Ondanks dat ik nu een mooie blog heb waar ik schrijf over verschillende onderwerpen is mijn doel nog steeds om een passende baan te vinden. Dit stond afgelopen week dan ook onder de aandacht. Zo had ik vorige week maandag een gesprek bij Price Waterhouse Coopers (PwC) en woensdag had ik een intakegesprek bij Cap100, de organisatie van Lucille Werner. Zij komt één keer in de zoveel tijd met een selectie van 100 getalenteerde mensen met handicap en introduceert deze mensen aan het bedrijfsleven.

Voor het gesprek met PwC moest ik weer een tocht maken door Amsterdam. Bijna weer aan de andere kant van Amsterdam. Het kantoor van PwC is in de richting van Station Zuid. Toen ik bij de metrohalte was die het meest dichtbij is was het niet ver meer rijden. Dit had het resultaat dat ik een uur te vroeg was. Ik heb namelijk moeite met mijn oriëntatie. Dit zorgt ervoor dat ik vroeger van huis vertrek omdat ik tijd incalculeer voor fouten tijdens het reizen. Als ik eenmaal een plek ken heb ik er geen moeite meer mee. Gelukkig kreeg ik koffie aangeboden en lag er een goede krant in de wachtruimte.

Vlak voor mijn gesprek moest ik toch nog even naar de toilet. Wat er voor zorgde Human Resource Manager al op mij zat te wachten. Na dat ik met de lift naar boven ging was er lange gang naar de bewuste kamer waar ik het gesprek zou hebben. Een organisatie als PwC heeft zelfs een grote lange verdieping over voor Human Resource. Het was een goed gesprek. Ik kon goed duidelijk maken waar mijn kwaliteiten liggen en wat ik in het verleden gedaan heb. Dit was wel een kennismakingsgesprek waaruit gekeken zou worden of er iets voor mij is. Daarnaast wil ze haar netwerk gebruiken om te kijken of collega HR-managers ook iets voor mij zouden kunnen betekenen. Op het einde van het kwam toch nog Marloes langs. Haar ken ik van ’t Vossenhol en zij heeft mij geholpen aan dit gesprek. We kwamen overeen dat zij bij de volgende Vossenholweek niet meer hoefde uit te leggen wat ze doet. Daarna stond weer een terugrit op mij te wachten met de metro.

Twee dagen later had ik alweer een gesprek. Nu met de Cap100 begeleidsters en dit was grappig genoeg bij Capgemini in Utrecht. Het zit in de naam. Cap100 wil steeds een groep van 100 talenten met lichamelijke handicap onder de aandacht brengen aan het bedrijfsleven. Ik weet niet of ik echt zo’n groot talent ben, maar ik zou graag werkervaring willen opbouwen bij een grotere organisatie. Daarnaast denk ik dat ik bij zo’n organisatie veel kan leren.

Alhoewel ik veel te vroeg aanwezig was in Utrecht kon ik vrij snel met gesprek beginnen. De vorige kandidaat was ook vroeger aanwezig waardoor dat gesprek al achter de rug was. Het was weer een goed gesprek. Ik krijg steeds meer ervaring in dit soort gesprekken. Ik voelde dat het een goed gesprek was en ik moet mij nu goed voorbereiden op de trainingsdag van volgende week.

Doordat het gesprek vroeger plaatsvond was het ook langer wachten op de taxi. Gelukkig waren er gezellige medepassagiers. En groep van gepensioneerde Amsterdammers. Dit waren echte Amsterdammers dat kon je horen. Ik vertelde dat ik nu bijna twee jaar in Amsterdam woon en dat mij zo beviel dat ik er nooit meer weg wil. Dat konden zij goed begrijpen. De dames woonden op IJburg en ik vroeg ook of dat beviel en niet waf afgelegen lag van de rest van Amsterdam. Maar ze woonden er prima en je bent zo in de stad. Wat een rit naar Utrecht niet kan opleveren.