Boterham kaas met plastic

Het volgende onderwerp van de rubriek Uitpakken! Is alweer aan de beurt: verpakking voorgesneden kaas

Iedereen kent wel de echte Nederlandse kaas. Het grote, ronde, gele melkproduct dat elke Nederlander het liefst op zijn brood eet. Zelfs buitenlanders nemen het mee als een souvenir. Nederland staat bekend om zijn kaas. Meestal als je het koopt krijg je stuk uit de hele ronde kaas gesneden. Om dit dan thuis op je gewende bruine boterham te stoppen heb je een kaasschaaf nodig.

Met deze kaasschaaf kan ik niet overweg. Om goed de kaas te schaven moet je met de ene hand de kaas vasthouden en met de andere hand gaan schaven. Hiervoor heb ik een hand te weinig die ik goed kan gebruiken. Ook om te voorkomen dat ik straks een vinger minder heb, door mijn spastische stuiptrekkingen weet je maar nooit wat er kan gebeuren, is de verstandige keuze voorgesneden kaas.

Nu kun je deze voorgesneden kaas op twee manieren kopen. De ene manier is laten schaven in plakjes. Deze service wordt onder andere gedaan door de plaatselijke kaasboer, maar sommige supermarkten hebben ook een kaasafdeling waar ze het voor je schaven.

Naast dat steeds meer supermarkten bezuinigen op deze service, is er ook een ander nadeel van deze manier van voorgesneden kaas. De plakken kaas worden op elkaar gelegd en gaan aan elkaar plakken. Effect, je kunt geen mooie plakken op je boterham leggen. Een oplossing hiervoor is plasticjes tussen elke plakje leggen. Naast dat dit milieuonvriendelijk is, blijft nu het plastic je aan de kaas hangen. Dit zorgt ervoor dat je een lekker hap van je boterham neemt met kaas met stukje plastic erbij.

Daarom koop ik toch maar de voorgesneden kaas in verpakking. Nu zult u waarschijnlijk vinden dat dit voorgefabriceerd kaas is, dus geen echte kaas. Dat klopt misschien, maar deze kaas plakt in ieder geval niet aan elkaar. Nu heeft de supermarkt waar ik mijn boodschappen meestal doe iets moois gevonden voor de verpakking. Als je de verpakking de eerste keer opent, kun je door een strip te verwijderen de verpakking weer sluiten. Heel mooi bedacht. Zo blijft de kaas langer goed. Alleen werkt na de tweede keer de verpakking open te doen de sluiting al niet meer. Zo blijf je goochelen met kaas. Maar ik blijf een Hollandse jongen en ik wil op mijn bruine boterham echte Hollandse oude kaas, al is de kaas wel voorgesneden.

Persbericht GeenBeperking.nl

Met enthousiasme wil ik mijn lezers attenderen op het volgende persbericht. Als blogger zal ik betrokken zijn bij deze portal.

-PERSBERICHT-
22 september 2011

 

+++

 


Toegankelijk en bereikbaar
GeenBeperking.nl brengt Nederland opnieuw in kaart

 

nijmegen – GeenBeperking.nl is het nieuwe internetportaal voor en door mensen met een beperking. Het brengt de toegankelijkheid van de openbare ruimte en gebouwen in Nederland in kaart en verzamelt bruikbare tips, herkenbare blogs en actuele informatie over relevante producten en diensten.

 

Je hebt een afspraak voor je werk in hartje Den Haag. Je gaat met vrienden een weekend naar Amsterdam. Je wilt boodschappen doen bij die nieuwe supermarkt in het dorp. Kun je er zonder al te veel hindernissen komen? En wat tref je ter plaatse aan? Kun je er komen, ook met het openbaar vervoer? Zijn er voldoende geschikte parkeerplaatsen? Hoe is de entree en doorgang? Hoe is het gesteld met het sanitair? Zijn er goede voorzieningen voor blinden en slechtzienden, en voor doven en slechthorenden? GeenBeperking.nl brengt het tot in detail in kaart met duidelijke pictogrammen.

Platform

Behalve een gebruiksvriendelijke website met toegankelijkheidsinformatie is GeenBeperking.nl een online platform met blogs, tips, fora en relevante producten en diensten. Ervaringsdeskundigen – onder wie studenten, ondernemers, sporters en Wajongeren –  houden de site up-to-date. Zij plaatsen bijdragen over wonen, werken, studeren, reizen en uitstapjes, relatie en dating, hulpmiddelen en instellingen. Ook bezoekers leveren een belangrijk aandeel, door eigen ervaringen en nuttige informatie te delen.

Overal, op elk moment
Alle informatie van GeenBeperking.nl is beschikbaar op mobiele telefoons, via Layar en een mobiele website. En dankzij de OV-reisinformatie en de koppeling met Google Maps/Streetview is de bereikbaarheid en toegankelijkheid van bijvoorbeeld een restaurant, kerk of park in de omgeving op elk moment eenvoudig te raadplegen.

Zonder hindernissen
GeenBeperking.nl is een product van Isatis, ontwikkelaar van innovatieve websites. GeenBeperking.nl komt voort uit de toegankelijkheidswebsites die Isatis al jaren levert, zoals www.toegankelijkvenlo.nl en www.toegankelijkamsterdam.nl. Met GeenBeperking.nl levert Isatis een bijdrage aan de optimale toegankelijkheid van de woon-, werk- en leefomgeving; zodat mensen met een beperking zonder hindernissen kunnen deelnemen aan het sociale, maatschappelijke en werkende leven en zo min mogelijk afhankelijk zijn van de hulp van anderen. Kijk voor meer informatie op Geenbeperking.nl en volg ons op Twitter: @GeenBeperking.

 

+++ einde persbericht +++

Rondvliegende cups

Hier weer de rubriek “Uitpakken”. Supermarkten maar ook andere winkels of bezorgde pakketten, verkopen hun producten soms in de meest verschrikkelijke verpakkingen. Voor mensen met een handicap zou verbeteringen op dit punt leiden tot een grotere zelfredzaamheid. Niet alleen mensen met een handicap hebben hier last van. Zo heeft Hans Dorrestijn zijn ergernissen hierover ook kenbaar gemaakt bij Pauw & Witteman.

Nu alweer het derde onderwerp van deze rubriek: de koffiemelk cup

Iedereen kent ze wel. De cups waar alleen maar één druppel melk in zit. Een beetje gehandicapten schaft deze cups dan ook niet aan. Veel te veel gepruts omdat het zo’n klein geval is. Maar voor verschillende gelegenheden bieden ze alleen deze koffiemelk cups aan.

Wanneer je een sollicitatiegesprek mag komen, tijdens de commissievergadering van vorige week of wanneer je koffie besteld in café. Altijd maar weer die koffiemelk cups! Je moet hier gewoon assertief in zijn en om hulp vragen. Maar toch is daar niet altijd er de gelegenheid voor. Dan ga jezelf prutsen. Soms heb je geluk en heb je het lipje te pakken. Als je na een tijdje dit toch niet voor elkaar krijgt zet je toch de mes er weer op. Een klein gaatje in de cup is al genoeg. Maar soms zet je zoveel kracht op de cup dat die de hele kamer rond vliegt.

Zelf houd ik het dan maar bij gewone melk. Ook veel lekkerder dan koffiemelk. Bieden ze toch een koffiemelk cup aan? Mijn advies: gewoon om hulp vragen. Dit voorkomt rondvliegende cups.

 

Bron afbeelding: http://www.bouwshoponline.nl/

Met een gerust hart naar Den Haag

Informatie vooraf

Er zijn in Nederland drie organisaties (SWZ, Osiragroep en Fokus) die via ADL-assistentie1 ervoor zorgen dat mensen met een beperking zelfstandig kunnen wonen. Deze woningen heten dan ADL-clusterwoningen. De assistentie bestaat uit lichamelijke verzorging, aan- en uitkleden, verplaatsingen in en om het huis, toiletbezoek, eten en drinken, eenvoudige verpleegtechnische handelingen en enige hand- en spandiensten. Het mooie van deze manier van zorg is dat de cliënt de regie in eigen handen houdt, omdat de cliënt 24 uur per dag op afroep assistentie kan aanvragen. Zo heeft de cliënt maximale vrijheid om zijn dagritme zelf te bepalen en te leven zoals hij dat wil. Deze assistentie staat op het spel door de bezuinigingen van het kabinet. Daarom was er op 14 september jl. een commissievergadering over de ADL-assistentie en de ADL-clusters. Voor de vergadering kwam staatssecretaris van Volksgezondheid Veldhuijzen Van Zanten-Hyllner met een brief aan de Tweede Kamer. In deze brief geeft ze aan dat naast de 24-uurs zorg met alarmopvolging ook de extramurale 24-uurs zorg op afroep als afzonderlijke AWBZ-aanspraak2 zal worden opgenomen.

Bron:  http://www.fokuswonen.nl/

1 ADL (Algemene Dagelijkse Levensverrichtingen)

2 AWBZ (Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten) Hiermee worden de kosten voor de zorg van langdurige zieken gefinancierd.

Bron afbeelding: http://www.d66wijchen.nl/

Met een gerust hart naar Den Haag

Het is woensdag 14 september 2011. Ik maak mij klaar voor een lange dag. Vandaag ga ik naar Den Haag voor de commissievergadering over ADL-assistentie en ADL-clusters. Het begon al bij mij thuis. Terwijl ik dacht dat ik om half 1 de plank bij Amsterdam Centraal had besteld bleek dit, toen ik mijn mail checkte, al om 10 over 12 twaalf te zijn. Dus ik moest snel richting het station gaan. Bij de servicedesk gaf ik aan dat ik aanwezig was en stelde ik voor alvast naar het perron te gaan. Toen ik op het perron aankwam stonden er al mensen klaar om mij de trein in te helpen.

In Den Haag aangekomen werd ik ook vriendelijk geholpen door de mensen van de NS. Mijn navigatiesysteem op mijn telefoon moest mij nu naar het Buitenhof leiden.  Toen ik mijn bestemming naderde wist ik toch niet precies waar het Buitenhof was.  Zodoende kwam ik premier Rutte tegen, die in een redelijk luxe koffiehuis genoot van een kopje koffie. Later zag ik op een groot plein meerdere rolstoelen rijden en logischerwijs dacht ik: “laat ik deze mensen volgen.” Ik zat dichtbij. We waren vlakbij het gebouw waar moesten zijn. We moesten nog wel een voor een de lift in, maar dit ging sneller dan gedacht. Op de tweede verdieping waren televisies voor ons gereserveerd om het debat te kunnen volgen, in verschillende ruimtes en van verschillend formaat. Voordat de vergadering begon ging ik nog even naar de toilet, die bleek door te gaan voor een invalidetoilet, maar wel erg krap was.

Toen ik mijn plek weer gevonden had in de zaal begon de vergadering. Wat mij in eerste instantie opviel is dat deze commissie alleen maar uit vrouwen bestond, terwijl er toch aanzienlijk meer mannelijke Kamerleden zijn. Iedere fractie kreeg vier minuten om zijn betoog te doen. Hoe de verschillende partijen over dit onderwerp dachten kan ik als volgt beschrijven: Er waren partijen sowieso blij met de brief van de staatssecretaris die voor deze vergadering aan de Tweede Kamer gestuurd was (Agema, PVV en Uitslag, CDA). Andere partijen waren blij met de brief, maar boos dat dit antwoord zolang op zich liet wachten (Wiegman, CU). Dan waren er partijen die blij waren met de brief, maar nog een aantal kritische vragen hadden (Venrooy, VVD, Voortman, GroenLinks, Wolbert, PvdA en Dijkstra D66). En tenslotte was er één partij sowieso nog niet blij met het antwoord van de staatssecretaris (Leijten, SP).

In de zaal zaten een aantal fanatieke ADL-cluster bewoners. Toen PVV ‘ster Agema aan het woord kwam en de brief verdedigde van de staatssecretaris werd een bewoonster naast mij vrij boos. Ze had blijkbaar verschillende mailcontacten gehad met Agema en ze beschuldigde haar van draaikontenrij . Agema zou blijkbaar ook al blij zijn met de brief die de staatssecretaris eerder had verstuurd naar de Tweede Kamer en nu was een blij dat ze in deze brief haar antwoord op de vorige brief heeft verbeterd. Toen later deze Agema ook nog eens in discussie ging, ik zou bijna zeggen ruzie kreeg, met Leijten van de SP kon je duidelijk horen welke partij zij steunt. Agema houdt sowieso wel van een discussie. Later raakte zij ook in conflict met Wolbert van de PvdA.

Al hoewel ik erg gerust gesteld was na de brief van de staatssecretaris vind betreur ik hoe zij omgaat met kritische vragen. Zo had mevrouw Voortman van GroenLinks een vraag over burgerinitiatief op het gebied van leveren van zorg, zoals in Denemarken het geval is. Zij vroeg zich af of dat niet een idee is voor Nederland. Daar wordt blijkbaar onderzoek naar gedaan en met dit antwoord werd de vraag afgedaan. Mevrouw Dijkstra van D66 vroeg zich af waarom de staatssecretaris wilde kijken naar het verhogen van het minimaal aantal uur zorg per week. Dat nu staat op vijf uur per week. Hier kreeg mevrouw Dijkstra geen antwoord op.

De vergadering heeft mijn mening niet veranderd over de brief van 9 september jl. en ik ging met een gerust gesteld hart weer richting Den Haag Centraal. Ik had namelijk een plank gereserveerd om mij in de trein te helpen. Het was een hele leuke ervaring om zo’n commissievergadering mee te maken, maar mijn tocht ging weer terug naar Amsterdam. Er stonden nog meer belangrijke zaken op het programma, zoals mijn cluppie aanmoedigen in de Champions League!

Beter laat dan nooit

Het besluit om van woensdag in plaats van gehakt dag een uitpakdag te maken was zo’n mooi initiatief  en dan ga ik de tweede woensdag al de fout in door niets te plaatsen. Dit was omdat ik die dag de hele dag op stap was. Eerst naar Den Haag voor de commissievergadering over de ADL-assistentie en ADL-clusters en daarna ging ik mijn cluppie nog aanmoedigen in de Arena. Maar dan komt nu toch het tweede onderwerp van de rubriek Uitpakken!

Verpakking van vleeswaren

Graag eet ik vlees op mijn brood, maar die zitten in zo’n verdomd vervelende plasticverpakking. Die verpakking heeft op de hoek een lipje waar je de verpakking open moet trekken. Met je vinger moet je dan het bovenste plasticje los van het onderste plasticje proberen te krijgen. Deze zitten zo dicht op elkaar waardoor dat vaak niet lukt. Na tientallen keren proberen blijven de twee plasticjes toch op elkaar zitten. Het resultaat is dat je dan toch een mes gaat pakken. Zo gaat de verpakking inderdaad open. Het vlees ligt wel open in de koelkast waardoor het vlees misschien iets korter goed blijft. Een oplossing zou zijn om het lipje te vergroten waardoor je met je vingers meer ruimte heb om het lipje los te maken. Nu is dat in ieder geval nog niet het geval. Tot die tijd zet ik het mes er maar in.

Vrijheid om te doen wat je wilt blijft!

Ik ben erg blij met de keuze die ik iets meer dan anderhalf jaar geleden maakte naar Amsterdam te verhuizen. Op de Bosk Blog (http://www.boskblog.nl/2011/07/vrijheid-om-te-doen-wat-je-wilt/) heb ik dit zelfs één van de beste keuzen uit mijn leven genoemd, en daar sta ik nog steeds achter. Dit komt onder meer door de vrijheid en zelfstandigheid die ik heb. Ik woon in een Fokuswoning, wat een bepaald type ADL-clusterwoning is. Echter, deze blijheid en vrijheid leek even erg in het nauw te komen.

Net als vele andere Fokusbewoners maakte ik mij natuurlijk ernstig zorgen over de bezuinigingsplannen van het kabinet op deze ADL-clusterwoningen. Afgelopen vrijdag 9 september j.l., is een groot deel van deze zorgen voor mij weggenomen. Een brief van staatssecretaris Veldhuijzen Van Zanten-Hyllner aan de Tweede Kamer heeft daarvoor gezorgd. In deze brief wordt naast de 24-uurs zorg met alarmopvolging ook de extramurale 24-uurs zorg op afroep als afzonderlijke AWBZ-aanspraak opgenomen. Dit betekent dat het concept van Fokuswonen voor een groot en zeer belangrijk deel blijft bestaan. De afgelopen maanden heb ik verschillende blogs gelezen van bewoners van ADL-clusterwoningen die – terecht of niet – ook hun zorgen kenbaar maakten. Soms werden er zeer onzekere of zelfs onaannemelijke, zo denk ik nu, conclusies getrokken. Ondanks het feit dat ik mij na het lezen van de verklarende brief van de staatssecretaris niet meer grote zorgen maak over het zelfstandig wonen in een Fokuswoning in de toekomst, ben ik toch van plan om morgen naar de commissievergadering te gaan over dit onderwerp (ADL-assistentie en ADL-clusters). De voornaamste reden hiervoor is dat ik een keer wil meemaken hoe het eraan toe gaat tijdens zo’n commissievergadering. Ik heb het wel eens gezien via de zender Politiek 24, maar om er echt bij te zijn in Den Haag is toch een andere ervaring. Ik zie hier erg naar uit en hoop dat het een mooie nieuwe ervaring is. Ik houd jullie zeker op de hoogte van de uitkomst van de vergadering!

Gevangen in eigen huis!

Een goede vriendin van mij kwam zaterdagavond terug van een verjaardag. Tot haar verbijstering deed de lift het niet om haar naar de woning te brengen waar ze leeft. U zou zeggen: “Wat maakt dat uit? Dan neem je toch gewoon de trap.” Maar dat ligt toch even wat anders als je aan een rolstoel gebonden bent.

Dus meteen werd het noodnummer gebeld van de liftreparateur. Deze kwam ook redelijk snel aanzetten. Wat bleek is dat hij niet over de juiste sleutels beschikte om in de kast te komen waar de draden zitten van de lift. Er werd weer iemand anders gebeld van de woonstichting, maar die moest helemaal uit Purmerend komen. Na aantal uur was de lift toch gerepareerd. Mijn vriendin ging naar haar woning. En iedereen dacht dat alles koek en ei was.

De volgende ochtend bleek de lift weer niet te werken. De reparateur die er nu was zei uiteindelijk doodleuk dat er onderdelen besteld moesten worden en dat dit waarschijnlijk wel een aantal dagen kan duren. Dit voorbeeld heeft zij en ik al zo vaak meegemaakt. Mensen denken dat omdat we in een rolstoel zitten toch niets te doen hebben. Dus een paar dagen in huis blijven is vast geen probleem.

Deze regering en de maatschappij waar wij in leven verwachten dat mensen met een handicap ook zijn steentje bijdragen in deze samenleving. Daar ben ik het ook helemaal mee eens. Ik vind het ook goed als er af en toe wat eisen gesteld worden aan mensen met een handicap, maar dan moet er de kans worden geboden om bij te kunnen dragen aan deze samenleving. De reparateur laat door het uitblijven van de reparatie van de lift zien dat hij denkt dat het niet zo’n haast heeft. Mijn vriendin is lerares en moet dinsdag gewoon weer naar haar werk. Als bij iemand anders een auto stuk is en deze persoon moet naar haar werk dan wordt er een vervangende auto geregeld. Daarnaast niemand wil gevangen zijn in zijn eigen huis, ongeacht je wel of geen werk hebt. Nu is het maar afwachten of mijn vriendin dinsdag naar haar werk kan en  ze belt zich suf om ervoor te zorgen dat de lift gerepareerd wordt. Echt een heldin op wielen!

Een compressor, belangrijk voor elke rolstoelgebruiker!

Dinsdag heb ik gekocht wat ik eigenlijk jaren geleden had moeten kopen. Elke rolstoelgebruiker moet er eigenlijk er één in huis hebben. Mijn buurman die ik had in Haarlem was er ook altijd mee bezig. Wat zorgde ervoor dat ik het nu eindelijk gekocht heb? Na een jaar niet mijn favoriete sport, rolstoelhockey, te hebben beoefend zijn de kriebels voor deze sport weer teruggekeerd. Wat ervoor zorgde dat ik mijn sportrolstoel weer ging opknappen. Eerst had deze Rolls Royce onder de rolstoelen een nieuwe accu nodig. Daarna heb ik er wat vaker in gereden. Wat een lekke band als gevolg had. Maar de banden waren ook gewoon zacht. Wat heb je dan nodig? Een compressor om de banden op te pompen.

Mijn zoektocht begon bij Google Maps. Welke zaak is het meest dichtbij om zo’n compressor te kopen? Mijn tocht ging naar de Linnaeusstraat. De verkoper was erg hulpvaardig. Hij wist niet zeker of er een compressor was die via een stopcontact opgeladen kon worden. De meeste compressors blijken via een stopcontact van een auto te werken. Zo’n contact waarmee vroeger sigaretten aanmaakten. Maar wie rookt er tegenwoordig nog? Dus wordt het voor andere doeleinden gebruikt. Het bleek dat er toch een compressor was die ook via het stopcontact die je in huis hebt kon werken. Met een glimlach op mijn gezicht ging ik met mijn nieuwe aanwinst naar huis.

Thuis aangekomen wilde ik direct gebruik maken van mijn nieuwe speeltje. Ik dus hoopvol op de knop drukken om hulp aan te vragen van mijn zorg. De hulpverlener was ook direct enthousiast. Met goede moed kwam hij aanzetten. Na het open maken van de verpakking stopte hij de compressor in het stopcontact. Wat bleek. Het lampje naast de plug zou rood moeten kleuren. Dat deed hij even, maar daarna stopte het. Ook maakte het een raar tikkend geluid. Dit is niet goed. Na een aantal handelingen te verrichten om te kijken of we hem toch aan de gang konden krijgen besloot ik toch maar terug te keren naar de Linnaeusstraat.

De volgende dag keerde ik weer terug naar de desbetreffende zaak. De compressor bleek inderdaad niet te werken. En ze waren ook vrij gemakkelijk met omruilen. Weer kwam de terugrit naar huis. Daar drukte ik weer de knop in om de compressor te laden. En warempel, hij ging laden.

Weer een dag later ging ik mijn banden oppompen. De één liet prima op de andere bleek echt lek te zijn. Met volle vertrouwen liet ik de lekke band eraf schroeven en ik ging ik naar een wat kleinere fietsenzaak, die in het verleden ook vriendelijk genoeg waren om mijn banden op te pompen. Deze had een paar uur nodig om het te regelen. En inderdaad een paar uur later had ik een prima opgepompte band. Nu ik de band er weer op heb laten zetten ben ik klaar voor een nieuw seizoen rolstoelhockey!

T-shirt dat geniet van ketchup

Vandaag is het woensdag. Ik heb besloten dat de woensdagen de uitpakdag wordt op mijn blog. Vroeger was woensdag gehaktdag, maar vanaf heden is woensdag uitpakdag. Dus zal ik zeggen: “Uitpakken maar!”

Een rubriek die ik hier wil beginnen is “Uitpakken”. Supermarkten maar ook andere winkels verkopen hun producten soms in de meest verschrikkelijke verpakkingen. Voor mensen met een handicap zou verbeteringen op dit punt leiden tot een grotere zelfredzaamheid. Niet alleen mensen met een handicap hebben hier last van. Zo heeft Hans Dorrestijn zijn ergernissen hierover ook kenbaar gemaakt bij Pauw & Witteman.

Het eerste onderwerp van deze rubriek: plasticje op spuitflessen

Bij vloeibaar bakboter en ketchupflessen zitten die eraan. Je moet eerst de dop eraf draaien en dan een plasticje eraf trekken en dan weer de dop erop draaien en je kan spuiten. Het probleem voor mij is: Ik heb maar één hand die ik goed kan gebruiken. Met die ene hand houd ik dan de fles vast terwijl ik met mijn tanden het plasticje eraf trek. Gevolg is dat ik zo’n kracht moet zetten waardoor op het moment dat het plasticje los laat een scheut ketchup over mijn T-shirt gaat, of ik slik een scheut bakboter in. Ik vraag mij af of dat lipje echt nodig is? Het is toch bedoeld om ervoor te zorgen dat mensen niet stelen? Denk je nou echt dat iemand met een bakpan de supermarkt in komt en een scheut bakboter gaat stelen?

’t Vossenhol slaapt nooit

 

Een taxichauffeur staat voor mijn deur. De chauffeur trekt  een nors gezicht omdat hij wel drie keer heen en weer moet lopen om mijn spullen in de taxi te krijgen. De bestemming is ’t Vossenhol, de oudste zeilschool van Nederland. Daar aankomend heb ik weer geen aandacht voor de chauffeur, want iedereen verwelkomt mij al. Nog even bedank ik de chauffeur snel. Dat is al het beeld van ’t Vossenhol. De staf is allervriendelijkst en wil er een mooie week voor ons van maken.

Zeilen is één van mijn hobby’s. Het op het water bruin worden zorgt voor ontspanning. En omdat ’t Vossenhol beschikt over zestienkwadraat zeilboten hoef ik niet altijd te zeilen.  Dit zorgt ervoor dat ik op het water ook even mijn hoofd kan leegmaken. Afgelopen week hadden wij het getroffen. Elke dag kon er gezeild worden. Dit is vrij zeldzaam. In de vijf keer dat ik nu ben gaan zeilen was het voor de tweede keer dat we alle dagen zeilden.

Maar ’t Vossenhol staat niet alleen maar bekend om het zeilen. De hele week draait om het groepsgebeuren. In de avonden worden er spellen bedacht of gespeeld. En drank mag in deze mindervalideweek vrolijk vloeien. Het lijkt wel of de oude jenever in ’t Vossenhol is uitgevonden. Ze hebben er zelfs een boom naar genoemd. Elk jaar moet ik een jenever drinken om daarna te beseffen waarom ik het de rest van het jaar niet drink.

Op de laatste zeildag wordt er altijd een dagtocht gemaakt naar Leiden. Hier kan prachtig aangelegd worden midden in het centrum. Een stad als Leiden zorgt er wel voor dat de zestienkwadraten niet alleen achter gelaten moeten worden. Dus één of twee leden van de staf moeten op een rietje bijten terwijl wij lekker genieten van een ‘goud gele rakker’ op het wat verder gelegen terras.

De laatste avond is er een bonte avond. Hierbij maakt de staf het meestal bonter dan de gasten. Vossenhollers zijn namelijk gewend om in de meest gekke kleding voor de dag te komen. Na dat de staf zich weer helemaal in het zweet heeft gewerkt kunnen ze toch weer de hele nacht doorhalen. Terwijl ik mijn oogjes probeer te sluiten en verlang naar een schoon bed en schone kleren hoor ik de staf boven nog herrie maken. Ik ben er afgelopen week toch achter gekomen dat ik geen echte zeerot ben. Zeerotten slapen nooit!