Tot laatste uurtjes in stadsdeelkantoor

Het lijkt net of mijn tweede huis het stadsdeelkantoor is. Zo was ik afgelopen dinsdag weer te bewonderen in dit ‘huis’. Zo noemen ze het in ieder geval altijd in de Tweede Kamer. Het kabinet is welkom in het ‘huis’. Alleen was ik deze dag niet alleen aanwezig voor de commissievergadering. Voor de vergadering vond er namelijk een gesprek plaats tussen de fractievoorzitter, secretaris en mij. Zij vroegen af of ik interesse had en of ik het aan kon om de fractie van D66 in dit mooie stadsdeel te steunen.

Het was een open en toegankelijk gesprek. Daardoor kon ik op een vrij makkelijke en rustige manier duidelijk maken waar mijn kwaliteiten lagen. In de mailwisseling met de fractievoorzitter schreef ik steeds geachte en sprak ik haar aan met u. Maar aan het begin werd al meteen duidelijk dat er getutoyeerd mocht worden.  De uitkomst is dat ik de komende maanden steunfractielid ben van D66 in Amsterdam-Oost. Het was strak schema. De fractievoorzitter moest meteen na het gesprek opdraven in de vergaderzaal.

Dit is nu de vierde keer dat ik een vergadering meemaak in het stadsdeel, maar het is de eerste keer dat er zoveel insprekers waren. Voor elke vergadering mag iedereen die maar in het stadsdeel woont zich opgeven om in te spreken. Dit zijn vragen die bewoners hebben op diverse vlakken. Meestal zijn dat maar één of twee personen. Deze keer waren het er een stuk meer. Gevolg was dat de hele vergadering gevuld werd met het laten spreken van de insprekers en het beantwoorden van deze personen.

Bijna alle onderwerpen gingen over participatie. De enige persoon dat een onderwerp aandroeg was een vrijwilliger van een jongerencentrum. Dit jongerencentrum zo een andere locatie krijgen, maar op heden is het nog onduidelijk wat de locatie zal worden van dit jongerencentrum. Daarnaast vind de spreker de communicatie tussen de exploitant, het stadsdeel en het jongerencentrum erg onduidelijk. Dit is misschien de grootste raakvlak die deze spreker heeft met de rest van de sprekers.

Bij participatie gaat het om het actief meedoen, meedenken en meebeslissen van bewoners. De sprekers waren het er over eens dat de plannen die het stadsdeel nu heeft te weinig biedt om te kunnen participeren.  De één vond dat er te veel nadruk lag om te participeren via internet. Volgens deze persoon zou net als vroeger er een contactambtenaar moeten worden aangewezen die hier zorg voor draagt. De ander vond dat ze als jongerenorganisatie te weinig inspraak hadden. Weer een ander vond dat er te weinig informatie naar buiten komt om creatieve activiteiten te ondersteunen.

Toen kregen de raadsleden de mogelijkheid om te antwoorden op de vragen over participatie. De ene partij vond inderdaad dat er weer contactambtenaren moeten worden aangewezen. Weer een andere partij vond dat er meer in buurten moest worden gedacht om participatie beter te realiseren. Maar er waren ook partijen die vonden dat participatie echt wel gerealiseerd kon worden via internet of social media. Eén partij vond dat participatie echt vanuit de burger moet komen.

Zo was het weer een laat en heet avondje in het stadsdeelkantoor. Dit moest afgesloten worden met een echt biertje van Brouwerij ’t IJ. Dit deden we maar bij MuzyQ. Zo verdient het verliesmakende muziekcentrum toch nog wat. En wat betreft participatie. Tot nu toe heb ik het gevoel dat ik daar alle mogelijkheden voor krijg.

Met een gerust hart naar Den Haag

Informatie vooraf

Er zijn in Nederland drie organisaties (SWZ, Osiragroep en Fokus) die via ADL-assistentie1 ervoor zorgen dat mensen met een beperking zelfstandig kunnen wonen. Deze woningen heten dan ADL-clusterwoningen. De assistentie bestaat uit lichamelijke verzorging, aan- en uitkleden, verplaatsingen in en om het huis, toiletbezoek, eten en drinken, eenvoudige verpleegtechnische handelingen en enige hand- en spandiensten. Het mooie van deze manier van zorg is dat de cliënt de regie in eigen handen houdt, omdat de cliënt 24 uur per dag op afroep assistentie kan aanvragen. Zo heeft de cliënt maximale vrijheid om zijn dagritme zelf te bepalen en te leven zoals hij dat wil. Deze assistentie staat op het spel door de bezuinigingen van het kabinet. Daarom was er op 14 september jl. een commissievergadering over de ADL-assistentie en de ADL-clusters. Voor de vergadering kwam staatssecretaris van Volksgezondheid Veldhuijzen Van Zanten-Hyllner met een brief aan de Tweede Kamer. In deze brief geeft ze aan dat naast de 24-uurs zorg met alarmopvolging ook de extramurale 24-uurs zorg op afroep als afzonderlijke AWBZ-aanspraak2 zal worden opgenomen.

Bron:  http://www.fokuswonen.nl/

1 ADL (Algemene Dagelijkse Levensverrichtingen)

2 AWBZ (Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten) Hiermee worden de kosten voor de zorg van langdurige zieken gefinancierd.

Bron afbeelding: http://www.d66wijchen.nl/

Met een gerust hart naar Den Haag

Het is woensdag 14 september 2011. Ik maak mij klaar voor een lange dag. Vandaag ga ik naar Den Haag voor de commissievergadering over ADL-assistentie en ADL-clusters. Het begon al bij mij thuis. Terwijl ik dacht dat ik om half 1 de plank bij Amsterdam Centraal had besteld bleek dit, toen ik mijn mail checkte, al om 10 over 12 twaalf te zijn. Dus ik moest snel richting het station gaan. Bij de servicedesk gaf ik aan dat ik aanwezig was en stelde ik voor alvast naar het perron te gaan. Toen ik op het perron aankwam stonden er al mensen klaar om mij de trein in te helpen.

In Den Haag aangekomen werd ik ook vriendelijk geholpen door de mensen van de NS. Mijn navigatiesysteem op mijn telefoon moest mij nu naar het Buitenhof leiden.  Toen ik mijn bestemming naderde wist ik toch niet precies waar het Buitenhof was.  Zodoende kwam ik premier Rutte tegen, die in een redelijk luxe koffiehuis genoot van een kopje koffie. Later zag ik op een groot plein meerdere rolstoelen rijden en logischerwijs dacht ik: “laat ik deze mensen volgen.” Ik zat dichtbij. We waren vlakbij het gebouw waar moesten zijn. We moesten nog wel een voor een de lift in, maar dit ging sneller dan gedacht. Op de tweede verdieping waren televisies voor ons gereserveerd om het debat te kunnen volgen, in verschillende ruimtes en van verschillend formaat. Voordat de vergadering begon ging ik nog even naar de toilet, die bleek door te gaan voor een invalidetoilet, maar wel erg krap was.

Toen ik mijn plek weer gevonden had in de zaal begon de vergadering. Wat mij in eerste instantie opviel is dat deze commissie alleen maar uit vrouwen bestond, terwijl er toch aanzienlijk meer mannelijke Kamerleden zijn. Iedere fractie kreeg vier minuten om zijn betoog te doen. Hoe de verschillende partijen over dit onderwerp dachten kan ik als volgt beschrijven: Er waren partijen sowieso blij met de brief van de staatssecretaris die voor deze vergadering aan de Tweede Kamer gestuurd was (Agema, PVV en Uitslag, CDA). Andere partijen waren blij met de brief, maar boos dat dit antwoord zolang op zich liet wachten (Wiegman, CU). Dan waren er partijen die blij waren met de brief, maar nog een aantal kritische vragen hadden (Venrooy, VVD, Voortman, GroenLinks, Wolbert, PvdA en Dijkstra D66). En tenslotte was er één partij sowieso nog niet blij met het antwoord van de staatssecretaris (Leijten, SP).

In de zaal zaten een aantal fanatieke ADL-cluster bewoners. Toen PVV ‘ster Agema aan het woord kwam en de brief verdedigde van de staatssecretaris werd een bewoonster naast mij vrij boos. Ze had blijkbaar verschillende mailcontacten gehad met Agema en ze beschuldigde haar van draaikontenrij . Agema zou blijkbaar ook al blij zijn met de brief die de staatssecretaris eerder had verstuurd naar de Tweede Kamer en nu was een blij dat ze in deze brief haar antwoord op de vorige brief heeft verbeterd. Toen later deze Agema ook nog eens in discussie ging, ik zou bijna zeggen ruzie kreeg, met Leijten van de SP kon je duidelijk horen welke partij zij steunt. Agema houdt sowieso wel van een discussie. Later raakte zij ook in conflict met Wolbert van de PvdA.

Al hoewel ik erg gerust gesteld was na de brief van de staatssecretaris vind betreur ik hoe zij omgaat met kritische vragen. Zo had mevrouw Voortman van GroenLinks een vraag over burgerinitiatief op het gebied van leveren van zorg, zoals in Denemarken het geval is. Zij vroeg zich af of dat niet een idee is voor Nederland. Daar wordt blijkbaar onderzoek naar gedaan en met dit antwoord werd de vraag afgedaan. Mevrouw Dijkstra van D66 vroeg zich af waarom de staatssecretaris wilde kijken naar het verhogen van het minimaal aantal uur zorg per week. Dat nu staat op vijf uur per week. Hier kreeg mevrouw Dijkstra geen antwoord op.

De vergadering heeft mijn mening niet veranderd over de brief van 9 september jl. en ik ging met een gerust gesteld hart weer richting Den Haag Centraal. Ik had namelijk een plank gereserveerd om mij in de trein te helpen. Het was een hele leuke ervaring om zo’n commissievergadering mee te maken, maar mijn tocht ging weer terug naar Amsterdam. Er stonden nog meer belangrijke zaken op het programma, zoals mijn cluppie aanmoedigen in de Champions League!