Naar een inclusieve samenleving

Campagne De Zonnebloem. Dit bord bestaat niet, maar het staat bijna overal

Het voetbalseizoen zit er inmiddels op. Er is niet zoveel over te vertellen na het rampzalige seizoen van mijn Ajax. Vergeten en doorgaan. Dan maar tijd maken voor de Formule 1. Hier doet Max Verstappen het natuurlijk heel goed. Het is zelfs saai om naar te kijken. Hij wint alles vrij makkelijk. Dus ik volg de Formule 1 ook nog maar met één oog open. Er zijn misschien ook belangrijker dingen dan sport. Bijvoorbeeld een toegankelijke stad voor mensen met een handicap of een inclusieve samenleving in het algemeen.

Meedoen in de samenleving

Een vriend van mij kwam onlangs nog op AT5 om aan te tonen hoe ontoegankelijk openbare gebouwen, zoals cafés en restaurants, kunnen zijn in Amsterdam. Een probleem dat al jaren aandacht nodig heeft. We staan er wel voor open om er iets aan te doen, maar zolang het niet verplicht is om je pand toegankelijk te maken willen horecaondernemers hier geen geld voor uitgeven. De groep is domweg te klein waar je het voor doet. Daarnaast is er van 23 tot en met 25 juni de Freedom Fighters Festival in De Meevaart. Een festival dat draait om inclusiviteit. Dat iedereen mee kan draaien in de samenleving ook als je een handicapt hebt. En in dit geval specifiek gericht op de Indische Buurt.

Een festival voor inclusiviteit

Het festival zal bestaan uit verschillende workshops met als doel om de saamhorigheid en inclusiviteit te bevorderen. Workshops waarbij je samen gaat lachen, of een andere groep gaat weer dichten. Daarnaast wordt er vertelt over de inclusieve basisschool Ubuntu. Een school die ervoor iedereen zal zijn, welke economische, culturele achtergrond of handicap je ook hebt. Wat zal volgen met een debat over inclusief onderwijs. Hierbij staat de vraag centraal: ‘Kunnen kinderen met een handicap samen onderwijs krijgen met kinderen zonder handicap?’

Gesprek over inclusief onderwijs

Daarnaast kunnen bewoners van de Indische Buurt in gesprek met Jan-Bert Vroege, lid van het dagelijks bestuur van stadsdeel Oost en Lucia Biondelli, expert onderwijsinclusie bij de Verenigde Naties. Het VN-verdrag inzake rechten voor personen met een handicap geeft ook aan dat het discriminatie is als kinderen met een handicap en kinderen zonder handicap niet samen onderwijs kunnen krijgen. De gesprekken tussen Jan-Bert Vroege en Lucia Biondelli wordt geleid door José Smits van InclusiefOnderwijs.nl.

Mijn middelbare schooltijd

Tijdens mijn middelbare schooltijd zat ik op een mytylschool. Dit is een school voor kinderen met een handicap. Zelf zag ik het niet als een groot probleem dat ik op die school zat. Ik kreeg juist meer tijd voor alles. Zo kreeg ik tijd om eerst mijn mavo en daarna mijn havo te halen. Ze hadden juist meer tijd voor mij en ik denk dat ik daarom ook mijn havo kon halen. Maar inmiddels is dit meer dan twintig jaar geleden. En ik begrijp dat kinderen van nu met een handicap graag samen op school zitten met kinderen zonder handicap. Maar ook in mijn tijd had ik vrienden met een handicap die naar een ‘normale middelbare school’ gingen. Dus misschien is het ook gewoon wat je gewend bent.

Mijn studietijd

Na mijn middelbare schooltijd ging ik studeren aan de Hogeschool van Amsterdam. Toen kwam ik dus met studenten in de klas zonder handicap. Dit was voor het eerst in mijn leven en met groepsopdrachten vond ik het vrij lastig. In het begin kozen ze mij niet vaak in een groep. Dat ging later wel beter. Ik werd een stuk assertiever en ze wisten steeds meer wat ze aan mij hadden. Maar ik kan er wel inkomen dat als je op jongere leeftijd eerder samen met elkaar les hebt dat dit soort dingen soepeler gaat lopen.

Het kan nog inclusiever

Uiteindelijk zijn we de afgelopen jaren wel een inclusiever samenleving geworden. De vrienden die naar een ‘normale middelbare school’ gegaan zijn hadden nog geen ‘rugzakje’. Dus zij kregen geen extra aandacht. Maar het kan nog een stuk inclusiever. Kijk maar naar waar mijn vriend Tim aandacht voor vroeg op AT5. De meeste cafés of restaurants zijn nog niet toegankelijk in Amsterdam. En toegankelijkheid zorgt wel voor inclusiviteit. Dus misschien is dit festival vaan aankomend weekend wel hard nodig.

Verbeteringen beginnen lokaal

We zijn alweer een eindje op weg in 2018. Sinds begin deze maand heb ik een jaarcontract bij de gemeente. Daarnaast zijn er weer bijna de gemeenteraadsverkiezingen. Er zijn volop debatten en en wordt weer campagne gevoerd. Kortom ik kan mij niet beter voelen. Vorige week vrijdag was ik bij de lijsttrekkersdebat van De Balie. Het zegt toch wat over de stad Amsterdam dat de nationale lijsttrekkers hier komen om het over Amsterdamse onderwerpen te hebben.

Republiek Amsterdam
Ze zeggen wel eens dat Amsterdam een republiek is. En misschien is dat ook wel een beetje zo. Ze hebben hun eigen politiek, dat vaak anders gekleurd is dan de nationale politiek. De komende tijd zijn er in de stad weer veel debatten tot aan de verkiezingen op 21 maart. Dit leeft in Amsterdam als in geen enkele andere stad. Zo is er aanstaande dinsdag het verkiezingsdebat van Cliëntenbelang. In Hotel Arena verzamelen kandidaatsraadsleden van twaalf verschillende partijen om te debatteren over gelijke kansen voor iedereen, een toegankelijke en inclusieve stad en goede betaalbare zorg.

Hoe ver zijn we?
Het is nu twee jaar geleden dat de Tweede Kamer besloten heeft het VN-verdrag inzake rechten voor personen met een handicap te ratificeren. Vanaf 14 juli 2016 is het verdrag in werking. Maar wat wordt er nu werkelijk gedaan om aan de eisen te voldoen dat dit verdrag stelt? Hoe ver zijn we als stad? Dit zijn belangrijkere vragen. Naar verwachting komt dit zeker aan de orde tijdens het debat. Twee jaar geleden was ik ontzettend blij toen het verdrag geratificeerd zou worden. Ik denk nog steeds dat het ratificeren van dit verdrag leidt naar veel positieve veranderingen. Dat openbaar gebouwen toegankelijker worden, dat reizen met het openbaar vervoer nog makkelijker gaat en dat iedereen evenveel kansen heeft op onderwijs en werk.

Een kwestie van een lange adem
Natuurlijk kan Nederland en Amsterdam niet van de één op de andere dag voldoen aan de eisen van dit verdrag. Hiervoor moet je ook een lange adem hebben van wel jaren. En ik geloof ook werkelijk dat we uiteindelijk aan de eisen gaan voldoen die het verdrag stelt. Maar in oktober vorig jaar was ik bij de thema-avond ‘Stad zonder grenzen’. Hier sprak wethouder Eric van der Burg en het klonk redelijk vrijblijvend. Het zou nog wel tientallen jaren duren voordat Amsterdam echt aan de eisen voldoet wat het verdrag stelt. Hij gaf ook niet echt doelstellingen.

Langzaam stappen vooruit
Op de site van het College van de rechten van de Mens staat dat een VN-comité zal rapporteren over het implementeren van het verdrag. De eerste keer zal dat zijn in juni van dit jaar. Daarna zal dit elke vier jaar gebeuren. Maar ik ben natuurlijk geen jurist en op papier zal dit allemaal wel kloppen. Ik kan dus alleen zien wat er in de praktijk gebeurd. En dan vind ik het toch langzaam gaan en kan ik niet begrijpen waarom sommige dingen tientallen jaren moeten duren.

Het begint lokaal
Begrijp mij niet verkeerd. Ik heb een fantastisch leven en in een stad als Amsterdam kom je overal met tram, metro en bus. Maar soms kan het in Nederland zo lang duren om een besluit te nemen. En dan zie je dat landen om ons heen toch op ons voorlopen. Zoals de toegankelijkheid van toiletten van cafés en restaurants in Groot-Brittannië. Ik ben ervan overtuigd dat de beste manier om hier verandering in te brengen je naaste omgeving is. De mensen in jouw omgeving er bewust van laten worden. Daarom zet ik mij ook graag in voor Onbeperkt Oost en vind ik de lokale politiek zoveel interessanter dan de nationale politiek. Daarom kijk ik uit naar alle mooie debatten die deze stad nog in het vooruitzicht heeft. Als eerste het debat van Cliëntenbelang aanstaande dinsdag.

D66: Kansen voor iedereen

Nog een paar dagen voor de verkiezingen en de spanning stijgt. De Landelijke bustour van D66 is beland in mijn stadsdeel. De bus parkeert op het Javaplein. Zo’n grote bus heeft ook meteen de aandacht van de mensen op straat. Die komt niet zo vaak op dit plein. Door de mensen uit de bus hebben we nog nooit zo’n grote groep gehad die meedoen aan een flyeractie. Uit de bus komen onder andere kandidaten voor Tweede Kamer Ingrid van Engelshoven en Vera Bergkamp rollen. De grote stoet vergezellen de kandidaten door de Javastraat naar de Dappermarkt.

Het is het einde van de middag. Iedereen wordt overdondert door de grote stoet. Er zijn minder mensen op de markt dan campagnevoerders. Wij staan met onze flyers maar een beetje mee te lachen als de kandidaten in gesprek zijn met de kiezer. De marktkooplui ruimen hun kraampjes al op. Wij gaan richting de Meevaart. Hier houden verschillende mensen hun pitches waar Vera en Ingrid naar luisteren. Heel verrassend voor mij was dat Thiandi een pitch hield over inclusief onderwijs.

Thiandi is een bijzonder persoon die ik ongeveer vijf jaar geleden heb leren kennen bij een evenement over inclusiviteit georganiseerd door de Vrije Universiteit. Hier vertelde ze voornamelijk haar levensverhaal en promoten haar boek “Doe Normaal”. Ondanks dat ze continu geluiden maakt en niet rustig haar verhaal kan vertellen is ze wel slim en afgestuurd. In Nederland kreeg ze niet de mogelijkheid om het onderwijs te volgen die ze aan kon. Dus koos ze voor Italië, waar ze dat wel kon krijgen. Nu hield ze een pitch voor de twee dames van D66 waarin ze vertelde dat het onderwijs in Nederland nog steeds niet inclusief genoeg is.

D66 is voor kansen voor iedereen en goed onderwijs. Ik denk dat deze twee dames er echt voor staan om onderwijs echt inclusief te maken. Maar om dit werkelijkheid te maken heb je een lange adem nodig. Veel mensen in onze samenleving hebben weinig te maken met iemand met een beperking en weten daardoor niet wat het betekent om een beperking te hebben en wat daarbij komt kijken. Ik ben er dan ook van overtuigt dat mensen met een beperking zich mogen laten zien in de samenleving. Als je dat doet worden mensen er bewuster van en begrijpen beter wat het betekent. Dan kan er verandering komen. Met het onderteken van het VN-verdrag zijn we pas aan het begin.

Vandaag was ik weer vroeg bij het Amstelstation om kiezers nog op het laatste moment te overtuigen voor goed werk, goede zorg en goed onderwijs. Na ’s ochtend nog even een koffie te hebben genomen is het alleen nog maar met een lach een flyer in de hand drukken. Vertellen dat je vooral moet stemmen. Vanmiddag ga ik ook nog even naar het Amstelstation. De meeste mensen zullen hun stem dan al hebben uitgebracht. Maar al is het alleen maar om nog zichtbaar op straat te zijn. Eén ding is duidelijk de afgelopen twee maanden was D66 Amsterdam-Oost aanwezig.

Dan volgt als laatst hopelijk nog een feestje. Het zal nog lang onrustig zijn in P96 op de Prinsengracht. Morgenochtend zal ik weer met kleine oogjes aanwezig zijn op mijn werk. Maar dat maakt niet. Dat is het waard. Ik heb mijn burgerplicht gedaan. Ik stem vandaag D66. Nu maar afwachten.

Goede gesprekken en Bumba kijken

Het is nog vier zaterdagen voor de verkiezingen. Het is mooi weer om in gesprek te gaan met de mensen uit mijn buurt. Ik woon niet ver van Bar Botanique. Niet lang geleden zat hier nog De Ponteneur, bekend van de film Mannenharten. Een paar jaar geleden heb ik daar nog een diner gehad voor 2e Kerstdag met mijn broertje en zijn vriendin. Het was er krap en eigenlijk niet echt toegankelijk voor iemand met een rolstoel. Maar de eigenaar wilde er alles doen om ervoor te zorgen dat ik binnen kon komen. De nieuwe eigenaar heeft het pand helemaal verbouwd. Het is juist veel ruimer geworden.

Afgelopen zomer was ik er een keer met een vriendin die ook rolstoelgebonden is. Echt happig waren ze niet om ons welkom te heten. We zochten maar een ander plek op de Linnaeusstraat. De ervaring op deze zaterdag was kort, maar de serveerster was mij eerder arm dan rijk.

Gelukkig gingen we snel de straat op. We waren nog niet de hoek om of we werden bijna aangereden door een toeterend busje. Het was het campagneteam van Forum voor Democratie (FvD). Plagerig zeiden ze dat ze echt een referendum wil brengen wat wij jaren zouden beloven. Ik kreeg een beetje het gevoel als bij Anchorman waarbij de nieuwspresentatoren van verschillende zenders met elkaar op de vuist gaan. Maar het was alleen maar gein wat het campagneteam van FvD liet zien.

We gingen verder naar de Dappermarkt. Op het kruispunt met McDonald’s en KFC begonnen we met de gesprekken met de kiezers. Alhoewel, gesprekken. Het was een georganiseerde In Gesprek Met, maar het weer was er niet naar. De meeste kiezers accepteerden wel de flyer, maar ze wilden liever doorlopen dan met je praten.

Een mevrouw in een scootmobiel stond wel even stil. Zij maakte zich vooral zorgen over de verharding van de samenleving waar niet iedereen geaccepteerd wordt. Wat nu gebeurt in Amerika en wat je krijgt als Wilders het voor het zeggen heeft in Nederland. Haar kon ik overtuigen dat D66 het tegenovergestelde wilt.

De koud sloeg op mijn blaas. Ik ging de McDonald’s in en daarna de KFC, maar geen van beiden hadden een invalide toilet. Het VN-verdrag voor rechten voor gehandicapten moet nog doordrongen worden in Nederland. Dan maar terug naar huis. Tegen de tijd dat ik weer op de Dappermarkt was ging het campagneteam al bijna naar De Biertuin om het afsluitende drankje te houden.

Bij De Biertuin zat ik na te genieten van de dag met een IJbiertje in de hand. Ik kwam er achter dat andere campagnevoerders wel gesprekken hadden met de kiezers. Zo kon Rigtje een vastgeroeste PVV-stemmer overtuigen waarom er langer doorgewerkt moet worden. Al was hij niet blij, want hij wilde zijn bootje opknappen. Uiteindelijk leverde de dag toch mooie gesprekken op die D66 weer kan gebruiken voor hun site In Gesprek Met. Gesprekken die ik kon vertellen aan mijn ouders, want die stonden voor mijn deur met mijn nichtje Faye. Gesprekken die nog niet bedoeld waren voor haar. Zij had meer aandacht voor Bumba op de televisie. Wat een mooie manier om de dag af te sluiten.

Een mooi land als Nederland verdient goede zorg

Het is een donderdagavond en ik kom terug van een werkdag in Zeist. Na dat ik meer weet over het duurzaam beleggen, wat het pensioenfonds voor mensen in de zorg doet, houdt het ’s avonds niet op. In buurthuis Archipel organiseert D66 een thema-avond over laagdrempelige zorg en de diversiteit die daarbij hoort.

Terwijl ik vlakbij het buurthuis woon ben ik er nog nooit geweest. Misschien komt dat door het beeld wat ik heb bij buurthuizen. Als ik rond half 8 binnen kom is het nog vrij rustig. Ik word vriendelijk uit mijn jas geholpen. Na dat mij een koffie is aangeboden zoek ik een plekje in het publiek. Zoals ik van D66’ers gewend ben druipen ze rustig binnen. Zelfs een kwartier na de afgesproken tijd. Maar dat geeft ook een ontspannen sfeer.

Het is toch tijd om de avond af te trappen. Salima Belhaj, Tweede Kamerlid, opent de avond. Ze geeft het woord aan Raisa Hehenkamp. Raisa is politicoloog en houdt zich bezig met diversiteit in de zorg. Heel belangrijk hierbij is dat Nederland, en zeker Amsterdam, veel verschillende culturen kent. Maar daarnaast zijn er nog talloze verschillen. Zoals seksuele voorkeuren of sociale achtergrond. Eigenlijk is elk persoon wel verschillend. Zo kennen we dus ruim 17 miljoen diversiteiten in Nederland. En iedereen heeft in zijn leven wel een keer zorg nodig. Dus zijn er 17 miljoen verschillende zorgvragen. We zouden eigenlijk meer moeten kijken naar deze zorgvragen en daar het zorgaanbod op aanpassen. Nu is het vaak andersom.

Astrid Wenneker is steunfractielid in Doetinchem en heeft een bedrijfje dat thuiszorg levert voor oudere mensen. Zij vertelt dat ze rekening houdt met de diversiteit van haar klanten. Zo neemt zij vooral 50-plussers aan omdat deze mensen meer raakvlakken hebben met haar klanten. Haar klanten kunnen hierdoor onder andere het Doetinchemse dialect blijven spreken. Een ander voorbeeld is een Surinaamse mevrouw met dementie dat verzorgt wordt door een Surinaamse. Als je lijdt aan dementie keer je vaak terug naar je kinderjaren. Deze verzorgster zorgde ervoor dat ze liedjes uit de jeugd van mevrouw zong waardoor ze weer opbloeide.

Maar hoe graag wij ook willen dat het zorgaanbod zich aanpast aan de zorgvraag. Het is moeilijk om dat ook werkelijk te realiseren. Zo heeft zorginstelling Cordaan een veel groter aantal klanten dan het bedrijfje van Astrid Wenneker. Om aan ieder zorgvraag te voldoen is dan moeilijk. Daarom ontwikkelt Cordaan samen met Philips een techniek om de klanten te volgen wat hij/zij doet de hele dag vertelt Eelco Damen, CEO van Cordaan. Met deze data kan je de behoefte van de klanten vastleggen. Een moeilijke vraag hierbij is: hoe waarborg je de privacy? Maar het is wel de toekomst dat we deze technieken gaan gebruiken.

De avond werd afgesloten door schrijfster Ronit Palache. Zij sloot af met een mooi verhaal over haar oma. Een verzorgster zag het als handig dat haar telefoonnummer getatoeëerd was op haar arm. Niet wetend dat het om een identificatienummer ging die ze kreeg in het concentratiekamp. Een pijnlijke situatie dat haar oma goed oppakte. Daarom is het zo belangrijk om er hard voor te zorgen dat het zorgaanbod zich aanpast aan de zorgvraag. Nederland is namelijk een mooi land. Iedereen verdient hier een waardig en mooi leven tot het eind. Hier moet wij voor knokken. Al kost het vele jaren.

Blijven overtuigen tot 15 maart!

Het is twee maanden voor de verkiezingen. Aan het einde van de maand wordt bepaald welke partijen mee mogen doen aan het premiersdebat van RTL. Het is nog maar de vraag of D66 daarbij zit. Maar het campagneteam van Amsterdam-Oost zet daar wel op in. Dus ik trotseer de kou om iedereen die de winkelstraten van Oostpoort bezoekt een gelukkig nieuwjaar te wensen.

Als campagneteam is afgesproken om te verzamelen bij Joey’s Food and Drinks, het voormalige Roezemoes. Terwijl we twee uur afgesproken hebben zijn we compleet om kwart over twee. Na een koffie betreden we de straten. Niemand is nog echt bezig met de verkiezingen. Sommigen nemen de appel aan zonder te merken dat het om D66 gaat.

Een enkeling gaat met ons in discussie. “Ik stem echt niet op die man. Die gluiperd.” Een collega gaat met hem in discussie. Ze is ook vrij lang met hem in gesprek. Ik blijf vrolijk appels uitdelen en iedereen een gelukkig nieuwjaar wensen. Misschien is het juist goed wat mijn collega doet. Afgelopen weekend stond Pechtold nog in het AD. Hij sluit de PVV wel uit, maar niet zijn kiezers. Dan moet je ook met hun in discussie.

Didi el Moussaoui gaf aan hoe hij kiezers van de PVV probeert te overtuigen. Zo vertelde hij mij dat hij in Nieuwegein in discussie gaat met de kiezer zonder te laten zien dat hij van D66 is. De mensen vertelden gewoon wat hun dwars zaten zonder vooroordeel. Als hij begrip toonde voor hun problemen vertelde hij wat het standpunt van D66 daarop is en waren zij daar blij mee verrast.

Dit is natuurlijk hartstikke goed als er echt een kans is om hem of haar te overtuigen. Maar wanneer je een half uur in gesprek bent en het blijkt dat je echt van mening verschilt is het zonde van de tijd. Daarom blijf ik erbij dat we kunnen winnen door de ‘zwevende kiezer’ te overtuigen.

En de eerste stap hier toe is appels uitdelen in de winkelstraten van Oostpoort. De meeste winkelende mensen waardeerden het gebaar. Maar op een gegeven moment waren de appels op en was het ook ijskoud. Daarnaast wezen de wijzers op de klok ook nog eens bijna op vier uur. Tijd voor de nieuwjaarsborrel van Amsterdam-Oost. Hier ging de discussie over hoe de kiezer te overtuigen nog lang door. Het overtuigen zal ook niet ophouden tot de verkiezingen op 15 maart.

Een week aandacht voor toegankelijkheid is niet genoeg!

wandelingtoegankelijkheid

Misschien is het je niet opgevallen, maar van 3 t/m 8 oktober was het de Week van de Toegankelijkheid. Reden voor mij om dit op een bepaalde manier onder de aandacht te brengen. Op 7 oktober reed ik richting de Stopera. Daar wachten een aantal fractieleden van D66 uit de gemeenteraad en Tweede Kamerlid Vera Bergkamp op mij. Zij wilden deze week ook onder de aandacht brengen en laten zien hoe belangrijk toegankelijkheid is om iedereen mee te laten participeren in deze samenleving.

Het is altijd een mooi ritje vanaf waar ik woon naar de Stopera. Je gaat via de Plantage Middenlaan langs Artis. Door deze prachtige klassieke dierentuin is het één van de groenste lanen dat Amsterdam rijk is. Eenmaal aangekomen bij de Stopera heb ik mij nog niet eens aangemeld bij de receptie of Christaan van Cliëntenbelang meld zich ook aan. Niet veel later komt Jan-Bert en we hoeven bijna niets meer te zeggen. We worden meegenomen naar de fractiekamer van D66. Toen we in de kamer kwamen was iedereen al aanwezig. Alleen stadsdeelvoorzitter van het Centrum, Boudewijn Oranje, kwam iets later binnen. We deden een voorstelrondje. Iedereen gaf aan op wat voor een manier zij bezig zijn met de toegankelijkheid te verbeteren.

Na het voorstelrondje gingen we over naar wat voor een obstakels in de openbare ruimte nu echt het belangrijkste zijn om aan te pakken. Vera Bergkamp trapte af met de toegankelijkheid van de metrohaltes. Amsterdam ligt al een tijdje open en er wordt flink aan de Noord- / Zuidlijn gewerkt. Hierdoor kun je op het moment niet gebruik maken van de lift bij de metrohalte op het Waterloopplein vlakbij de Stopera. Een ander punt die besproken werd is het uitbreiden van terrassen van restaurant- en café-eigenaren. Hierdoor is er veel te weinig ruimte op de stoep. Ook bloembakken van bewoners zorgen voor te smalle stoepen. Maar ook te smalle stoepen op zich en te steile hellingen passeerden de revue.

Nu was het tijd voor de wandeling. Bij een zebrapad kwam er al een punt naar voren. De drukknop om aan te geven dat je wil oversteken zat te hoog. Daarnaast was de tussenstoep bij het zebrapad erg smal. Na het oversteken wilde Christiaan het gebouw van Academie van Bouwkunst ingaan. Terwijl ze hier studeren om architect te worden is het gebouw een voorbeeld van ontoegankelijkheid. Op de begane grond is het nog toegankelijk en heeft het zelfs een invalide toilet. Maar dan is er verderop toch een trede om verder te komen. Ook de hogere verdiepingen kun je alleen bereiken via een trap.

Na het bezoeken van de Academie gaat de wandeling weer verder buiten. We maakten een wandeling rondom de Stopera. Alle punten die we in de fractiekamer bespraken kwamen we tegen. Een parkje dat alleen via traptreden te bereiken was. Bij metrohalte Weesperplein was een voorbeeld van een hele smalle stoep waardoor je wel verplicht was de weg op te gaan. Daarnaast ging de weg ook nog eens heel steil onder een brug door. We liepen weer terug richting de Stopera. Daar kwamen we ook een voorbeeld tegen waarbij een bloembak midden op de stoep is gezet. De bewoner zorgt hierdoor er ook nog eens voor dat hij/zij zijn eigen voortuintje creëert door de ruimte tussen zijn woning en de bloembak. Dit is zelfs eigenlijk helemaal niet zijn eigendom, maar officieel openbare ruimte.

Wanneer we teruggekeerd waren bij de Stopera maakte Vera Bergkamp nog een filmpje om de Week van de Toegankelijkheid onder de aandacht te brengen van D66. Na dit filmpje ging iedereen weer zijn eigen weg. Ik nam weer de groene weg via Plantage Middenlaan. Een mooie afsluiting om aandacht te geven aan toegankelijkheid. De wandeling had ook al meteen effect. Raadsleden Jan-Bert Vroege en Meltem Kaya hebben een motie ingediend waardoor Amsterdammers strenger beboet kunnen worden door zomaar je fiets ergens neer te zetten. Hierdoor komen we vaak niet ergens langs. Maar dit is de eerste stap en er moeten nog vele stappen volgen.

 

Samen kom je tot oplossingen

freedomfightersfestival

Na alweer een maandje flink thuis zoeken naar een nieuwe uitdaging hield ik afgelopen weekend even rust met het zoeken. Het was afgelopen weekend een interessante en leuk weekend. Ik was deelnemer aan het Freedom Fighters Festival. Het festival was georganiseerd door een goede vriendin Thiandi Grooff. Doel van het festival was bewustwording van de rechten van mensen met een beperking.

Thiandi heb ik geholpen met hoe ze het festival het beste kon promoten via Facebook. Buiten dat was ik niet betrokken bij de organisatie. Dus toen ik vrijdagavond naar De Meevaart reed wist ik niet wat ik kon verwachten. Tot mijn verrassing waren er veel buitenlanders bij betrokken uit onder andere Engeland en Ierland. Een verrassing omdat het festival binnen Stadsdeel Oost plaatsvond en de dag erna zouden we in gesprek gaan met lokale politici.

Al met al kan ik zeggen dat het wel een leuke verrassing was. In de tuin van De Meevaart stelden iedereen zich voor. Tijdens het voorstellen voelde ik al meteen dat er klik was. Engelsen hebben ontzettend goed gevoel voor humor. Daarnaast raakte ik aan de praat Joe. Hij verontschuldigde zich letterlijk voor zijn ‘ domme’ landgenoten dat ze voor de Brexit hadden gestemd. Naar een lekker Indische maal gingen we richting park Frankendael. Hier keken op een groot scherm naar de opera “Schoppenvrouw” van Tsjaikovski. De aandacht voor de opera was niet groot en morgen zou het een drukke dag worden. Dus de meeste besloten al snel naar huis te gaan of hun hotel.

De volgende dag ging ik weer richting De Meevaart. De groep zat al te wachten voor het verhaal van Anthony. Anthony komt uit Ierland. Tegen zijn wil in en die van zijn moeder is hij daar geplaatst in een instelling. Twee jaar heeft hij in die instelling gezeten. Tegen zelfs het advies van zijn dokter kreeg hij medicijnen die juist epilepsie veroorzaakte. Joe hielp de moeder van Anthony. Hij overtuigde de buurt waar Anthony opgroeide van de ernst van de situatie. Hierdoor ontstonden protesten die er uiteindelijk voor zorgden dat Anthony ontslagen werd uit de instelling. Tegenwoordig woont hij op zich zelf. Hij wil graag reizen maken om zijn verhaal te vertellen aan de buitenwereld.

Na dit indrukwekkende verhaal maakten we ons klaar voor het gesprek met de politici. Terwijl ikzelf helemaal niet gewend ben om te protesteren schreven we teksten op die we tijdens de mars naar het Centrum voor Beeldende Kunst omhoog zouden houden. Uiteindelijk had ik toch een tekst meegenomen tijdens de mars met: “Our voices must be heard”. Het gesprek met lokale politici was erg goed. De partijen die aanwezig waren SP, GroenLinks, PvdA en D66 vertelden eerst waar hun partij voor stond om de positie van mensen met een beperking te verbeteren. Daarna vertelden ze wat hun doelstellingen zijn voor de komende jaren. De vragen uit het publiek varieerde over toegankelijkheid tot kansen op studie en werk. Maar ook de mogelijkheden voor mensen met een (lichte) verstandelijke beperking om les te krijgen in het reguliere onderwijs. Alle partijen gaven aan dat hier nog grote stappen in te maken zijn.

Na dit gesprek werden we bij vriendschap community Assadaaka getrakteerd op een lekker maal. Assadaaka heeft juist als doel om integratie en participatie te laten slagen in ons land en speciaal in Amsterdam-Oost. Een heel goed doel. We moeten juist verbinden in deze tijd om met oplossingen te komen. Daarom is de Brexit ook zo erg. Juist met een samenwerking van een groot EU kan iedereen participeren in de samenleving. Het waren twee mooie dagen waarin ik goede nieuwe vrienden heb gemaakt.

Eerste stap naar toegankelijkheid

3289866245_842e64e28f_z

Wat was vorige week donderdag, 21 januari, een mooie dag voor gehandicapt Nederland. Het amendement van Otwin van Dijk om toegankelijkheid voor mensen met handicap te verplichten was aangenomen door de Tweede Kamer. Natuurlijk een hele grote stap voorwaarts. Voorheen werd het VN-verdrag inzake rechten van personen met een handicap alleen geratificeerd. Nu zijn er ook verplichtingen aan gesteld.

Natuurlijk ben ik hier hartstikke blij mee, maar we moeten ons wel beseffen dat dit pas een eerste stap is naar toegankelijkheid. Het amendement geeft aan dat toegankelijkheid een vanzelfsprekendheid moet worden. Dit zou al een hele grote stap vooruit zijn. Hoe vaak is het mij niet overkomen dat ik naar een openbare gelegenheid ga, een restaurant, en de eigenaar van het restaurant heeft er zelfs nooit over nagedacht. Of ik reserveer ergens en ik vraag of het restaurant rolstoeltoegankelijk is. Ze bevestigen dat, maar als je aankomt zijn ze even dat ene treetje vergeten. Hopelijk gaan openbare gelegenheden hier nu beter over nadenken. Dit zou dus een mooie stap zijn.

Het is logisch dat het voor een historisch gebouw moeilijk is om aan deze verplichting te voldoen en dat het voor een ondernemer niet te doen is om zijn pand van de ene op de andere dag toegankelijk te maken. Daarom zie ik het als een eerste stap. Ik kan namelijk in het amendement niet terugvinden hoelang een ondernemer er dan over mag doen om zijn pand wel toegankelijk te maken. Wat wel opgenomen is zijn regels waar een ondernemer aan moet voldoen om het pand toegankelijk te maken.

Daarnaast was het voor mij ook onduidelijk wat er wordt bedoeld met“ informatie en communicatie , op zo’n manier toegankelijk maken dat het voor een zo divers mogelijke doelgroep gegarandeerd wordt”  Wat voor een verplichtingen hebben website hierdoor, zoals mijn werkgever Telfort, om de website toegankelijk te maken voor bijvoorbeeld slechtzienden of blinden? Wat is een zo divers mogelijke doelgroep? Het is mij niet duidelijk. De W3C-toegankelijkheidsrichtlijnen geeft dus nog steeds richtlijnen. Het is nog steeds geen verplichting.

Het lijkt of ik helemaal niet blij ben dat dit amendement is aangenomen. Dat ben ik zeker. Alleen zijn er nog zoveel stappen te nemen en om de volgende stappen te nemen moet je ook wat kritiek kunnen geven. Zo kijk ik echt uit wanneer dit amendement in werking is vanaf 1 januari 2017. Zo ben ik benieuwd wat dit gaat betekenen voor de Amsterdam Arena. Vanaf dat de Arena bestaat heb ik al een seizoenkaart. Met veel plezier ga ik naar iedere thuiswedstrijd. Alleen is het probleem vanaf het begin al de liften voor de rolstoelgebruikers. Toen ik in het begin een affiche las over de Amsterdam Arena stond daar in dat iedereen de Arena binnen 20 minuten kan verlaten. Nou, voor een rolstoelgebruiker kan dit wel drie kwartier tot een uur duren. In het begin waren er maar twee liften. Eén aan de noord- en één aan de zuidkant. Vanaf 2002 zijn er ook achter het doel rolstoelplekken gekomen en is er zowel aan de noord- als zuidkant een lift bijgekomen. Maar er zijn dan ook meer rolstoelplekken gekomen. Tijdens het verlaten van het stadion gaan deze twee liften dan ook alleen maar heen en terug van de verdieping waar de rolstoelgebruikers zitten achter het doel. Wij, die zitten tussen de eerste en tweede ring, zijn nog steeds afhankelijk van de twee kleine liften die er al waren vanaf het begin.

Zal dit amendement betekenen dat de Arena grotere liften moet plaatsen? Waar in ieder geval twee elektrische rolstoelen naast elkaar kunnen staan? Ik ben dus benieuwd of onder andere de Arena vanaf 1 januari dingen moet veranderen op dit gebied. Maar ook of andere openbare gelegenheden toegankelijker worden. Tijd zal het leren. Maar wat het amendement al zegt niet van de ene op de andere dag. Dit is de eerste stap van de vele die er nog moeten komen.

Een toegankelijke zomerdag in de stad

zomerwandelingmarnix

Het is zomer in de stad. Joe Cocker kan daar mooi over zingen, maar de hitte waar hij over zingt is ver te zoeken in Amsterdam. Misschien de juiste tijd om een mooie zomerwandeling te maken in het centrum. Georganiseerd door D66 gaan een groep mensen wandelend door de straten om te zien hoe toegankelijk het is.

De start van deze wandeling was bij de Stopera. Er zijn daar al enige tijd werkzaamheden, waardoor je al meteen obstakels hebt. Maar de plek waar we hadden afgesproken, vlakbij restaurant Amstelhoeck, was goed bereikbaar. Toen we de eerste stoep af moesten zagen we al meteen hoe ontoegankelijk het kan zijn. De scootmobiel en ik in mijn rolstoel konden geen verlaagde stoeprand vinden. Dan moet je heel langzaam van een verhoogde stoeprand af zodat de klap niet te groot is. Er volgde een brug waar je aan de ene kant wel op kan, maar aan de andere kant waren trappen. Daarnaast zijn er stoepranden die wel verlaagd zijn en bedoeld zijn om de stoep af kunnen gaan met rolstoel of scootmobiel, maar die te stel zijn gemaakt. Hierdoor ga je nog steeds met een klap te stoep af en je zou kunnen kieperen met je rolstoel of scootmobiel als je de stoep op wil.

Elk punt met enige obstakels kreeg intensieve aandacht. En dat is goed. Naar mijn mening moet iedereen gelijkwaardig aan de samenleving kunnen deelnemen. Ook mensen met een functiebeperking. De Verenigde Naties deelt deze mening en heeft al in 2006 een verdrag opgesteld met regels om dit doel te bereiken. Dit verdrag heeft de naam Agenda 22, omdat het 22 regels heeft. Nederland heeft dit verdrag ondertekend en volgend jaar wil Nederland het verdrag ratificeren. Daarom is deze intensieve aandacht erg belangrijk. Om aan het verdrag te voldoen moeten, zeker in het centrum van Amsterdam, nog veel plekken toegankelijker.

Het gevolg van de intensieve aandacht was wel dat de wandeling ontzettend werd ingekort. Uiteindelijk kwamen we maar tot de Nieuwmarkt. Wat echt vanaf de Stopera een heel klein stukje is. Maar dit was niet erg. Er waren namelijk genoeg punten waarmee kon worden aangetoond met wat voor een obstakels mensen met een beperking te maken heeft. Hopelijk nemen de raadsleden die meeliepen dit mee. Het was ook leuk om te zien dat redelijke wat mensen die meeliepen nooit beseften dat sommige punten een obstakel kunnen zijn. Dit helpt bij de bewustwording van dit probleem.

Terwijl organisator Alexander Hammelburg naar een volgende afspraak ging op het Leidseplein, ging de rest van de groep nog een na-borrel doen bij een bijzondere plek. We namen namelijk een biertje bij Brouwerij De Prael. Hier werken mensen die moeite hebben om een reguliere baan te vinden en daardoor een afstand hebben op de arbeidsmarkt. Dit was een mooie afsluiting van een inspirerende wandeling. Het heeft ook de ogen van sommige mensen geopend en daarom was het resultaat goed. Kortom, een mooie, nuttige zomerdag. Al was die niet zo heet als in het liedje van Joe Cocker.

Speciale dank wil ik geven aan Ronald Blonk en Caroll Sastro van Platform Gehandicapten Zuidoost. Ronald’s foto heb ik gebruikt en samen met hun kon ik de obstakels tonen.