De stad waar alles kan

De feestmaand is net begonnen. En voor mij zal het echt een feestmaand worden. Na drie maanden werkloos te zijn geweest heb ik weer een baan. Het meest ideale is dat ik iets meer dan twee kilometer woon van mijn werkplek. Ik zal elke dag reizen naar de Weesperstraat. Daar ga ik werken voor het communicatiebureau van de gemeente als webredacteur voor de pagina’s van de stadsdelen.

Reizen is omslachtig voor mij
Het afgelopen jaar had ik banen in respectievelijk Zeist en Heemstede. Alhoewel Heemstede niet zo ontzettend ver van Amsterdam ligt was het wel omslachtig om er te komen. De vorige jaren had ik met Philips en Telfort ontzettend veel geluk dat ik woonde en werkte in de zelfde stad. En dat wilde ik ook weer het liefst na mijn ervaringen van werken in Zeist en Heemstede. En nu mag ik dan weer wonen en werken in deze prachtige stad. Ik ga zelfs voor de stad werken.

Grote stad is één grote ontdekking
Ik krijg bij Amsterdam altijd het gevoel als de series en films die zich afspelen in New York. Je woont en leeft in één stad. Iets anders ken je niet. Je zoekt je weg via het openbaar vervoer zoals de metro. Ik kijk tijdens dat reizen ongelofelijk veel naar andere mensen en vind de verscheidenheid leuk. Alhoewel ik in Heemstede ben opgegroeid voel ik mij steeds meer Amsterdammer. Ik vind het heerlijk om rond te struinen in deze stad en maanden niet over de stadsgrenzen te komen. Misschien is dat een vorm van arrogantie. Maar dan wordt dat maar zo gezien. Ik wil werken en wonen in een stad die bruist.

Leven naast elkaar
In een stad als Amsterdam wonen zoveel mensen dat je heel erg naast elkaar leeft. Zo woon ik vlakbij de Indische Buurt. Hier wonen ongelofelijk veel nationaliteiten en culturen naast elkaar. Toch trek ik meer op met mensen met mijn achtergrond.
Misschien is dat niet erg, maar ik kwam er laatst wel achter dat ik niet eens weet wat er speelt bij mensen met een andere achtergrond. Zo zat ik laatst in een bus met een chauffeur met een islamitische achtergrond. Ik vertelde dat ik naar de doop van mijn nichtjes ging. Hij wist niet wat een doop was. Na dat ik het uitlegde wat het was kwam een heel verhaal over hoe de wereld was ontstaan volgens ‘zijn boek’ de koran. Toen ik vertelde dat ik zelf atheïstisch was begreep hij er al helemaal niets meer van. De hele rit bleef hij mij ervan overtuigen dat wat in ‘zijn boek’ stond het juiste was.

Inleven in een ander
Misschien is het toch goed om elkaar beter te begrijpen. De komende tijd stel ik het doel om mij in te leven in andere mensen. Al is dat heel moeilijk omdat je altijd je eigen mening vormt. Tijdens mijn studie heb ik ook geleerd dat objectiviteit niet bestaat. Zelfs het journaal is niet 100% objectief. Maar je kunt altijd proberen om je in te leven in een ander. Zo wil ik de komende tijd de bijbel en de koran gaan lezen. Al heb ik een versie van Kader Abdolah en weet ik niet helemaal precies of dat het zelfde is. Dit is misschien een goede eerste stap om een ander te begrijpen. Uiteindelijk is de stad van elke Amsterdammer en elke Amsterdammer moet zijn of haar weg vinden op de site van deze prachtige stad.

Blijven overtuigen tot 15 maart!

Het is twee maanden voor de verkiezingen. Aan het einde van de maand wordt bepaald welke partijen mee mogen doen aan het premiersdebat van RTL. Het is nog maar de vraag of D66 daarbij zit. Maar het campagneteam van Amsterdam-Oost zet daar wel op in. Dus ik trotseer de kou om iedereen die de winkelstraten van Oostpoort bezoekt een gelukkig nieuwjaar te wensen.

Als campagneteam is afgesproken om te verzamelen bij Joey’s Food and Drinks, het voormalige Roezemoes. Terwijl we twee uur afgesproken hebben zijn we compleet om kwart over twee. Na een koffie betreden we de straten. Niemand is nog echt bezig met de verkiezingen. Sommigen nemen de appel aan zonder te merken dat het om D66 gaat.

Een enkeling gaat met ons in discussie. “Ik stem echt niet op die man. Die gluiperd.” Een collega gaat met hem in discussie. Ze is ook vrij lang met hem in gesprek. Ik blijf vrolijk appels uitdelen en iedereen een gelukkig nieuwjaar wensen. Misschien is het juist goed wat mijn collega doet. Afgelopen weekend stond Pechtold nog in het AD. Hij sluit de PVV wel uit, maar niet zijn kiezers. Dan moet je ook met hun in discussie.

Didi el Moussaoui gaf aan hoe hij kiezers van de PVV probeert te overtuigen. Zo vertelde hij mij dat hij in Nieuwegein in discussie gaat met de kiezer zonder te laten zien dat hij van D66 is. De mensen vertelden gewoon wat hun dwars zaten zonder vooroordeel. Als hij begrip toonde voor hun problemen vertelde hij wat het standpunt van D66 daarop is en waren zij daar blij mee verrast.

Dit is natuurlijk hartstikke goed als er echt een kans is om hem of haar te overtuigen. Maar wanneer je een half uur in gesprek bent en het blijkt dat je echt van mening verschilt is het zonde van de tijd. Daarom blijf ik erbij dat we kunnen winnen door de ‘zwevende kiezer’ te overtuigen.

En de eerste stap hier toe is appels uitdelen in de winkelstraten van Oostpoort. De meeste winkelende mensen waardeerden het gebaar. Maar op een gegeven moment waren de appels op en was het ook ijskoud. Daarnaast wezen de wijzers op de klok ook nog eens bijna op vier uur. Tijd voor de nieuwjaarsborrel van Amsterdam-Oost. Hier ging de discussie over hoe de kiezer te overtuigen nog lang door. Het overtuigen zal ook niet ophouden tot de verkiezingen op 15 maart.

Strijd om Mokum!

DSCN0033

Alweer twee weken geleden was de uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen. Dit was de dag waar naar toe gewerkt was als campagnemedewerker. Het vormen van het campagneteam begon vorig jaar mei. Het team voor D66 Amsterdam-Oost begon zijn vergaderingen bij Studio K. Uiteindelijk bleek Studio K onze vaste tent te zijn. Ook wanneer we een dag met activiteiten afsloten met een drankje. Ons team bestond in het begin uit ongeveer twaalf man. De vaste kern was uiteindelijk zeven man.

De eerste acties waren toch het traditionele zuilenplakken. Amsterdam-Oost heeft een aantal plekken die aangewezen zijn door de gemeente waar je op zuilen mag plakken. Zo ging ik naar het Flevopark, Winkelcentrum Brazilië en zuil op het KNSM-eiland bij de Sissyboy.  Dit werd mijn vaste plekken om te plakken. Later zouden we ons gezicht ook laten zien op het jaarlijks hiphop-festival Appelsap in het Oosterpark.

Ik moet zeggen dat ik geen festivalganger ben. De enige festival waar ik jaarlijks naar toe ging was de Bevrijdingspop in De Hout. Dat was toen ik nog in Haarlem woonde. Ik vond het altijd leuk om daar naar toe te gaan. Maar volgens mij is dit een ander soort festival dan de meeste festivals. Als ik naar mensen kijk die naar Pink Pop gaan en ik zie ze overnachten in een tent om op tijd te zijn voor hun favoriete artiest. Dat is echt niets voor mij. Ik wil graag in een schoon bed slapen met de comfort van een bed. De laatste keer dat ik ging kamperen was met mijn ouders en dat is al bijna twintig jaar geleden. Als ik vakantie heb wil ik wat comfort. Misschien een luxe, maar zo is het dan maar. Een ander ding is dat ik tijdens Bevrijdingspop nooit voor een specifieke artiest ging. Het ging mij gewoon om de sfeer.

Appelsap was de eerste keer dat ik naar festival ging die echt anders was dan Bevrijdingspop. Na appels uitgedeeld te hebben gingen wij ook het terrein op. Dit publiek kwam echt voor een specifieke soort muziek of een specifieke artiest. Zo was er iemand die alles mee kon rappen van een artiest. Zelf houd ik ook van hiphop en rap, maar volgens mij is dat de iets meer het commerciële gedeelte dan wat hier kwam, zoals De Jeugd van Tegenwoordig en Osdorp Posse. De artiesten die op dit festival kwamen zeiden mij helemaal niets. Maar ik zag wel dat het meeste publiek alles kenden. Het was hartstikke leuk om mee te maken.

Na dit festival aan het einde van de zomer brak de herfst aan. In deze periode deden we eigenlijk het minst aan de campagne. Het enige wat nog in oktober speelde was het stadscongres van D66. Maar hier kwamen alleen D66’ers op af. Dit was niet voor de campagne. Al kwam je door dit congres er wel meer achter wat de standpunten zijn van de leden in Amsterdam.

De echte campagne begon naar mijn mening begin van dit jaar. De Linnaeusstraat, de Dapper Markt en IJburg maakten we vanaf toen onveilig. Elk weekend tot aan de verkiezingen waren we wel ergens in een buurt in Amsterdam-Oost. En dan was het vooral druk de laatste week, paar dagen, voor de verkiezingen. Het leek wel of ik alweer een baan had. Half 7 stond ik deze dagen op om op het allerlaatste moment de kiezer te motiveren om te gaan stemmen. En dan natuurlijk vooral D66 te stemmen.  Zonder ontbijt reed ik richting de verschillen treinstations in mij buurt, Muiderpoort en het Amstel Station. Terwijl ik zonder ontbijt de straat op ging boden we juist de kiezers een heel ontbijt aan. GroenLinks gaf de koffie, VVD de ontbijtkoek en wij, de gezonde versie, een appel.

Iedereen leek nog niet uitgeslapen de laatste ochtend. Ogen die half dicht zaten of wallen onder de ogen waren het resultaat. Ondanks dit alles was er nog een grote groep opkomen dagen om op het allerlaatst te motiveren om te stemmen. Omdat aan de voorkant van het Amstel Station al echt veel D66’ers stonden besloot ik ze maar te helpen aan de achterkant. Daar stonden er ook al drie met een D66-shirtje aan. Het leek ook of de reizigers vermoeid was van de campagne. Ze namen de folders aan, of niet, als een verplichting. Sommige hadden al gestemd. Die zeiden dan soms vrolijk: “Ik heb op jullie gestemd.” Rond 9 uur ’s ochtends was het echt genoeg. Net daarvoor had ik natuurlijk gestemd. Omdat ik bij het Amstel Station was het heel grappig bij mijn oude Hogeschool. Daarna ging iedereen zich voorbereiden op wat vanavond een feest moest worden.

Thuis zat ik nog rustig te internetten. Terwijl ik nog even de laatste updates bijwerkten op Facebook en Twitter. Maar daarna was het voor mij ook wachten tot dat ik ’s avonds richting het Rembrandtplein kon gaan Het grappige was dat we met het campagneteam gingen eten bij De Kroon. Niet wetend dat het feest er naast plaats zou vinden, bij Bar & Kitchen Van Rhijn. Het eten met het campagneteam was gezellig. Volgens mij was het één van de eerste keren dat we totaal niet over politiek spraken. Daarna gingen we rond 8 uur toch echt naar de buren. Op dat moment zou het nog een uur duren voordat we eerst iets meer wisten. In de tussentijd vloeide het bier. Dan rond half 10 kregen we de eerste prognose. Ongelofelijk veertien zetels voor D66 en maar tien zetels voor PvdA. De rest van de avond ging als een stroomtrein voorbij voor mij. Het was één groot feest. Rond half twee ’s nachts reed ik naar huis. Voor het eerst reed ik door een groene stad in plaats van een rode stad. Hoe ik de rest van de nacht ben doorgekomen weet ik niet meer. Eén ding weet ik wel zeker. Ik werd wel wakker in een groene stad.