2023 van start op hoogte

De jongens waarmee ik ging skydiven.

We zitten alweer twee weken in het nieuwe jaar. Maar ik kan zeggen dat afgelopen zaterdag pas mijn jaar echt goed van start is gegaan. Tijdens mijn 40ste verjaardag, wat alweer in november 2021 was, kreeg ik van mijn maatjes die achter mij staan in de Arena een dag skydiven. Ik dacht: “Wat een apart cadeau” en “Kan ik dit wel? Ik zit tenslotte in een rolstoel.” Maar Mike vertelde dat hij mijn situatie heeft uitgelegd en dit zou ik werkelijk kunnen doen. En toen dacht ik gewoon: “Waarom dan niet? Ik ga er gewoon voor.”

Op weg

Zaterdag was dan de dag. Cliff haalde eerst de Caddy op in Heemstede en reed daarna naar mij toe. Daarna gingen we Pim en Pelle halen bij Carpool Abcoude. Samen met Pim en Pelle reden we naar City Skydive aan de A2 bij Utrecht. We waren er veel te vroeg dus we moesten nog wel even wachten. We namen een koffietje of een colaatje en gingen rustig kletsen. Terwijl Cliff het weer over vrouwen kon hebben stapten we daarna over op Ajax, de band die ik heb met de jongens.

Instructies voor skydiven

Daarna kwam Bas die instructie ging geven wat de bedoeling is. Hij wilde ook weten wat ik nog allemaal kon. Daarbij was het vooral belangrijk dat ik mijn benen nog kon strekken en mijn armen. Er zit wel wat beweging in mijn benen maar strekken is toch erg moeilijk. Daarnaast kan ik mijn rechterarm ook niet echt strekken. Eerst deed ik mij beter voor dan het werkelijk is. Maar dat was allemaal niet erg, hij wilde gewoon weten wat ik nog kon. Dus kon ik maar beter eerlijk zijn. Ze hielpen mij voor de rest wel.

Alleen ik ga vliegen

Niet veel later kwamen ook de andere jongens, Mike, Sander en Bert. Ik dacht dat zij ook zouden skydiven, maar ik was de enige die het ging doen. De rest was mee om te zien hoe ik het zou doen. Dus alle druk lag op mij. Het was toch even wachten tot ik mijn pak aan mocht doen om te skydiven. Toen we uiteindelijk het pak aan mochten doen waren er uiteindelijk vier man nodig die mij moesten helpen. Dit duurde wel even en daarna was het even wachten tot ik in een smallere duwstoel werd gezet.

Sprong in het diepe

In die duwstoel gingen we door de smalle deuren naar de cabine waar de tunnel was waar ik straks in gegooid zou worden om te vliegen. Sander en Cliff gingen mee de cabine in. Zij zouden mij helpen om uit de rolstoel te komen en dan werd ik opgevangen door de instructeurs Bas en Ryan. Ik ging de tunnel in op mijn rug, maar Bas en Ryan draaiden mij op mijn buik. De eerste sessie vond ik doodeng. Maar dat kwam omdat ik mijn armen niet goed strekte en mijn hoofd niet naar boven hield. De sessies daarna gingen echt beter en vond ik het echt leuk worden.

De hoogte opzoeken

Toen ik meer begreep wat ik moest doen ging ik met vertrouwen en rust de volgende sessies in. Daardoor ging het ook beter. Ik ging ook steeds hoger. Tijdens de laatste sessie ging ik echt hoog. Elke sessie was 1,5 minuut, maar tijdens de laatste sessie ging ik iets langer. Bas en Ryan gaven aan: Ga nog maar één keer echt hoog. En daar ging ik. Het was een dag waar ik misschien pas echt zenuwachtig van werd de avond ervoor, maar eenmaal bezig met de sessies ging de spanning weg en vond ik het hartstikke leuk. Ik wil de jongens nogmaals bedanken dat ze op dit idee kwamen en dat ze dit aan mij gaven. Ik vond het heel bijzonder. Het was echt een hele mooie belevenis.

Een dag om nooit te vergeten

Daarna hebben we nog lekker gegeten bij café restaurant Eendracht in Abcoude. Waar ze echt heel lekker vlees hadden omdat ik begreep dat het vlees echt kwam van een goede slager. Daarna ging ik met de jongens zoals gebruikelijk naar Ajax. We speelden tegen Twente. Maar het was één van de moeizaamste wedstrijden die ik ooit van Ajax gezien heb. Twente was de bovenliggende partij. Dat zie je nooit bij Ajax als ze thuis spelen. Toch verloor Ajax niet en bleef het 0-0. Het maakte mij eigenlijk niet uit dat Ajax niet won. Ik had zo’n mooie dag door het skydiven. Dit zal ik nooit meer vergeten.

Bekijk het filmpje hoe ik skydive.

Motivatie tot zoeken van werk

Het was een vroeg opstaan om weer een ervaring rijker te zijn bij de zoektocht naar een baan. Net in pak ging ik rond acht uur op weg naar Utrecht. Rond kwart voor negen was ik bij het gebouw van Capgemini voor de trainingsdag van Cap100. We kregen eerst koffie voorgeschoteld tot dat alle ‘talenten’ aanwezig waren. Met uitzondering van twee of drie, die hadden aangegeven later te komen, gingen we met zijn allen naar boven.

Na een uitleg wat Cap100 is en wat Cap100 als doel heeft werd er verteld wat voor verschillende dagen Cap100 organiseert.  Vandaag was het een dag in het teken van empowerment. Deze dag is gericht op uit te vinden waar je kracht zit tijdens het solliciteren. Hoe kun je het beste aangeven waar jouw positieve punten zitten? Ook, al heeft dat weinig met empowerment te maken, kwam naar voren wat je wel niet zou zeggen tijdens een sollicitatiegesprek. Hoe ga je sollicitatiegesprek in?

Een andere dag wat Cap100 organiseert is een kennismakingsdag met de verschillende organisaties waar een samenwerking mee aangegaan is. De sollicitatieprocedure van de verschillende organisaties ziet er bij elke organisatie weer anders uit. Daarnaast zijn er ook kleinere bedrijven die af en toe een vacature sturen naar Cap100. Deze bedrijven willen gewoon hun vacature vullen met iemand die een handicap heeft terwijl een grotere organisatie denkt aan maatschappelijk verantwoord ondernemen (MVO). Voor de werknemers geldt hierbij dat zij het boegbeeld zijn van de gehele samenleving. De verscheidenheid die de samenleving kent moet terug te zien zijn op de werkvloer.

Na een koffiepauze werd vertelt wat Lucille Werner vindt waar je op moet richten als je bepaald doel stelt. Het eerste is: Je moet aankunnen geven dat je de moeite waard bent. Het tweede: Focus op je mogelijkheden en niet op je beperkingen. Als derde: Neem de regie in eigen hand. En als laatste: Durf te dromen.

De organisator die dit verhaal vertelde had een mooi voorbeeld gericht op haar zelf bij het derde punt: Neem regie in eigen hand. Toen zij na het auto-ongeluk op haar zestienden zonder linkerarm kwam te zitten wilde ze zoals vroeger wel weer volleyballen. Dit ging ze doen bij haar oude vereniging, door haar handicap wel een niveau lager. Uiteindelijk werd ze daar gezien door de bondscoach van het zitvolleybalteam. Dit heeft een wereld voor haar open gemaakt en ze heeft de Paralympische Spelen meegemaakt in Beijing. Als ze niet de regie in eigen handen had gehouden had ze dat niet bereikt.

Na wat lekkere bolletjes kaas en ham was het tijd voor het middagprogramma. Het was de bedoeling dat het gevuld zou worden met een sollicitatietraining. We in drie groepjes verdeeld. Wat uiteindelijk betekende dat het een groepje van zeven was. Het was de bedoeling dat het een sollicitatietraining was. Uiteindelijk was er al veel tijd nodig voor het voorstellen van iedereen. Ik kreeg een beetje het gevoel dat ik in een groepje zat met drankproblemen. Het ging namelijk een beetje zo: “Mijn naam is Marnix.” En dat iedereen dan zei: “Dag Marnix”. De acteur die leiding van het groepje had gaf iedereen nog wel persoonlijke adviezen, maar voor echt een sollicitatietraining was geen tijd.

Als afloop moest er nog een foto gemaakt worden met een paarse achtergrond. Dit is de kleur die Cap100 gebruikt. Dit ging sneller dan ik dacht. Je moest namelijk op je beurt wachten en het kosten wel even tijd om goed achter de paarse achtergrond te komen.

In de grote hal van Capgemini was het wachten op de taxi. Het grappige van Capgemini is dat alles groot is en dan de invalide toilet wel erg krap. Wat toch een beetje een contrast is. Maar toen ik met veel moeite toch de toilet heb overwonnen kon de tocht terug naar Amsterdam beginnen. Thuis gekomen was ik moe deze dag. Reden om uit mijn favorieten Thuisbezorgd aan te klikken.