Investeren in een waardevolle toekomst!

Na een half jaar werkloos te zijn geweest in de zomer en de herfst heb ik begin deze maand een kans gekregen bij PGGM. PGGM is een grote speler in pensioenen. Mensen die werken in de sector welzijn en zorg zijn vaak aangesloten bij deze uitvoeringsinstantie. Juist dat het om een waardevolle toekomst gaat voor mensen die werken in de zorg sprak mij aan. Zelf ben ik als geen ander afhankelijk van mensen die mij verzorgen. Daarnaast is het een mooi groot bedrijf waar ik veel kan leren. Reizen naar Zeist zag ik daarom als struikelblok die ik moest overwinnen.

Regelen van vervoer
Het was dan ook flink wat regelen om het reizen voor elkaar te krijgen. Maar het UWV was ontzettend behulpzaam. Vanaf 1 december komt er een chauffeur naar mijn huis die mij met mijn auto naar Zeist brengt. Als ik daar ben reist hij met het openbaar vervoer weer naar een andere opdracht of naar huis. Om kwart voor vijf staat de chauffeur weer netjes klaar om mij naar huis te brengen.

Wennen aan reizen
Na ruim vier jaar te hebben gewerkt binnen Amsterdam is het even wennen om met een auto te reizen. Natuurlijk kostte het reizen naar Sloterdijk ook veel tijd wanneer je lijnbus 22 nam via Centraal Station. Het duurde vrij lang om de volgende halte te bereiken door de drukte van toeristen. Maar binnen drie kwartier kon je wel in Sloterdijk komen of weer terug in Oost. Als het druk was kon het een uur duren. Maar reizen naar Zeist is toch wel een ander verhaal. Beide richtingen op is het vaak druk. Er zijn veel mensen die voor hun werk ongeveer dezelfde kant opgaan. Het kan in een uur, maar als je echt pech hebt ben je zo twee uur bezig.

Goed opgevangen
Tot nu toe is het wel de moeite waard. Bij de afdeling Interne Communicatie ben ik goed opgevangen. Tijdens mijn eerste werkdag werd ik gelijk betrokken bij de nieuwe opbouw van de site voor de Human Resources-gedeelte. Dit is het gedeelte waar een werknemer alles kan regelen op gebied van zijn werk. Zoals verlofaanvragen, declaraties, nevenactiviteiten. Dit is erg vergelijkbaar met het bouwen van de User Guided Search bij Telfort. Voor de rest is er ook veel nieuw voor mij. Zo leer ik een goed nieuwsbericht schrijven voor op intranet. En ook ben ik betrokken bij Narrowcasting. De berichten die op televisieschermen te lezen zijn door het hele kantoorgebouw heen.

Blijven leren
Op dit moment is het goed dat ik blijf leren. Dat ik de nieuwe ervaringen in mijn rugzakje stop. Wat voor mogelijkheden ik verder krijg bij PGGM zie ik later. De komende dagen, tussen kerst en Oud en Nieuw, is het erg rustig op mijn afdeling. Ik zal met veel schrijfoefeningen aan de slag gaan. Daarnaast zal ik de tijd gebruiken om PGGM beter te leren kennen. Ik ga bij PGGM investeren in mijzelf. Investeren in een waardevolle toekomst!

Werken begint met toegankelijkheid!

stationsloterdijk

Het is alweer meer dan een maand dat ik nu werk voor Telfort. Via de metrolijnen van Amsterdam vind ik de weg naar Sloterdijk. Het is voor de beveiliging van het KPN-gebouw al een routine geworden om mij bij de lift te helpen. Het gebouw beschikt namelijk wel over een soort traplift naast de reguliere trap om binnen te komen. Het enige aparte is dat deurtjes van de lift niet elektrisch zijn. Dit betekent dat ik hulp nodig heb om binnen te komen.

Toegankelijkheid. Dat is de grootste struikelblok waar ik tegen aanloop als ik ergens stage heb gelopen of nu werk. Maar als dat struikelblok is opgelost voorzie ik meestal geen problemen. En multinationals als Philips en nu KPN (daar valt Telfort onder) hebben toch de beste mogelijkheden om hiervoor een oplossing te bieden. Het kost soms veel tijd (want het gaat bureaucratisch), maar als de oplossing er is dan is die is die ook goed.

Als de beveiliging mij eenmaal geholpen heeft doen ze het poortje voor mij open. Dan neem ik de lift naar de vijfde verdieping waar de afdeling van Telfort zich bevind. Daar bel of app ik naar een collega die weer de deuren voor mij open doet. Het hele gebouw van KPN zit namelijk vol met drangdeuren. Voor mij niet te openen. Eenmaal aangekomen bij mij bureau helpen mijn collega’s mij met het installeren van mijn laptop. Als ik daarna naar het toilet wil moet ik weer begeleid worden door mijn collega’s. Weer een aantal deuren door en daarna de toiletdeur.

Ondanks dat nog niet alles in het gebouw perfect is maak ik mij niet druk dat hier oplossingen voor komen. Iedereen denkt graag mee. En ondanks dat de facilitymanager in het begin geen goed beeld kon schetsen wat hier allemaal bij komt kijken denkt hij nu ook progressief mee. Daarnaast heb ik ook hele leuke collega’s die mij ook graag helpen. Het lijkt dus allemaal goed geregeld. Leuke collega’s, een mooie kans bij een mooi bedrijf en via de metro kom ik gemakkelijk op mijn werkplek.

Dan komt er toch sinds vorige week een kleine kink in de kabel. Het is juli en veel mensen nemen in deze periode vakantie. Reden voor het Gemeentelijk Vervoersbedrijf (GVB) om aan de Noord/Zuidlijn te gaan werken. De lijn dat al veel meer tijd kost om te realiseren en veel te veel geld kost dan gedacht. Hierdoor rijdt lijn 51 de komende drie weken sowieso niet en gaat lijn 50 maar tot Station Zuid. Lijn 50 moet ik sowieso nemen om bij Station Sloterdijk te komen en ook moet ik hem weer nemen met de rit terug. Met de rit terug kom ik dus alleen tot Station Zuid. En vanaf dat station kan ik niet meer overstappen op de juiste lijn. Dit betekent dat ik andere vervoersmiddelen moet nemen om op mijn werk te komen. De meest logisch is dan de bus. Daar kan ik opstappen op de Borneolaan en die bus gaat rechtstreeks naar Station Sloterdijk. “Ideaal.” dacht ik. Misschien nog wel makkelijker dan de metro.

Toen ik dinsdag voor het eerst de bus nam kwam ik al meteen achter het probleem. U raadt het al het woord waar weer wordt over gestruikeld is: toegankelijkheid. Tegenwoordig hebben de nieuwste bussen een elektrisch plankje, zodat mensen met een beperking ook met de bus kunnen reizen. Maar als de chauffeur bij de halte komt zijn ze verbaasd dat ik mee wil. Dan vraag ik of ze het plankje uit willen leggen. Een groot deel van de chauffeurs weet niet eens hoe ze dat plankje uit moeten leggen. Dan moet ik op volgende bussen wachten met een chauffeur die het wel weet. Sommige chauffeurs stellen ook de vraag: “Waarom ga je niet gewoon met een rolstoeltaxi?”

Ik voel mij een stuk vrijer als ik kan reizen met het openbaar vervoer. Ik kan zelf bepalen wanneer ik naar mijn werk wil en weer terug. In het verleden ging ik met rolstoeltaxi’s naar mijn school en mijn stages. Ook al zijn deze taxi’s particulier geregeld voor school en werk. Ze rijden met enige regelmaat niet op tijd. Dit is niet ideaal voor mijn werkgever. Die gewoon wil dat ik op tijd kom. En ook heb ik meegemaakt dat ik anderhalf uur zat te wachten voor een dicht kantoor omdat de rest al weg was.

Ik ben ontzettend blij met de kans die ik nu weer krijg bij Telfort. Het is een mooie functie en ik heb een mooie jong team als collega’s. Ik zal elke dag op mijn werk komen. Maar beste regering, voordat je met allerlei participatiewetgeving komt waarbij uitkering gekort worden zorg er eerst voor dat de toegankelijkheid van vervoer en openbare gebouwen beter wordt. Is de toegankelijkheid niet goed geregeld dan is korten onterecht. Er zijn namelijk mensen met een beperking die graag willen werken, maar dit als een struikelblok zien. Ik laat mij er in ieder geval niet het veld door uitslaan.