch nog iets later. Net voor tienen zit ik in de taxi. Ik app Wessel dat ik onderweg ben. Rond half 11 ben ik bij Antoniusschool in Aerdenhout.

Glimlach doorgeven
Vandaag ga ik een verhaal vertellen aan de leerlingen van groep 7 en 8 van deze school. Over een kleine maand hebben zij een sportdag. Deze dag zal mede worden georganiseerd door stichting Kieteman. Deze stichting is opgericht door mijn schoonzus en broer. Mijn neefje Kiet heeft een jaar op deze mooie wereld mogen zijn, maar toonde in dat jaar zijn glimlach meer dan menigeen. Deze glimlach willen mijn schoonzus en broer nu doorgeven aan kinderen die het iets moeilijker hebben. Zo organiseert de stichting dagen voor kinderen van vluchtelingen, zodat ze de dingen die ze in eigen land hebben meegemaakt en de moeilijkheden die ze daardoor hier nog ervaren even vergeten. Dat ze een glimlach op hun gezicht krijgen. Daarnaast financiert de stichting een kamp voor kinderen waarbij de ouders niet genoeg geld hebben om hun kinderen een vakantie te bieden. Een ander project is de Parel Parade.

Terug in de tijd
De Parel is mijn oude basisschool in Haarlem. Toen ik nog op deze school zat heette het nog De Regenboog. Het is een mytylschool. Het is een school voor kinderen met een beperking. Het kan zo zijn dat het kind in een rolstoel zit net als ik. Maar het kan ook zo zijn dat slecht ter been zijn. Maar ook een kind met een verstandelijke beperking kan er terecht. Deze kinderen hebben wat extra aandacht nodig. Zo heeft elke klas een assistent die deze aandacht kan geven. Zowel bij het schoolwerk in de klas als assisteren bij naar het toilet gaan. Of het begeleiden naar hun fysiotherapeut of ergotherapeut.

Enthousiaste kinderen
De leerlingen van groep 7 en 8 gaan hun sportdag houden samen met de leerlingen van groep 7 en 8 van De Parel. Samen met Wessel, een vader van een leerling van de school en lid van de ouderraad, maak ik de leerlingen warm voor deze sportdag. Een geslepen filmpje van snowboardster en Paralympics-kampioen Bibian Mentel hielp mee. Ik vertelde de leerlingen over de stichting en De Parel. De leerlingen werden erg enthousiast. Na afloop hadden ze nog vele vragen. Eén van de leukste vragen was wel: ‘Wat zou je doen als je één dag kon lopen?’ Ik moest hier wel even over denken. Eigenlijk wel grappig toen ik jong was heb ik daar zeker over nagedacht. Als kind had ik zelfs de hoop om profvoetballer te worden. Nu weet je dat het toch nooit gebeurd en denk je aan de dingen die je wel kan. Ik antwoorden dat ik die dag veel zou sporten.

Een bijzondere dag
Het was mooi om het enthousiasme te zien. Toen ik met mijn taxi weer naar huis ging werd er door de leerlingen ook uitgebreid ‘Dag, Marnix’ gezegd vanuit het schoolplein. Met een tevreden gevoel ging ik dan ook naar huis. Nu kijk ik uit om het enthousiasme terug te zien op 22 juni. Dan zal ik zeker aanwezig zijn bij deze bijzondere Super Helden-sportdag.  

Verbeteringen beginnen lokaal

Geplaatst op door
1

We zijn alweer een eindje op weg in 2018. Sinds begin deze maand heb ik een jaarcontract bij de gemeente. Daarnaast zijn er weer bijna de gemeenteraadsverkiezingen. Er zijn volop debatten en en wordt weer campagne gevoerd. Kortom ik kan mij niet beter voelen. Vorige week vrijdag was ik bij de lijsttrekkersdebat van De Balie. Het zegt toch wat over de stad Amsterdam dat de nationale lijsttrekkers hier komen om het over Amsterdamse onderwerpen te hebben.

Republiek Amsterdam
Ze zeggen wel eens dat Amsterdam een republiek is. En misschien is dat ook wel een beetje zo. Ze hebben hun eigen politiek, dat vaak anders gekleurd is dan de nationale politiek. De komende tijd zijn er in de stad weer veel debatten tot aan de verkiezingen op 21 maart. Dit leeft in Amsterdam als in geen enkele andere stad. Zo is er aanstaande dinsdag het verkiezingsdebat van Cliëntenbelang. In Hotel Arena verzamelen kandidaatsraadsleden van twaalf verschillende partijen om te debatteren over gelijke kansen voor iedereen, een toegankelijke en inclusieve stad en goede betaalbare zorg.

Hoe ver zijn we?
Het is nu twee jaar geleden dat de Tweede Kamer besloten heeft het VN-verdrag inzake rechten voor personen met een handicap te ratificeren. Vanaf 14 juli 2016 is het verdrag in werking. Maar wat wordt er nu werkelijk gedaan om aan de eisen te voldoen dat dit verdrag stelt? Hoe ver zijn we als stad? Dit zijn belangrijkere vragen. Naar verwachting komt dit zeker aan de orde tijdens het debat. Twee jaar geleden was ik ontzettend blij toen het verdrag geratificeerd zou worden. Ik denk nog steeds dat het ratificeren van dit verdrag leidt naar veel positieve veranderingen. Dat openbaar gebouwen toegankelijker worden, dat reizen met het openbaar vervoer nog makkelijker gaat en dat iedereen evenveel kansen heeft op onderwijs en werk.

Een kwestie van een lange adem
Natuurlijk kan Nederland en Amsterdam niet van de één op de andere dag voldoen aan de eisen van dit verdrag. Hiervoor moet je ook een lange adem hebben van wel jaren. En ik geloof ook werkelijk dat we uiteindelijk aan de eisen gaan voldoen die het verdrag stelt. Maar in oktober vorig jaar was ik bij de thema-avond ‘Stad zonder grenzen’. Hier sprak wethouder Eric van der Burg en het klonk redelijk vrijblijvend. Het zou nog wel tientallen jaren duren voordat Amsterdam echt aan de eisen voldoet wat het verdrag stelt. Hij gaf ook niet echt doelstellingen.

Langzaam stappen vooruit
Op de site van het College van de rechten van de Mens staat dat een VN-comité zal rapporteren over het implementeren van het verdrag. De eerste keer zal dat zijn in juni van dit jaar. Daarna zal dit elke vier jaar gebeuren. Maar ik ben natuurlijk geen jurist en op papier zal dit allemaal wel kloppen. Ik kan dus alleen zien wat er in de praktijk gebeurd. En dan vind ik het toch langzaam gaan en kan ik niet begrijpen waarom sommige dingen tientallen jaren moeten duren.

Het begint lokaal
Begrijp mij niet verkeerd. Ik heb een fantastisch leven en in een stad als Amsterdam kom je overal met tram, metro en bus. Maar soms kan het in Nederland zo lang duren om een besluit te nemen. En dan zie je dat landen om ons heen toch op ons voorlopen. Zoals de toegankelijkheid van toiletten van cafés en restaurants in Groot-Brittannië. Ik ben ervan overtuigd dat de beste manier om hier verandering in te brengen je naaste omgeving is. De mensen in jouw omgeving er bewust van laten worden. Daarom zet ik mij ook graag in voor Onbeperkt Oost en vind ik de lokale politiek zoveel interessanter dan de nationale politiek. Daarom kijk ik uit naar alle mooie debatten die deze stad nog in het vooruitzicht heeft. Als eerste het debat van Cliëntenbelang aanstaande dinsdag.

Een mooi land verdient beter

Geplaatst op door
Beantwoorden

Wat leven wij toch in een mooi land. Schone straten, mooie snelwegen. Het lijkt of het niet beter kan. Hierdoor krijg je de verwachting dat het op andere vlakken ook goed geregeld is. Maar één punt waar eigenlijk al jaren geen vooruitgang is te zien zijn de voorzieningen voor gehandicapten. Aan het begin van april ging mijn rolstoel stuk. Aan het einde van de eerste week van mei heb ik mijn rolstoel terug gekregen. Mijn hele leven ben ik al in discussie met leveranciers. Vroeger hadden ze in ieder geval nog wel het besef hoe afhankelijk wij zijn van een rolstoel. Misschien nu ook wel. Maar het is niet zo gemeend.

Nog steeds geen rolstoel
Uiteindelijk heb ik vijf weken gewacht op mijn rolstoel. Elke keer als ik opbelde om te vragen hoe het met mijn rolstoel stond dan begrijpen ze mijn situatie wel. Ze begrijpen ook wel dat ik het extreem lang vind duren, maar met die woorden hopen ze het op te hebben gelost. Terwijl ik nog steeds zonder rolstoel zit.

Karweitje van twee uur
Mijn kogellagers waren beschadigd. Uiteindelijk is dit max een karweitje van twee uur. Maar het duurt eerst drie weken voor ze eindelijk het onderdeel hebben. Als ik iets online bestel heb ik het twee dagen later. Al zou het uit China komen. Misschien een week. Maar drie weken! Ik begrijp het nooit echt.

Niet enige die zit te wachten
Nu hadden ze na drie weken eindelijk het onderdeel. Dan zou je zeggen mooi. Aan de slag en twee dagen later heb ik mijn rolstoel. Maar blijkbaar ben ik niet het eerste aan de beurt. Het komt er dus op neer dat er nog een heleboel anderen ook zeker vier weken aan het wachten zijn. Zo lang duurde het vroeger echt niet.

Motivatie weg
Ik begrijp het wel. Het is een vicieuze cirkel. Ik ben niet de enige die een klacht indient. Uiteindelijk hebben ze allemaal boze klanten. Daar woorden de reparateurs ook niet vrolijk van. Dan ga je niet meer gemotiveerd naar het werk en heb je ook geen zin meer in je werk. Wat ervoor zorgt dat je je werk niet meer goed doet.

Geen interesse in beroep
Er zijn te weinig mensen die kiezen voor een beroep in de techniek. Daar wordt ook op televisie oproepen voor gedaan om daarvoor te kiezen. Maar dan is daarvan zelfs reparateur voor dit soort het minst geliefd, waarschijnlijk ook omdat het minder betaald wordt. Dan komt er ook nog eens de klachten van klanten erbij dat reparaties zo lang duren en zelfs soms niet goed uitgevoerd zijn. In zo’n branche wil je niet werken.

Maakt het moeilijk om te participeren
Voor al deze dingen kan ik begrip opbrengen, maar daar hebben de mensen die afhankelijk zijn van deze voorzieningen niets aan. Sommige mensen moeten hierdoor thuis blijven en soms zich ziek melden van hun werk. Terwijl aan ons gevraagd wordt om te participeren.

Monopoliepositie
Soms wordt er naar aanleiding van klachten wel actie ondernomen. Zo waren er in de gemeente Utrecht zoveel klachten dat de gemeente ervoor gekozen heeft om het contract op te zeggen met leverancier Welzorg. Het gevolg was wel dat reparaties helemaal niet werden uitgevoerd voor een bepaalde periode. Dat krijg je dan ook nog. Een leverancier heeft zoveel macht omdat er geen concurrentie is. Als je ze erop aanspreekt weten ze dat je naar niemand anders kan. Dus hebben ze ook nog eens een monopoliepositie.

Keuze maakt ook geen verschil
In Amsterdam heb je nog drie leveranciers waar je uit kan kiezen. Welzorg, Beenhakker en Harting-Bank. Toen ik mijn eerste voorzieningen had in Amsterdam zat ik nog bij Welzorg. Toen het drie jaar geleden tijd was voor een nieuwe rolstoel koos ik maar voor een andere leverancier, Beenhakker. Het enige verschil vind ik nu is dat ze wat vriendelijker zijn bij Beenhakker. Maar daar is het mee gezegd. Ze weten het van elkaar dus hoeven zich ook niet in te spannen voor verbetering.

Positief kijken naar toekomst
Normaal gesproken wil ik een positieve blog schrijven, maar soms moet je ook dingen aan de kaak stellen. Ik weet op het moment geen oplossing. Het probleem is net als bij leraren, mensen in de zorg en mensen in de techniek. Het is geen geliefd beroep. Dus hierbij. Reparateur van rolstoelen. Iets voor jou?

Samen kom je tot oplossingen

Geplaatst op door
1

freedomfightersfestival

Na alweer een maandje flink thuis zoeken naar een nieuwe uitdaging hield ik afgelopen weekend even rust met het zoeken. Het was afgelopen weekend een interessante en leuk weekend. Ik was deelnemer aan het Freedom Fighters Festival. Het festival was georganiseerd door een goede vriendin Thiandi Grooff. Doel van het festival was bewustwording van de rechten van mensen met een beperking.

Thiandi heb ik geholpen met hoe ze het festival het beste kon promoten via Facebook. Buiten dat was ik niet betrokken bij de organisatie. Dus toen ik vrijdagavond naar De Meevaart reed wist ik niet wat ik kon verwachten. Tot mijn verrassing waren er veel buitenlanders bij betrokken uit onder andere Engeland en Ierland. Een verrassing omdat het festival binnen Stadsdeel Oost plaatsvond en de dag erna zouden we in gesprek gaan met lokale politici.

Al met al kan ik zeggen dat het wel een leuke verrassing was. In de tuin van De Meevaart stelden iedereen zich voor. Tijdens het voorstellen voelde ik al meteen dat er klik was. Engelsen hebben ontzettend goed gevoel voor humor. Daarnaast raakte ik aan de praat Joe. Hij verontschuldigde zich letterlijk voor zijn ‘ domme’ landgenoten dat ze voor de Brexit hadden gestemd. Naar een lekker Indische maal gingen we richting park Frankendael. Hier keken op een groot scherm naar de opera “Schoppenvrouw” van Tsjaikovski. De aandacht voor de opera was niet groot en morgen zou het een drukke dag worden. Dus de meeste besloten al snel naar huis te gaan of hun hotel.

De volgende dag ging ik weer richting De Meevaart. De groep zat al te wachten voor het verhaal van Anthony. Anthony komt uit Ierland. Tegen zijn wil in en die van zijn moeder is hij daar geplaatst in een instelling. Twee jaar heeft hij in die instelling gezeten. Tegen zelfs het advies van zijn dokter kreeg hij medicijnen die juist epilepsie veroorzaakte. Joe hielp de moeder van Anthony. Hij overtuigde de buurt waar Anthony opgroeide van de ernst van de situatie. Hierdoor ontstonden protesten die er uiteindelijk voor zorgden dat Anthony ontslagen werd uit de instelling. Tegenwoordig woont hij op zich zelf. Hij wil graag reizen maken om zijn verhaal te vertellen aan de buitenwereld.

Na dit indrukwekkende verhaal maakten we ons klaar voor het gesprek met de politici. Terwijl ikzelf helemaal niet gewend ben om te protesteren schreven we teksten op die we tijdens de mars naar het Centrum voor Beeldende Kunst omhoog zouden houden. Uiteindelijk had ik toch een tekst meegenomen tijdens de mars met: “Our voices must be heard”. Het gesprek met lokale politici was erg goed. De partijen die aanwezig waren SP, GroenLinks, PvdA en D66 vertelden eerst waar hun partij voor stond om de positie van mensen met een beperking te verbeteren. Daarna vertelden ze wat hun doelstellingen zijn voor de komende jaren. De vragen uit het publiek varieerde over toegankelijkheid tot kansen op studie en werk. Maar ook de mogelijkheden voor mensen met een (lichte) verstandelijke beperking om les te krijgen in het reguliere onderwijs. Alle partijen gaven aan dat hier nog grote stappen in te maken zijn.

Na dit gesprek werden we bij vriendschap community Assadaaka getrakteerd op een lekker maal. Assadaaka heeft juist als doel om integratie en participatie te laten slagen in ons land en speciaal in Amsterdam-Oost. Een heel goed doel. We moeten juist verbinden in deze tijd om met oplossingen te komen. Daarom is de Brexit ook zo erg. Juist met een samenwerking van een groot EU kan iedereen participeren in de samenleving. Het waren twee mooie dagen waarin ik goede nieuwe vrienden heb gemaakt.