Sporten is leuk, maar betekent ook haasten

Na dat ik één seizoen geen rolstoelhockey gespeeld heb begon het afgelopen zomer toch weer te kriebelen. Jaren was ik lid van Kennemer Keien een club in de buurt van Haarlem. Sinds ik twee jaar geleden naar Amsterdam ben verhuisd ben ik er achter gekomen dat het moeilijk was om op de zaterdagen tien uur aanwezig te zijn in de sporthal. Daarnaast waren de spelers waarmee ik speelde een stuk jonger. Hierdoor besloot in de zomer van 2010 om te stoppen bij mijn geliefde club. Afgelopen zomer begon het toch te kriebelen en ik besloot lid te worden van een club uit Zaandam.

Afgelopen zaterdag was de eerste competitiedag van het seizoen. En ik kwam er meteen weer achter wat dat betekent: haasten. Om kwart over 8 bel ik op om op te staan. Er bleken al oproepen voor mij te zijn, dus daarom moest ik wachten. Dit duurde wel drie kwartier. En ik werd steeds zenuwachtiger in mijn bed. Om 9 uur werd ik eindelijk geholpen. Dit betekende dat ik maar een kwartier had om op te staan. Half 10 had ik namelijk al een taxi. En ja hoor, om kwart over 9 ging de bel en stond de taxichauffeur voor de deur. Zonder te douchen, tanden te poetsen of te eten ging ik mee. Wel knap dat ik dat in een kwartier gered heb.

Toen ik in de taxi zat was er al een ander hockeygenootje in de taxi en daarna moesten we nog iemand ophalen.  Nadat die persoon opgehaald was konden we richting de sporthal. De eerste competitiedag was bij mijn oude vertrouwde club in De Tetterodehal. Rond 10 uur hadden wij al bij de sporthal kunnen zijn, maar er waren veel wegen afgesloten. Hierdoor moesten we omrijden en waren we half 11 bij de sporthal. Goed genoeg, een half uur voor de eerste wedstrijd. Maar ondertussen begon mij maag wel te rommelen. Doordat ik weer oude bekenden zag moest ik even weer iedereen dag zeggen en had ik te weinig tijd om nog wat te eten.

Eigenlijk zou ik de tweede helft pas in het veld staan, maar omdat een teamgenootje te laat was moest ik haar plaats innemen. Uiteindelijk mocht ik de hele wedstrijd spelen. Dit betekende dat ik pas na de eerste wedstrijd wat kon eten. En ja hoor, half 12 en eindelijk kon ik wat eten bestellen. Het was ook niet druk aan de bar. Waarschijnlijk omdat er weer andere wedstrijden aan de gang waren. Lekker een broodje worst! Maar voor ik dat broodje zo goed en wel achter mijn kiezen had begon de volgende wedstrijd al.

En zo ging de hele dag door. Na die wedstrijd kwam snel de laatste wedstrijd. En na de laatste wedstrijd van ons moesten teamgenootjes nog fluiten. Ik wilde na afloop van de dag nog een drankje doen. Dit om mijn nieuwe teamgenootjes beter te leren kennen. Het drankje lukte, maar een kwartier later stond de taxi al klaar om mij naar huis te brengen. De sport rolstoelhockey is een leuke sport. Maar haasten van de ene wedstrijd naar de andere en weer naar taxi was iets wat ik even vergeten was.

Een compressor, belangrijk voor elke rolstoelgebruiker!

Dinsdag heb ik gekocht wat ik eigenlijk jaren geleden had moeten kopen. Elke rolstoelgebruiker moet er eigenlijk er één in huis hebben. Mijn buurman die ik had in Haarlem was er ook altijd mee bezig. Wat zorgde ervoor dat ik het nu eindelijk gekocht heb? Na een jaar niet mijn favoriete sport, rolstoelhockey, te hebben beoefend zijn de kriebels voor deze sport weer teruggekeerd. Wat ervoor zorgde dat ik mijn sportrolstoel weer ging opknappen. Eerst had deze Rolls Royce onder de rolstoelen een nieuwe accu nodig. Daarna heb ik er wat vaker in gereden. Wat een lekke band als gevolg had. Maar de banden waren ook gewoon zacht. Wat heb je dan nodig? Een compressor om de banden op te pompen.

Mijn zoektocht begon bij Google Maps. Welke zaak is het meest dichtbij om zo’n compressor te kopen? Mijn tocht ging naar de Linnaeusstraat. De verkoper was erg hulpvaardig. Hij wist niet zeker of er een compressor was die via een stopcontact opgeladen kon worden. De meeste compressors blijken via een stopcontact van een auto te werken. Zo’n contact waarmee vroeger sigaretten aanmaakten. Maar wie rookt er tegenwoordig nog? Dus wordt het voor andere doeleinden gebruikt. Het bleek dat er toch een compressor was die ook via het stopcontact die je in huis hebt kon werken. Met een glimlach op mijn gezicht ging ik met mijn nieuwe aanwinst naar huis.

Thuis aangekomen wilde ik direct gebruik maken van mijn nieuwe speeltje. Ik dus hoopvol op de knop drukken om hulp aan te vragen van mijn zorg. De hulpverlener was ook direct enthousiast. Met goede moed kwam hij aanzetten. Na het open maken van de verpakking stopte hij de compressor in het stopcontact. Wat bleek. Het lampje naast de plug zou rood moeten kleuren. Dat deed hij even, maar daarna stopte het. Ook maakte het een raar tikkend geluid. Dit is niet goed. Na een aantal handelingen te verrichten om te kijken of we hem toch aan de gang konden krijgen besloot ik toch maar terug te keren naar de Linnaeusstraat.

De volgende dag keerde ik weer terug naar de desbetreffende zaak. De compressor bleek inderdaad niet te werken. En ze waren ook vrij gemakkelijk met omruilen. Weer kwam de terugrit naar huis. Daar drukte ik weer de knop in om de compressor te laden. En warempel, hij ging laden.

Weer een dag later ging ik mijn banden oppompen. De één liet prima op de andere bleek echt lek te zijn. Met volle vertrouwen liet ik de lekke band eraf schroeven en ik ging ik naar een wat kleinere fietsenzaak, die in het verleden ook vriendelijk genoeg waren om mijn banden op te pompen. Deze had een paar uur nodig om het te regelen. En inderdaad een paar uur later had ik een prima opgepompte band. Nu ik de band er weer op heb laten zetten ben ik klaar voor een nieuw seizoen rolstoelhockey!