Op de maandag- en vrijdagavond kijk ik graag naar Voetbal International of zoals het nu heet Voetbal Inside. Al ben ik het vaak niet eens met de mensen die aanschuiven aan de tafel. Daarnaast zijn ze ontzettend platvloers. Maar je krijgt het gevoel dat je in je huiskamer aan tafel zit met deze mensen of net alsof je met ze in de kroeg zit. Lekker een avond lullen over voetbal. Wat wil een man nog meer? Kortom een avond vol voetbal!
Dat is waar het in mei ook allemaal om draaide. 14 mei vlogen mijn broers, zwager en vader naar Cardiff om een wedstrijd te bekijken uit de grootste competitie van de wereld, de Premier League! Bij een vakantie is het altijd dat de vakantie begint wanneer je de auto instapt of in dit geval wanneer we op het vliegveld arriveren. Zeker met het inchecken van een elektrische rolstoel ben je al twee uur van te voren op het vliegveld. Als je eenmaal je rolstoel hebt afgegeven heb je daarna nog wel redelijk wat tijd te doden. Maar geen probleem. We begonnen onze mannenweekend hoe we de rest van dagen ook zouden besteden met eten. Met een dikke vette hamburger en friet. Daarna was het toch echt tijd om aan boord te gaan. Voor het eerst in mijn leven ging ik met een Cityhopper. En omdat dat vliegtuig niet aansluit op een slurf moest ik met een duwstoel dat trede voor trede over de vliegtuigtrap naar binnen ging.
Eenmaal aangekomen in Cardiff ging het allemaal veel sneller, want het vliegveld van Cardiff is niet zo groot. Mijn elektrische rolstoel stond zelfs al bij de gate. Floris moest wel mijn rolstoel in elkaar zetten. Bij Schiphol hadden ze namelijk alle onderdelen die los konden los gemaakt. Het vliegveld is echt zo klein dat we zo door de douane konden en bij de uitgang stonden. Meteen hoorde we een chauffeur dat Jolyon’s riep. We hadden in eerste instantie verwacht dat onze naam geroepen zou worden, maar gelukkig hadden we snel door dat het ons hotel was waar we in Cardiff zouden overnachten. Onze chauffeur heette Jazz en hij zou ons alle dagen vervoeren. Jazz was een vrolijke chauffeur met Indische roots. Hij wist van alles over Cardiff en kon niet stoppen met praten over de Ethiopisch immigrantenstroom waar Cardiff mee te maken heeft.
We kwamen half 11 lokale tijd aan in ons hotel. Toen we onze tassen in onze kamer zetten kwam Jochem een spierbundel in pak met oortjes in tegen die tegen hem zei stil te zijn. We deden met ze alle nog rustig een biertje en gingen daarna naar bed. De ochtend daarna bij het ontbijt vertelde een personeelslid met trots, dat de prime-minister, David Cameron, vannacht in hun hotel heeft overnacht. Onze eerste gedachten was dat het een sterk verhaal was. Toen we later op de dag via internet op Cardiff en David Cameron zochten, kwam er toch een foto naar voren van personeelsleden waar we al door geholpen waren met de prime-minister. Toch vond ik het apart. Ons hotel was prima, maar niet extreem luxe waarvan je verwacht dat een prime-minister in zal overnachten. Maar ik kan nu altijd zeggen dat ik in het zelfde hotel heb overnacht als de prime-minister van Groot-Brittannië. Dit verklaarde dus ook de spierbundel die Jochem tegen kwam.
Tijdens nog steeds dezelfde dag gingen we Cardiff bezichtigen. De stewardessen tijdens de heen vlucht hadden gelijk. Cardiff is werkelijke een prachtige stad waar je goed en uitgebreid kan winkelen. Cardiff heeft inderdaad redelijke grote shopping malls, winkelcentra. Met giga winkels van Lego, Disney en Super Dry. Dit soort grote winkels zijn zelfs in Amsterdam niet te vinden. In de middag gingen we richting het strand. Het strand van Cardiff stelt niet veel voor. Na, echt Brits, fish & chips te eten zijn we weer naar het centrum gegaan. We gingen bij ons hotel even rusten Aan het begin van de avond gingen we bij een pub kaarten. Het was volgens de pub van het Welsh rugby team. Aan de muur hing de hele geschiedenis van het Welsh rugbyteam. Na het potje kaarten gingen naar Burgers & Lobster. Hier kon je zoals de naam al zegt hamburgers en kreeften eten. Je kon kiezen tussen een hele hamburger, hele kreeft of een halve hamburger en een halve kreeft. Een hele aparte formule. We dachten misschien iets voor Nederland. Vooral mijn zwager heeft altijd veel ondernemingsideeën.
Na nog een kaartje te hebben gelegd in ons hotel stond Jazz de volgende dag klaar om ons naar Swansea te brengen. De rit van Cardiff naar Swansea duurde iets langer dan een uur. Tijdens deze rit zagen we weilanden met schapen waar Wales bekend om staat. We gingen van de ene stad naar de andere stad. Toen wij aankwamen bij ons hotel was het even wachten voordat we onze sleutels kregen. Uiteindelijk gingen we al naar het Liberty Stadium, het stadion van Swansea City, en zouden we de sleutels later krijgen. Bij het Liberty Stadium benuttigde wij ons zoveelste vette hap. Na het eten gingen we naar de fanshop om allemaal een shirt te kopen als aandenken aan deze fantastische trip.
Daarna was het tijd voor de rondleiding door het stadion. John van Zweden gaf de rondleiding. Het verhaal van John van Zweden is mooi. In Nederland staat John van Zweden bekend als behangkoning, doordat hij eigenaar is van het grootste behangbedrijf van Nederland. Daarnaast is hij een groot voetbalfan waardoor hij als echte Hagenees met zijn behangbedrijf ADO Den Haag sponsort. Maar hij is ook liefhebber van het Engelse voetbal waardoor hij als tiener penvriend werd met een Swansea City-supporter. Doordat de vriendschap hechter werd, wordt hij ook Swansea City-supporter. Als in 2002 Swansea City degradeert naar het allerlaagste professionele voetbalniveau besluiten zes trouwe supporters, waaronder hij, de voetbalclub te kopen van de toenmalige eigenaar. Hierdoor is John van Zweden nu mede-eigenaar van Swansea City. De nieuwe eigenaren boeken successen. Met als hoogte punt het promoveren naar de Premier League in 2011.
In de dug-out met mijn broers en vader
Het Liberty Stadium is één van de kleinste stadions in de Premier League. Het was een grotere groep Nederlanders dan ik dacht die de rondleiding mee liepen. Bij de ingang van het stadion vertelde John iets over het stadion. Het stadion staat er sinds 2005. De gemeente van Swansea financiert het voor een symbolisch bedrag van een pond per maand. Het wordt zowel door Swansea City gebruikt als de plaatselijke rugbyclub. We gingen eerst door een tunnel waar aan de muren foto’s hingen van de huidige spelers. De tunnel liep door totdat we bij het veld aankwamen. Het veld lag er mooi bij, zoals bijna elk veld in de Premier League. Het veld bestond uit een combinatie van gras en gravel. Bij het veld werden foto’s gemaakt van ons in de dug-out. We gingen daarna naar boven waar de persruimte was. We mochten op de stoelen zitten waar de trainers ook de vragen beantwoorden van de pers. Nog iets hoger was een ruimte waar gasten uitgenodigd konden worden voor een maaltijd voor de wedstrijd. Hiervoor hebben wij niet gekozen, maar we mochten wel even zien hoe het eruit ziet. Daarna kwamen we in een ruimte waar John wel erg trots op leek te zijn. Dit was een ruimte met een luxe bar en stoelen waar de eigenaars van de clubs van de tegenstander worden uitgenodigd. Hier zou hij de volgende dag de wedstrijd bekijken. Plagerig zei hij dat wij het ‘maar’ moesten bekijken op de tribune.
“Bafetimbi Gomis staat morgen in de spits. Maar dat is logisch.”
Daarna namen we een taxi terug naar ons hotel. Het mooie van de taxi’s die wij zagen in Cardiff en Swansea is dat er gewoon ook taxi’s rond rijden die een rolstoel meenemen. In Nederland moet je specifiek een rolstoeltaxi bestellen. Als er dus niemand in een rolstoel is die ze mee kunnen vervoeren dan vervoeren ze willekeurige andere klanten. Iets waar we in Nederland nog van kunnen leren.
Toen wij aankwamen in ons hotel maakten we ons klaar om wat te eten. We gingen naar de uitgaansstraten van Swansea. Dat waren maar twee straten, maar ze gaven wel veel lawaai. We kozen voor een echte Engelse pub waar het voetbal al op meerdere schermen te zien was. Er kon worden gedard en de inwoners maakten zich klaar voor een zaterdagavondje uit. Twintigers die gekleed gingen als vrouwen. Uiteindelijk hebben we daar wat drankjes gedronken en de wedstrijd van Arsenal uitgekeken. We besloten na alle uitgaansstraten te hebben bekeken toch in ons hotel te eten. We sloten de avond af met weer potje boerenbridge.
De volgende dag was de dag van de wedstrijd. Iedereen verheugden zich op de wedstrijd. Al was Floris weer aan het voorbereiden voor de vlucht terug naar Nederland. Hij kon geen dag later vertrekken omdat hij de dag erna echt moest werken. Na weer een stevige English breakfast kwam de spanning van de wedstrijd bij mij in ieder geval een beetje. Karel dronk de spanning een beetje weg door ’s ochtends vroeg al een whiskey te bestellen. Na wat samenvattingen van de wedstrijden van gisteren te hebben gekeken gingen we toch maar naar de bushalte om de bus naar het stadion te nemen. Omdat we een bus moesten laten lopen duurde het toch lang voordat de volgende bus kwam. We besloten daarom maar een taxi naar het stadion te nemen. Een Manchester City-fan, die ook lang op de bus zat te wachten, vroeg of hij de kosten van een taxi mocht delen. Uiteindelijk bleek het een hele gezellige man. Die vertelde dat hij dertig jaar geleden nog in Rotterdam had gewerkt.
Het mooie van toen wij dichterbij het stadion kwamen was dat wij Swansea City- en Manchester City-fans door elkaar zagen lopen naar het stadion. Dat zou je niet voor kunnen stellen in Nederland, waarbij de uitsupporters met hulp van de ME apart het stadion in worden gebracht. Eigenlijk erg jammer dat dit niet kan in Nederland.
Bij het stadion was er een aparte ingang voor mij. Mijn broers en vader moesten wel door de poortjes. Eenmaal door de poortjes kwamen we in een sfeer dat je in een Amerikaanse honkbalfilm vaak ziet. Je zat ongeveer onder het voetbalveld en kon daar nog je snacks of souvenirs aanschaffen. We moesten opschieten, want de wedstrijd begon bijna. We gingen naar de lift die ons naar boven bij het veld zou brengen. Als ik het vergelijk met de liften in de Arena was het opvallend dat het een liftje was voor één rolstoel. In Amsterdam klagen wij al dat onze liften maar drie rolstelen mee kan nemen. Nu moet wel gezegd worden dat de Arena in totaal maar vier liften heeft. Twee aan de noordkant en twee aan de zuidkant. Er waren volgens mij veel meer van dit soort kleine liftjes in het Liberty Stadium. Ik moet zeggen dat we relatief snel boven waren, terwijl het in de Arena soms wel een half uur kan duren voordat je boven of beneden bent.
Toen we boven waren zagen we dat de rolstoelplekken redelijk dicht bij het veld waren. Sinds 2002 kun je in de Arena ook achter het doel zitten. Als trouwe seizoenkaarthouder werd toen mij de mogelijkheid geboden om daar te gaan zitten. Ik had daar geen interesse in. In De Meer heb ik ooit dicht bij het veld gezeten en kwam ik tot de ontdekking dat het wel leuk is dat je de spelers bijna kan aanraken, maar een overzicht over het veld heb je niet meer. Omdat de rolstoelplekken in het Liberty Stadium toch iets verder van het veld staat is het overzicht er nog wel. Je kon het spel juist heel goed overzien.
En wat was er veel goed te overzien. Wat wil je ook als je naar een competitiewedstrijd gaat van de grootste competitie ter wereld. Hier gaan echt miljarden per jaar in om. Manchester City heeft echt heel veel geld te besteden. Je zag dit ook werkelijk terug in het spel. Yaya Touré en Sergio Agüero waren zo magnifiek. Je zag echt dat Yaya Touré ontzettend belangrijk is voor Manchester City. Hij was echt de leider op het veld. Hij gaf echt de instructies en bepaalde de lijnen. Al was Swansea City echt niet veel slechter, je zag duidelijk dat Manchester City beter was. Het was zo’n hoog tempo. In Nederland zou dit echt onvoorstelbaar zijn. Het aparte was echt zo dat Swansea City ook echt goed was. Gylfi Sigurdsson en Bafetimbi Gomis waren ook zo belangrijk voor Swansea City. Wat een beer fan een vent is die Gomis. Bony zullen ze echt niet meer missen. Toen Bony aan het einde van de wedstrijd nog wat speelminuten kreeg van Manchester City was het toch opvallend dat hij niet uitgefloten werd door het Swansea-publiek, maar applaus kreeg. Alleen toen hij nog een kans miste reageerden het publiek daar natuurlijk wel op. Uiteindelijk won Machester City met 2-4. Het publiek accepteerden de uitslag, want Swansea City had wel mooi spel laten zien.
Het ging er extreem vriendelijk aan toe. Ook toen we het stadion weer verlieten. Het stadion uitkomen ging vrij snel, maar daarna wachten op een bus die ons weer naar het hotel kon brengen duurde langer. De bussen zaten namelijk extreem vol. Uiteindelijk was er een vriendelijke chauffeur met Indische afkomst die beloofde wanneer hij de mensen die hij nu in zijn taxi had had afgezet weer terug te komen. En hij hield aan zijn woord. Hij werd nog wel aangesproken door de politie omdat hij ons oppikte op een plek waar alleen bussen mochten komen. Maar de politie streek over zijn hart.
Toen we eenmaal aankwamen in ons hotel maakten we ons klaar voor onze laatste avond van onze trip. Morgen zouden weer terugvliegen naar Amsterdam. We gingen onze laatste avond besteden in een pub kijkend naar de wedstrijd van Manchester United. De sfeer in een pub in Engeland is geweldig. Zoals het in pubs of cafés in Amerika echt om het honkbal kan draaien draait het hier echt om het voetbal. Engelsen of Welshmen zijn ook ontzettend vriendelijk. Iedereen praat met iedereen en iedereen mag zijn mening verkondigen over de wedstrijd. Zo kwamen we aan de praat met een Engelsman, die wel in Swansea woonde. Hij was ook voor Swansea City, maar voornamelijk voor Manchester United. Toen hij er achter kwam dat wij Nederlanders waren kon hij niet stoppen met praten over Van Gaal en Van Persie. Maar voornamelijk over Van Gaal. Hij verkondigde wat de Engelsen over Van Gaal dachten. Ze hadden toch meer respect voor hem dan ik dacht met al die toch vreemde uitspraken die Van Gaal doet in de Engelse media. Maar volgens mij dikken programma’s als Voetbal International/Voetbal Inside het ook een beetje aan. Naar mijn mening overdrijven ze het ook echt in dit programma. Van Gaal blijft voor mij altijd een held na wat hij gedaan heeft bij Ajax in 1995. Na de wedstrijd, die Machester United maar net won, gingen wat eten in de pub. Na het eten besloten we toch weer terug te gaan naar ons hotel. Het was toch een indrukwekkende dag.
De volgende dag stond onze trouwe Jazz klaar om ons naar Bristol te brengen waar we weer een vlucht naar Amsterdam hadden. Het liep vrij soepel allemaal. Natuurlijk duurde het weer wat langer door het inchecken met een rolstoel, maar dat was ingecalculeerd. Aan het eind van de middag waren we weer in Amsterdam. Het waren maar vijf dagen, maar het heeft bij mij veel indruk gemaakt.
Het was mooi om een andere voetbalcultuur te leren kennen. In Engeland draait het toch meer om voetbal. Ze praten en kijken er in de pubs graag naar. Ze discussiëren meer over voetbal ook al ben je voor een andere club. Ze vechten veel minder met elkaar. Natuurlijk waren er veel hooligans en vechtpartijen twintig jaar geleden, maar door onder andere zwaardere straffen is de hele sfeer veranderd. Nederland zou een voorbeeld moeten nemen aan Engeland. Ook vond ik het mooi om te zien hoe hier met toegankelijkheid omgegaan wordt voor mensen met een beperking. Dat in een pub gewoon een invalide toilet is of dat je een taxi kan aanhouden die ik gewoon kan nemen. Natuurlijk is Amsterdam op de goede weg met de bussen, trams en metro die toegankelijk zijn. Maar er kan nog veel verbeterd worden. Daarnaast ben ik ook een beetje een Swansea City-fan geworden. Wat een fantastische start dit seizoen. Come on, Swansea!
