Motivatie tot zoeken van werk

Het was een vroeg opstaan om weer een ervaring rijker te zijn bij de zoektocht naar een baan. Net in pak ging ik rond acht uur op weg naar Utrecht. Rond kwart voor negen was ik bij het gebouw van Capgemini voor de trainingsdag van Cap100. We kregen eerst koffie voorgeschoteld tot dat alle ‘talenten’ aanwezig waren. Met uitzondering van twee of drie, die hadden aangegeven later te komen, gingen we met zijn allen naar boven.

Na een uitleg wat Cap100 is en wat Cap100 als doel heeft werd er verteld wat voor verschillende dagen Cap100 organiseert.  Vandaag was het een dag in het teken van empowerment. Deze dag is gericht op uit te vinden waar je kracht zit tijdens het solliciteren. Hoe kun je het beste aangeven waar jouw positieve punten zitten? Ook, al heeft dat weinig met empowerment te maken, kwam naar voren wat je wel niet zou zeggen tijdens een sollicitatiegesprek. Hoe ga je sollicitatiegesprek in?

Een andere dag wat Cap100 organiseert is een kennismakingsdag met de verschillende organisaties waar een samenwerking mee aangegaan is. De sollicitatieprocedure van de verschillende organisaties ziet er bij elke organisatie weer anders uit. Daarnaast zijn er ook kleinere bedrijven die af en toe een vacature sturen naar Cap100. Deze bedrijven willen gewoon hun vacature vullen met iemand die een handicap heeft terwijl een grotere organisatie denkt aan maatschappelijk verantwoord ondernemen (MVO). Voor de werknemers geldt hierbij dat zij het boegbeeld zijn van de gehele samenleving. De verscheidenheid die de samenleving kent moet terug te zien zijn op de werkvloer.

Na een koffiepauze werd vertelt wat Lucille Werner vindt waar je op moet richten als je bepaald doel stelt. Het eerste is: Je moet aankunnen geven dat je de moeite waard bent. Het tweede: Focus op je mogelijkheden en niet op je beperkingen. Als derde: Neem de regie in eigen hand. En als laatste: Durf te dromen.

De organisator die dit verhaal vertelde had een mooi voorbeeld gericht op haar zelf bij het derde punt: Neem regie in eigen hand. Toen zij na het auto-ongeluk op haar zestienden zonder linkerarm kwam te zitten wilde ze zoals vroeger wel weer volleyballen. Dit ging ze doen bij haar oude vereniging, door haar handicap wel een niveau lager. Uiteindelijk werd ze daar gezien door de bondscoach van het zitvolleybalteam. Dit heeft een wereld voor haar open gemaakt en ze heeft de Paralympische Spelen meegemaakt in Beijing. Als ze niet de regie in eigen handen had gehouden had ze dat niet bereikt.

Na wat lekkere bolletjes kaas en ham was het tijd voor het middagprogramma. Het was de bedoeling dat het gevuld zou worden met een sollicitatietraining. We in drie groepjes verdeeld. Wat uiteindelijk betekende dat het een groepje van zeven was. Het was de bedoeling dat het een sollicitatietraining was. Uiteindelijk was er al veel tijd nodig voor het voorstellen van iedereen. Ik kreeg een beetje het gevoel dat ik in een groepje zat met drankproblemen. Het ging namelijk een beetje zo: “Mijn naam is Marnix.” En dat iedereen dan zei: “Dag Marnix”. De acteur die leiding van het groepje had gaf iedereen nog wel persoonlijke adviezen, maar voor echt een sollicitatietraining was geen tijd.

Als afloop moest er nog een foto gemaakt worden met een paarse achtergrond. Dit is de kleur die Cap100 gebruikt. Dit ging sneller dan ik dacht. Je moest namelijk op je beurt wachten en het kosten wel even tijd om goed achter de paarse achtergrond te komen.

In de grote hal van Capgemini was het wachten op de taxi. Het grappige van Capgemini is dat alles groot is en dan de invalide toilet wel erg krap. Wat toch een beetje een contrast is. Maar toen ik met veel moeite toch de toilet heb overwonnen kon de tocht terug naar Amsterdam beginnen. Thuis gekomen was ik moe deze dag. Reden om uit mijn favorieten Thuisbezorgd aan te klikken.

Gedreven scholieren

Afgelopen week trotseerde ik het weer om een aantal dagen op IJburg te zijn. Als vrijwilliger deed ik namelijk mee aan het project ‘Kan Ik Binnenkomen’. Hierover heb ik al verteld op de blog GeenBeperking.nl, http://www.geenbeperking.nl/Blogs/11-10-12/Schouwen_is_een_kunst.aspx. ‘Kan Ik Binnenkomen’ is een project dat georganiseerd is door gehandicaptenbelangenorganisatie Onbeperkt Oost. De vrijwilligers gaan met een groep VMBO-scholieren mee om openbare gebouwen te schouwen. Zijn de deuren wel breed genoeg? Kan de invalide persoon wel goed bij de balie komen? Maar er wordt ook gekeken naar punten die van belang zijn voor visuele gehandicapten.

In mijn vorige blog hierover schreef ik hoe moeilijk ik het vond om de concentratie vast te blijven houden bij de groep scholieren. Toch moet ik zeggen dat het in de loop van de week beter ging. De scholieren gingen steeds zorgvuldiger te werk. Op het einde van de week waren de formulieren echt goed ingevuld en er waren bijna geen opmerkingen. Waardig om te plaatsen op toegankelijkamsterdam.nl.

Voor mij was dit echt een inspirerende week. Naast dat het voor de scholieren, voornamelijk allochtonen, de eerste kennismaking was met mensen met een handicap maakte deze groep ook indruk op mij. Het is namelijk wel een groep pubers, 14 of 15 jaar, die veel grappen onderling met elkaar uithalen. Toch toonden ze sympathie voor ons. Ze konden zelfs boos worden omdat ze niet snapten dat op sommige punten geen rekening werd gehouden.

Daarnaast zijn de scholieren ook echt gedreven. Ze willen wat van hun leven maken zoals ieder ander. De één wil arts worden en de ander accountant. Maar ze willen er echt voor gaan en dit zag ik ook terug op de laatste dag. Voor hun stage was het ook de bedoeling dat ze een vrijwilliger interviewde. Zo vroegen ze aan mij of ik geïnterviewd mocht worden. De vragen waren echt goed voorbereid en ik moest echt even nadenken over sommige antwoorden. Ook namen ze de tijd om de antwoorden goed op te schrijven.

Na het interview was de stageweek echt voorbij. Je zag ook dat ze opgelucht waren, want de herfstvakantie stond voor de deur. Een weekje uitrusten na alle schoolperikelen. Dit kon ik ook herinneren van mijn schooltijd. Ik kon ook genieten van een weekje vrij. Je hoofd weer leegmaken om de rest van het schooljaar te presteren.

Dit was dan het einde van een indrukwekkende week. De kennismaking heeft aan beide kanten voor sympathie gezorgd. De groep scholieren maken voor het eerst kennis met mensen met een handicap en ik met een groep scholieren die ondanks alle vooroordelen gedreven zijn en het beste uit hun leven te halen. Dat is wat we ook gemeen met elkaar hebben.

Introductie http://heldopwielen.nl/

Hierbij wil ik graag mijn nieuwe url aankondigen http://heldopwielen.nl/. Dit is een verwijzing naar mijn persoonlijke blog. Tot op heden schreef ik alleen over mijn belevenissen tot het werk vinden. Dit wil ik uitbreiden met het vertellen hoe goed je kan leven in een stad als Amsterdam met een handicap. Amsterdam heeft zoveel moois te bieden voor mensen met een handicap. Zo kan je al door heel Amsterdam reizen met tram en metro. Natuurlijk zijn er obstakels, maar die heeft elke stad. Misschien kan deze blog helpen om deze obstakels te overwinnen.

Ook wil de grappige en leuke momenten die je juist hebt door je handicap niet voor mij houden. Daarnaast komt er een rubriek Uitpakken! Hier wordt vertelt over onhandige verpakking die onder andere producten hebben uit de supermarkt, maar ook andere winkels hebben deze verpakkingen. Hans Dorrestijn heeft al eens verteld bij Pauw & Witteman wat voor een problemen hij heeft met verpakkingen. Dus niet alleen mensen met een handicap hebben hier problemen mee. Deze rubriek is niet bedoeld om iemand hier op aan te spreken, maar alleen om in de toekomst tot een verbetering te komen.

Hopelijk gaat u met plezier mijn blog lezen!