Niets december feestmaand. Hard knokken voor een baan!

Het is alweer eind november en de vrolijke feestmaand staat al voor de deur. Alhoewel december misschien niet de ideale maand is voor de zoektocht naar een baan blijf ik vol goede moet verder zoeken. Zo was ik een aantal weken geleden bij de Wajongwerkt markt, zie mijn blog op Geenbeperking.nl.  Daar kwam ik bij de stand Emma at Work. Al ben ik te oud voor hun doelgroep, ze verwezen mij wel door naar Seniors for Talents.

Gisteren heb ik net mijn intakegesprek gehad bij deze organisatie. Het lijkt mij een geweldig initiatief. Eerst wordt gekeken of je aanmerking komt voor de hulp van Seniors for Talents. Daarna komt het intakegesprek, dat ik dus gisteren gehad heb. Dit volgt met het zoeken naar de juiste senior mentor. Vaak een ervaringsdeskundige in de branche waarin jij wilt werken. Als deze senior mentor graag met jou wilt werken volgt een kennismakingsgesprek. Dat een gevolg heeft met één-op-één gesprekken. Tenslotte moet er een baan uitrollen wat drie tot vijf maanden kan duren. De begeleiding kan gemiddeld twee jaar duren.

De coördinator van de regio Amsterdam vroeg aan mij waar we het beste konden afspreken. Ze kende mijn buurt en dacht aan Jaap Hannis. Ik moest haar vertellen dat dit café al is opgegaan in een soort nachtclub is geworden. Toen zat ik te denken aan een plek in mijn buurt. Eerst dacht ik aan Studio K, maar misschien niet zo handig als je van net buiten Amsterdam komt. Toen kwam al snel Panama in mijn gedachten. Hier hebben we uiteindelijk afgesproken. Ik ben eigenlijk nog nooit zo vroeg in de middag bij Panama geweest. Natuurlijk was het erg rustig. De mensen die er wel zaten leken ook zakelijke afspraken te hebben. Dus zo vreemd was dat niet.

Het was een erg fijn gesprek. De coördinator bleek al veel van mij te weten doordat ze het internet heeft doorzocht. Ze vond dat ik goed zichtbaar was op internet en de blogs die ik heb geschreven vond ze ook leuk geschreven. Altijd leuk om te horen. Wat ik wel zou kunnen verbeteren was mijn LinkedIn-pagina. Ik weet dat ik aan deze pagina nog goed moet werken. Goed zichtbaar op LinkedIn is belangrijk bij de zoektocht naar een baan. Vandaag heb ik er dan ook al een kleinigheidje aan verbeterd. Nu zijn blogs ook te zien via LinkedIn. Deze waren al te vinden via Facebook en Twitter.

Na het gesprek, ze zou mij bespreken in haar vergadering van morgen, reed ik mee naar haar auto. Ik kreeg meteen mail van haar. Nu komt het op mij aan. Ik moet nog een bepaalde test en mijn curriculum vitae invoeren in een bepaalde website van hun. Niets december feestmaand. Hard knokken voor een baan. Zoals ik altijd moet doen.

Je hoeft niet altijd het uiterste eruit te halen

Vandaag in de rubriek Uitpakken! Een item waar niet alleen mensen met een handicap problemen mee heeft, maar ook andere mensen: De tandpastatube.

Het probleem wat ik wil aankaarten zie je niet alleen bij de tandpastatube. Ook shampooflessen en douchegelflessen hebben dit probleem. Je kan nooit alles uit de fles of tube krijgen. Nu zijn er bij tandpasta ook andere vormen dan alleen de tube, maar die werken net zo als de douchegelfles. Je zet de flessen op zijn kop en hoopt er alles uit te kunnen drukken. Dit gaat niet en bij shampoo en douchegel ga je het dan maar mengen met water.

Bij een tandpastatube is het weer een ander geval. Hierbij knip je de tube kapot om echt het uiterste eruit te halen. Natuurlijk is het een truck van de producent. Hij wil dat je zo snel mogelijk weer een nieuw exemplaar koopt. Daarnaast moet ik zeggen dat ik inderdaad moe word om elke keer de flessen met water te vullen en de tube kapot te knippen. Hierdoor doe ik wat de producent wil en koop ik een nieuw exemplaar.

Een oplossing op dit probleem zal niet met dank afgenomen worden door de producent. Hij zal dan ook niet met een oplossing komen. Ik denk dat er wel een oplossing voor gevonden zou kunnen worden. Alleen heb ik die niet voor de hand. Want zonde blijft dat je iets koopt wat je niet helemaal gebruikt. Maar dat blijf je met alles houden. Zo worden smartphones en computers ook niet overal voor gebruikt waar je het voor kan gebruiken. Daarom blijf ik maar tandpastatubes en shampoo- en douchegelflessen kopen. En zolang ik het geld ervoor heb, wat maakt het uit. Zo houd ik de economie draaiende in deze tijd van recessie.

Sporten is leuk, maar betekent ook haasten

Na dat ik één seizoen geen rolstoelhockey gespeeld heb begon het afgelopen zomer toch weer te kriebelen. Jaren was ik lid van Kennemer Keien een club in de buurt van Haarlem. Sinds ik twee jaar geleden naar Amsterdam ben verhuisd ben ik er achter gekomen dat het moeilijk was om op de zaterdagen tien uur aanwezig te zijn in de sporthal. Daarnaast waren de spelers waarmee ik speelde een stuk jonger. Hierdoor besloot in de zomer van 2010 om te stoppen bij mijn geliefde club. Afgelopen zomer begon het toch te kriebelen en ik besloot lid te worden van een club uit Zaandam.

Afgelopen zaterdag was de eerste competitiedag van het seizoen. En ik kwam er meteen weer achter wat dat betekent: haasten. Om kwart over 8 bel ik op om op te staan. Er bleken al oproepen voor mij te zijn, dus daarom moest ik wachten. Dit duurde wel drie kwartier. En ik werd steeds zenuwachtiger in mijn bed. Om 9 uur werd ik eindelijk geholpen. Dit betekende dat ik maar een kwartier had om op te staan. Half 10 had ik namelijk al een taxi. En ja hoor, om kwart over 9 ging de bel en stond de taxichauffeur voor de deur. Zonder te douchen, tanden te poetsen of te eten ging ik mee. Wel knap dat ik dat in een kwartier gered heb.

Toen ik in de taxi zat was er al een ander hockeygenootje in de taxi en daarna moesten we nog iemand ophalen.  Nadat die persoon opgehaald was konden we richting de sporthal. De eerste competitiedag was bij mijn oude vertrouwde club in De Tetterodehal. Rond 10 uur hadden wij al bij de sporthal kunnen zijn, maar er waren veel wegen afgesloten. Hierdoor moesten we omrijden en waren we half 11 bij de sporthal. Goed genoeg, een half uur voor de eerste wedstrijd. Maar ondertussen begon mij maag wel te rommelen. Doordat ik weer oude bekenden zag moest ik even weer iedereen dag zeggen en had ik te weinig tijd om nog wat te eten.

Eigenlijk zou ik de tweede helft pas in het veld staan, maar omdat een teamgenootje te laat was moest ik haar plaats innemen. Uiteindelijk mocht ik de hele wedstrijd spelen. Dit betekende dat ik pas na de eerste wedstrijd wat kon eten. En ja hoor, half 12 en eindelijk kon ik wat eten bestellen. Het was ook niet druk aan de bar. Waarschijnlijk omdat er weer andere wedstrijden aan de gang waren. Lekker een broodje worst! Maar voor ik dat broodje zo goed en wel achter mijn kiezen had begon de volgende wedstrijd al.

En zo ging de hele dag door. Na die wedstrijd kwam snel de laatste wedstrijd. En na de laatste wedstrijd van ons moesten teamgenootjes nog fluiten. Ik wilde na afloop van de dag nog een drankje doen. Dit om mijn nieuwe teamgenootjes beter te leren kennen. Het drankje lukte, maar een kwartier later stond de taxi al klaar om mij naar huis te brengen. De sport rolstoelhockey is een leuke sport. Maar haasten van de ene wedstrijd naar de andere en weer naar taxi was iets wat ik even vergeten was.

Een klerenbende tijdens het eten

Vorige week was erg geen rubriek Uitpakken! Om genoeg te kunnen uitpakken heb ik besloten om de rubriek ook om de week aan de orde te laten komen.

Vandaag bij de rubriek Uitpakken! Iets waar ik dagelijks mee te maken heb: De magnetronmaaltijd

Zelf kan ik niet zo goed koken. Ik ben al blij dat ik af en toe aardappel, vlees en groente maaltijd bereid. Daarom eet ik de meeste dagen van de week een magnetronmaaltijd. En die maaltijden zijn niet altijd even goed verpakt. Zo zit op alle magnetronmaaltijden een lipje om het los te trekken, maar altijd gaat niet het gehele plasticje eraf. Hierdoor moet je toch een schaar gebruiken of je trekt het eraf met je handen en dan zitten je handen weer in de jus.

Daarnaast ben ik ook altijd in discussie met mijn familie of het wel gezond is, een magnetronmaaltijd. Een aantal jaar geleden zouden deze maaltijden inderdaad niet gezond genoeg zijn. Nu wordt daar beter op gelet. Sinds ik op mijzelf woon, zo’n vijf jaar geleden heet ik deze maaltijden bijna elke dag. Ik leef nog steeds. Dit is natuurlijk een grapje. Maar ik denk dat de magnetronmaaltijden echt goed zijn van tegenwoordig. Zeker de stoommaaltijden.

Bij een bekende supermarktketen doe ik altijd mijn boodschappen. In plasticbakjes zit vaak de groente, vlees en aardappelen verdeeld in verschillende vakjes. Samen zit dit met één plasticfolie dicht gemaakt en dan zit daar nog een wikkel omheen. Erg veel verpakkingen om een maaltijdje dus.

De plasticfolie zit zo goed aan de bakjes vast, dat het er uiteindelijk op neer komt dat ik altijd de schaar moet pakken.  De sauzen zitten dan weer aan de schaar en dat kan als ik niet op let ook weer op mijn kleren komen. Daarnaast moet ik de plasticfolie, die ik stuk geknipt heb, nog verder van de bakjes trekken. Hiervoor moet ik soms zo kracht zetten wat ervoor zorgt dat er weer wat saus op mijn kleren komt. Kortom één klerenboel.

Het ultieme voetbalweekend

Dit weekend besefte ik mij dat sinds ik Haarlem heb verlaten voor Amsterdam ik veel actiever beweeg binnen een stad. Dit kwam door het weekend wat ik mijzelf voor wilde schotelen. Lekker voetbalwedstrijden kijken en voor de rest niets! Zo’n weekend had ik veel in Haarlem, maar de Amsterdamse weekenden zijn wel wat actiever.

Al weer bijna een decennium geleden heb ik Arnhem verlaten om ‘tijdelijk’ bij mijn ouderlijke huis in Heemstede te wonen. Sinds de tijd beschik ik over een betaalzender voor sport.  Deze zender is steeds met mij meegegaan. Toen ik een paar jaar later op mijzelf ging wonen in Haarlem en daarna weer met mijn verhuizing naar Amsterdam. In mijn Haarlemse periode had ik veel van die weekenden dat ik gebruikte om mijn favoriete voetbalwedstrijd te kijken in de Premier League.

In de loop der jaren is er wel wat veranderd aan deze betaalzender. Zo verloren ze de voetbalwedstrijden uit de Nederlandse competitie en heeft deze zender al een aantal verschillende namen gehad. Nu heeft de zender gewoon de naam wat ze bieden: sport.

Mijn ideale weekend begon met goed uitslapen. Nadat ik na een goed ontbijt de boodschappen ging doen voor het weekend. Toen ik de boodschappen in mijn koelkastje had gestopt kon het voetbalfestijn beginnen. Net als vroeger begint de week met de Premier League Previewshow. Alle wedstrijden die de revue passeren worden voorbeschouwd. Een Engels programma waar een Nederlander doorheen zit te tetteren. Heerlijk!

Dan de eerste wedstrijd: Newcastle Utd – Everton. Ik had al zolang niet meer naar de Premier League gekeken dat ik niet eens wist dat Newcastle Utd zo hoog stond. Het eigen doelpunt van Heitinga was al een voorteken dat het een slecht weekend voor Nederlanders zou worden. Of in ieder geval een slecht weekend voor Nederlanders met een Amsterdamse achtergrond. Newcastle Utd daar in tegen speelden heel goed en je kon zien waarom zij bovenin meedraaien.

Wanneer ik op één dag een tweede wedstrijd ga kijken dan zie ik die toch meestal met een half oog. Zo zag ik dat Arsenal wel van West Bromwich won, maar niet hoe. Ondertussen zit ik lekker te internetten en volg ik mijn blogs en een online krant. De avond eindigt dan meestal met een vette hap en één of twee films. Op naar de volgende dag.

De zondagochtend begon met mij met eieren met spek, zoals mijn vader ook vroeger een zondagochtend ontbijt begon. Toch maar weer even naar de supermarkt, om mijn vrienden toch wat lekkers voor te schotelen tijdens Ajax. De zender waar dit komt daar beschik ik niet over, dus dan maar goede vrienden hebben die er wel over beschikken.  Het eerste doelpunt van de beer uit Rusland heb ik gemist, maar daarna heb ik de hele foutenspektakel meegemaakt. De ene blunder van een Amsterdammer was nog erger dan de andere.  Toen voor de tweede keer een Utrechter, door de fout van de Amsterdamse doelman, de bal in leeg doel kon schieten kon ik het lachten niet meer weerstaan. Ik vroeg mij af of Ajax ooit eerder zo slecht gespeeld had.

Voor mij des te meer reden om die andere betaalzender nooit aan te schaffen. Ook zit ik te denken om te stoppen met de andere sportzender. Wanneer ik afhaak na nog geen twee wedstrijden. Daarnaast Amsterdam heeft zoveel moois te bieden. Uit die tv en de stad in!

Toeristisch solliciteren

Nog steeds ben ik erg hard bezig om een geschikte baan te vinden. Het sollicitatieproces is bij mij dus nog steeds in volle gang. Het leuke aan solliciteren is dat ik steeds meer plekken in Amsterdam leer kennen. Een dag van te voren zit ik dan ook echt uit te zoeken hoe ik het beste kan reizen. Ov9292.nl is hierdoor ook een favoriete site van mij, al heb ik soms het gevoel dat deze site mij ook wil zeggen: “Ik geef jou niet de snelste route naar je bestemming, maar zo zie je nog eens wat”.

Zo had ik afgelopen dinsdag een sollicitatiegesprek bij Dam Architecten. Dit bureau zit vlakbij Station Lelylaan om precies te zijn op de Schipluidenlaan. Ov9292 gaf aan om met de tram te gaan. Op zich prima. Bij Rietlandpark nam ik tram 10 naar het Leidseplein en daar stapte ik over op tram 1 naar Derkinderenstraat. Op zich liep alles op rolletjes. Maar toen ik in tram 1 aan de conducteur vroeg om bij Derkinderenstraat weer de plank uit te leggen gaf ze aan dat deze halte niet rolstoelvriendelijk was en dat ik beter tot Statoin Lelylaan kon gaan. In gedachten zat ik dan al dat ik dan beter de metro had kunnen nemen.

Het maakte voor het gesprek niet uit. In een eerdere blog heb ik al aangegeven dat ik voor het reizen ruim de tijd neem. Hierdoor was ik weer een uur te vroeg op mijn gesprek. Het grappige was dat meneer Dam dat niet eens wist en het gesprek kon eigenlijk meteen beginnen. Mevrouw Bisseling was ook bij het gesprek. Zij werkt voor de public relations bij Dam Architecten. Meneer Dam was erg onder de indruk van mijn curriculum vitae. Daar word ik altijd erg verlegen van. Zelf heb ik het gevoel dat ik nog niets bereikt heb en dat ik mij nog moet bewijzen.

Het was een kennismakingsgesprek en dat betekent dat er niets belooft kan worden . Maar altijd goed om zo’n gesprek aan te gaan. Zo leren ze mij kennen. Er was wel een brainstormgedachten over een project waar ik aan zou kunnen werken. Na het gesprek kreeg ik nog een rondleiding door het bureau. Het ontbreekt de medewerkers van dit bureau aan niets. Zo is het eetgedeelte heel relax. Met mooie stoelen en een echte bar, die niet zou misstaan in een hotel als het Hilton. Maar dan is het ook echt hard werken bij een bureau als Dam Architecten.

Het kwam er weer op aan om aan de terugrit te beginnen. De gedachten om de metro te nemen was ik al weer vergeten. En ik zag dat bij Station Lelylaan twee trams vertrokken, tram 1 en tram 17. Eerst kwam tram 17 langs en er stond dat deze uiteindelijk ook zou eindigen bij het Centraal Station. Hierdoor dacht ik dat ik net zo goed deze tram kon nemen. Dit heeft ervoor dat ik echt een City tour door Amsterdam kreeg. Heel Oud-West heb ik gezien en de Kinkerbuurt vind ik altijd wel mooi om doorheen te rijden. Vanaf Centraal Station is het toch maar even een kort stukje langs het IJ. Zo heb ik een sollicitatiegesprek gecombineerd met een toeristische trip.