Een mooi weekend Zeeland

Het is donderdagochtend. Ik roep mijn zorg op om uit bed gehaald te worden. Mijn verzorger komt zingend mijn kamer binnen. Ik ben namelijk jarig. Vandaag wordt voor mij eigenlijk een gewone werkdag. Toch word ik een aantal keer gebeld door familie. Ik ben er blijkbaar niet op voorbereid, want ik zou het ook niet vieren vandaag. Mijn vader belt mij op een moment dat ik druk met mijn werk bezig ben. Dus het komt ook niet over. In de avond bel ik rustig met mijn vader.

Ophalen in Heemstede

De volgende dag ben ik vrij. Het is de bedoeling dat ik een lang weekend naar Domburg ga. Dit heb ik afgesproken met mijn tante en mijn oom die daar wonen. Aan het begin van de middag neem ik taxi naar mijn ouders in Heemstede. Daar komt ook mijn neef Victor die met mij mee gaat naar Domburg. Als ik in Heemstede ben is mijn neef er nog niet. Ik ga lunchen met mijn ouders. Op een gegeven moment moet Victor opgehaald worden bij het treinstation. Victor wordt nog rondgeleid door het net nieuwe appartement van mijn ouders. Daarna ga ik met de Caddy samen met Victor naar Domburg rijden. Ondertussen belt mijn zus nog omdat ze mij gisteren nog niet had gefeliciteerd.

Lange reis naar Zeeland

De reis is op een vrijdagmiddag. Iedereen is klaar met werk en heeft weekend. Hierdoor is het hartstikke druk op de weg. Dus we kwamen in een file terecht. Dat gaf helemaal niet. Zo hadden Victor en ik tijd om bij te kletsen. Ik had mijn neef al een tijd niet gezien. Eind jaren negentig heb ik in Arnhem gewoond. Mijn neef komt uit Arnhem en hij kwam in die tijd elke donderdagavond bij mij langs om een film samen te kijken. We zijn ongeveer even oud en deden van jongs af aan dingen samen. Dus het is fijn om weer een moment te hebben die we samen doorbrengen. Rond om Rotterdam was het het drukst. Daar zagen we bij de haven een groot schip dat heel erg hoog in de lucht werd gehouden.

Van jongs af aan

Victor en ik deden van jongs af aan dingen samen, maar de afgelopen jaren is ons leven wel heel verschillend. Victor heeft een gezin gekregen en heeft drie kinderen. Ik ben vrijgezel en heb geen kinderen. Eigenlijk heb je dan een ander leven. Dat heb ik ook gemerkt met mijn broer en zus die kinderen hebben. Het lijkt wel of hun hele privéleven in het teken staat van de kinderen, en misschien is dat logisch. Je brengt ze naar school, naar hockeytraining en dan hebben ze in de weekenden ook hockeywedstrijden die ze moeten spelen. Daarnaast hebben ze ook nog vrienden van mijn nichtjes en neefje die komen spelen. Aan dit soort dingen hoef ik niet te denken. In de weekenden kan ik gewoon uitslapen. Behalve dat ik twee keer in de week in het stadhuis ben en voor de rest werk ik thuis.

Eindelijk aangekomen

Wij komen bij Rotterdam. Een heel groot vrachtschip staat in de steigers hoog in de lucht. Victor en ik kijken er naar met verbazing. We hebben ook de tijd, want rond Rotterdam is de file nog het langst. Wanneer we eindelijk Zeeland binnen rijden merk je dat meteen. Het is veel rustiger en om ons heen zien we links en rechts van ons veel water en we rijden op een smalle weg. Rond zes uur zijn wij bij ons hotel. We werden al verwacht. Ook de tillift die ik besteld had was al in onze hotelkamer. Toen wij alleen in onze hotelkamer aankwamen merkten we dat de tillift niet onder mijn bed kon komen. Niet veel later kwamen mijn tante en oom bij onze kamer. Het was een warme verwelkoming. Het bed verhogen zouden mijn tante en oom regelen met het personeel die zij heel goed kennen.

Lekker luxe eten

Ondertussen gingen wij dineren en dat kan in het Badhotel. Ik durfde weer als eens vaker geen vis te bestellen. Dus ik koos voor de steak. We raakten in gesprek over onder meer het werk van Victor. Over onder andere dat hij elk jaar weer een documentaire maakt over de Slag om Arnhem voor de gemeente Arnhem. Daarna hebben we het over mijn werk en hoe het mijn oom allemaal beleefde als ambtenaar. Toen we klaar waren met dineren gingen we al naar bed. Het was al vrij laat en we hadden een groot programma voor morgen. Het personeel had mijn bed hoger weten te krijgen door er stenen onder te leggen. Dus dat was ook opgelost.

Start van een mooie dag

De volgende ochtend genoten Victor en ik van een echt luxe hotelontbijt met uitgebakken spek, roerei en Victor genoot zelfs van zalm. Daarna liepen Victor en ik naar het museum van mijn tante en oom wat nu Museum Domburg heet, vroeger het het de Marie Tak van Poortvliet Museum. Nu was er een tentoonstelling van Jacoba van Heemskerck. Zij zou rond het einde van de 19e, begin 20e eeuw een relatie hebben gehad met Marie Tak van Poortvliet, wat in die tijd niet kon.

Naar Vlissingen

Na Museum Domburg was het de begin van de middag. We bespraken wat we de rest van de middag zouden doen. Het was een hele regenachtige dag. We besloten naar Vlissingen te gaan, naar het Maritiem Museum. Dit was een museum waarbij je een audio-apparaat moest gebruiken. Het museum ging over de gewonnen zeeslagen van Michiel de Ruyter en de mannen die meegingen reizen op de schepen. Dit betekende dat ze soms maanden niet thuis waren en dat ze hun vrouwen alleen achterlieten met hun kinderen.

Een gezellige avond

Rond 4 uur gingen we weer terug naar Domburg met vis van een goede vishandel uit Vlissingen. Bij mijn tante en mijn oom thuis gingen we piratenbridge spelen. Het lijkt erg op boerenbridge, maar dan met iets aparte regels. Daarna gingen we Nederlands elftal kijken wat speelde tegen Ierland. We wonnen met 1-0, maar speelde helemaal niet goed. Maar we waren nu wel erg dichtbij het EK wat aankomende zomer wordt gespeeld.

Weer naar huis

Aan het einde van de avond gingen Victor en ik weer naar ons hotel. De volgende ochtend genoten we weer van eerlijk ontbijt. Na dat we nog een koffie namen met ons tante en oom gingen we echt weer naar huis. Of in ieder geval Heemstede, waar mijn ouders wonen. De reis ging op zondagochtend een stuk sneller dan vrijdagmiddag. Mijn vader reed Victor naar het Centraal Station van Amsterdam, zodat hij weer de trein naar Arnhem kon nemen en mij bracht hij weer thuis. Het is heel bijzonder om zo’n neef als goede vriend te hebben en dat ik zo’n bijzondere band heb met mijn tante en mijn oom. Ik had een fantastisch weekend!

Een flinke scheut voetbal en toegankelijkheid!

DSCN0180

Op de maandag- en vrijdagavond kijk ik graag naar Voetbal International of zoals het nu heet Voetbal Inside. Al ben ik het vaak niet eens met de mensen die aanschuiven aan de tafel. Daarnaast zijn ze ontzettend platvloers. Maar je krijgt het gevoel dat je in je huiskamer aan tafel zit met deze mensen of net alsof je met ze in de kroeg zit. Lekker een avond lullen over voetbal. Wat wil een man nog meer? Kortom een avond vol voetbal!

Dat is waar het in mei ook allemaal om draaide. 14 mei vlogen mijn broers, zwager en vader naar Cardiff om een wedstrijd te bekijken uit de grootste competitie van de wereld, de Premier League! Bij een vakantie is het altijd dat de vakantie begint wanneer je de auto instapt of in dit geval wanneer we op het vliegveld arriveren. Zeker met het inchecken van een elektrische rolstoel ben je al twee uur van te voren op het vliegveld. Als je eenmaal je rolstoel hebt afgegeven heb je daarna nog wel redelijk wat tijd te doden. Maar geen probleem. We begonnen onze mannenweekend hoe we de rest van dagen ook zouden besteden met eten. Met een dikke vette hamburger en friet. Daarna was het toch echt tijd om aan boord te gaan. Voor het eerst in mijn leven ging ik met een Cityhopper. En omdat dat vliegtuig niet aansluit op een slurf moest ik met een duwstoel dat trede voor trede over de vliegtuigtrap naar binnen ging.

Eenmaal aangekomen in Cardiff ging het allemaal veel sneller, want het vliegveld van Cardiff is niet zo groot. Mijn elektrische rolstoel stond zelfs al bij de gate. Floris moest wel mijn rolstoel in elkaar zetten. Bij Schiphol hadden ze namelijk alle onderdelen die los konden los gemaakt. Het vliegveld is echt zo klein dat we zo door de douane konden en bij de uitgang stonden. Meteen hoorde we een chauffeur dat Jolyon’s riep. We hadden in eerste instantie verwacht dat onze naam geroepen zou worden, maar gelukkig hadden we snel door dat het ons hotel was waar we in Cardiff zouden overnachten. Onze chauffeur heette Jazz en hij zou ons alle dagen vervoeren. Jazz was een vrolijke chauffeur met Indische roots. Hij wist van alles over Cardiff en kon niet stoppen met praten over de Ethiopisch immigrantenstroom waar Cardiff mee te maken heeft.

We kwamen half 11 lokale tijd aan in ons hotel. Toen we onze tassen in onze kamer zetten kwam Jochem een spierbundel in pak met oortjes in tegen die tegen hem zei stil te zijn. We deden met ze alle nog rustig een biertje en gingen daarna naar bed. De ochtend daarna bij het ontbijt vertelde een personeelslid met trots, dat de prime-minister, David Cameron, vannacht in hun hotel heeft overnacht. Onze eerste gedachten was dat het een sterk verhaal was. Toen we later op de dag via internet op Cardiff en David Cameron zochten, kwam er toch een foto naar voren van personeelsleden waar we al door geholpen waren met de prime-minister. Toch vond ik het apart. Ons hotel was prima, maar niet extreem luxe waarvan je verwacht dat een prime-minister in zal overnachten. Maar ik kan nu altijd zeggen dat ik in het zelfde hotel heb overnacht als de prime-minister van Groot-Brittannië. Dit verklaarde dus ook de spierbundel die Jochem tegen kwam.

Tijdens nog steeds dezelfde dag gingen we Cardiff bezichtigen. De stewardessen tijdens de heen vlucht hadden gelijk. Cardiff is werkelijke een prachtige stad waar je goed en uitgebreid kan winkelen. Cardiff heeft inderdaad redelijke grote shopping malls, winkelcentra. Met giga winkels van Lego, Disney en Super Dry. Dit soort grote winkels zijn zelfs in Amsterdam niet te vinden. In de middag gingen we richting het strand. Het strand van Cardiff stelt niet veel voor. Na, echt Brits, fish & chips te eten zijn we weer naar het centrum gegaan. We gingen bij ons hotel even rusten Aan het begin van de avond gingen we bij een pub kaarten. Het was volgens de pub van het Welsh rugby team. Aan de muur hing de hele geschiedenis van het Welsh rugbyteam. Na het potje kaarten gingen naar Burgers & Lobster. Hier kon je zoals de naam al zegt hamburgers en kreeften eten. Je kon kiezen tussen een hele hamburger, hele kreeft of een halve hamburger en een halve kreeft. Een hele aparte formule. We dachten misschien iets voor Nederland. Vooral mijn zwager heeft altijd veel ondernemingsideeën.

Na nog een kaartje te hebben gelegd in ons hotel stond Jazz de volgende dag klaar om ons naar Swansea te brengen. De rit van Cardiff naar Swansea duurde iets langer dan een uur. Tijdens deze rit zagen we weilanden met schapen waar Wales bekend om staat. We gingen van de ene stad naar de andere stad. Toen wij aankwamen bij ons hotel was het even wachten voordat we onze sleutels kregen. Uiteindelijk gingen we al naar het Liberty Stadium, het stadion van Swansea City, en zouden we de sleutels later krijgen. Bij het Liberty Stadium benuttigde wij ons zoveelste vette hap. Na het eten gingen we naar de fanshop om allemaal een shirt te kopen als aandenken aan deze fantastische trip.

Daarna was het tijd voor de rondleiding door het stadion. John van Zweden gaf de rondleiding. Het verhaal van John van Zweden is mooi. In Nederland staat John van Zweden bekend als behangkoning, doordat hij eigenaar is van het grootste behangbedrijf van Nederland. Daarnaast is hij een groot voetbalfan waardoor hij als echte Hagenees met zijn behangbedrijf ADO Den Haag sponsort. Maar hij is ook liefhebber van het Engelse voetbal waardoor hij als tiener penvriend werd met een Swansea City-supporter. Doordat de vriendschap hechter werd, wordt hij ook Swansea City-supporter. Als in 2002 Swansea City degradeert naar het allerlaagste professionele voetbalniveau besluiten zes trouwe supporters, waaronder hij, de voetbalclub te kopen van de toenmalige eigenaar. Hierdoor is John van Zweden nu mede-eigenaar van Swansea City. De nieuwe eigenaren boeken successen. Met als hoogte punt het promoveren naar de Premier League in 2011.

IMG_1648

In de dug-out met mijn broers en vader

Het Liberty Stadium is één van de kleinste stadions in de Premier League. Het was een grotere groep Nederlanders dan ik dacht die de rondleiding mee liepen. Bij de ingang van het stadion vertelde John iets over het stadion. Het stadion staat er sinds 2005. De gemeente van Swansea financiert het voor een symbolisch bedrag van een pond per maand. Het wordt zowel door Swansea City gebruikt als de plaatselijke rugbyclub. We gingen eerst door een tunnel waar aan de muren foto’s hingen van de huidige spelers. De tunnel liep door totdat we bij het veld aankwamen. Het veld lag er mooi bij, zoals bijna elk veld in de Premier League. Het veld bestond uit een combinatie van gras en gravel. Bij het veld werden foto’s gemaakt van ons in de dug-out. We gingen daarna naar boven waar de persruimte was. We mochten op de stoelen zitten waar de trainers ook de vragen beantwoorden van de pers. Nog iets hoger was een ruimte waar gasten uitgenodigd konden worden voor een maaltijd voor de wedstrijd. Hiervoor hebben wij niet gekozen, maar we mochten wel even zien hoe het eruit ziet. Daarna kwamen we in een ruimte waar John wel erg trots op leek te zijn. Dit was een ruimte met een luxe bar en stoelen waar de eigenaars van de clubs van de tegenstander worden uitgenodigd. Hier zou hij de volgende dag de wedstrijd bekijken. Plagerig zei hij dat wij het ‘maar’ moesten bekijken op de tribune.

IMG_1650

“Bafetimbi Gomis staat morgen in de spits. Maar dat is logisch.”

Daarna namen we een taxi terug naar ons hotel. Het mooie van de taxi’s die wij zagen in Cardiff en Swansea is dat er gewoon ook taxi’s rond rijden die een rolstoel meenemen. In Nederland moet je specifiek een rolstoeltaxi bestellen. Als er dus niemand in een rolstoel is die ze mee kunnen vervoeren dan vervoeren ze willekeurige andere klanten. Iets waar we in Nederland nog van kunnen leren.

Toen wij aankwamen in ons hotel maakten we ons klaar om wat te eten. We gingen naar de uitgaansstraten van Swansea. Dat waren maar twee straten, maar ze gaven wel veel lawaai. We kozen voor een echte Engelse pub waar het voetbal al op meerdere schermen te zien was. Er kon worden gedard en de inwoners maakten zich klaar voor een zaterdagavondje uit. Twintigers die gekleed gingen als vrouwen. Uiteindelijk hebben we daar wat drankjes gedronken en de wedstrijd van Arsenal uitgekeken. We besloten na alle uitgaansstraten te hebben bekeken toch in ons hotel te eten. We sloten de avond af met weer potje boerenbridge.

De volgende dag was de dag van de wedstrijd. Iedereen verheugden zich op de wedstrijd. Al was Floris weer aan het voorbereiden voor de vlucht terug naar Nederland. Hij kon geen dag later vertrekken omdat hij de dag erna echt moest werken. Na weer een stevige English breakfast kwam de spanning van de wedstrijd bij mij in ieder geval een beetje. Karel dronk de spanning een beetje weg door ’s ochtends vroeg al een whiskey te bestellen. Na wat samenvattingen van de wedstrijden van gisteren te hebben gekeken gingen we toch maar naar de bushalte om de bus naar het stadion te nemen. Omdat we een bus moesten laten lopen duurde het toch lang voordat de volgende bus kwam. We besloten daarom maar een taxi naar het stadion te nemen. Een Manchester City-fan, die ook lang op de bus zat te wachten, vroeg of hij de kosten van een taxi mocht delen. Uiteindelijk bleek het een hele gezellige man. Die vertelde dat hij dertig jaar geleden nog in Rotterdam had gewerkt.

Het mooie van toen wij dichterbij het stadion kwamen was dat wij Swansea City- en Manchester City-fans door elkaar zagen lopen naar het stadion. Dat zou je niet voor kunnen stellen in Nederland, waarbij de uitsupporters met hulp van de ME apart het stadion in worden gebracht. Eigenlijk erg jammer dat dit niet kan in Nederland.

Versie 2

Bij het stadion was er een aparte ingang voor mij. Mijn broers en vader moesten wel door de poortjes. Eenmaal door de poortjes kwamen we in een sfeer dat je in een Amerikaanse honkbalfilm vaak ziet. Je zat ongeveer onder het voetbalveld en kon daar nog je snacks of souvenirs aanschaffen. We moesten opschieten, want de wedstrijd begon bijna. We gingen naar de lift die ons naar boven bij het veld zou brengen. Als ik het vergelijk met de liften in de Arena was het opvallend dat het een liftje was voor één rolstoel. In Amsterdam klagen wij al dat onze liften maar drie rolstelen mee kan nemen. Nu moet wel gezegd worden dat de Arena in totaal maar vier liften heeft. Twee aan de noordkant en twee aan de zuidkant. Er waren  volgens mij veel meer van dit soort kleine liftjes in het Liberty Stadium. Ik moet zeggen dat we relatief snel boven waren, terwijl het in de Arena soms wel een half uur kan duren voordat je boven of beneden bent.

Toen we boven waren zagen we dat de rolstoelplekken redelijk dicht bij het veld waren. Sinds 2002 kun je in de Arena ook achter het doel zitten. Als trouwe seizoenkaarthouder werd toen mij de mogelijkheid geboden om daar te gaan zitten. Ik had daar geen interesse in. In De Meer heb ik ooit dicht bij het veld gezeten en kwam ik tot de ontdekking dat het wel leuk is dat je de spelers bijna kan aanraken, maar een overzicht over het veld heb je niet meer. Omdat de rolstoelplekken in het Liberty Stadium toch iets verder van het veld staat is het overzicht er nog wel. Je kon het spel juist heel goed overzien.

En wat was er veel goed te overzien. Wat wil je ook als je naar een competitiewedstrijd gaat van de grootste competitie ter wereld. Hier gaan echt miljarden per jaar in om. Manchester City heeft echt heel veel geld te besteden. Je zag dit ook werkelijk terug in het spel. Yaya Touré en Sergio Agüero waren zo magnifiek. Je zag echt dat Yaya Touré ontzettend belangrijk is voor Manchester City. Hij was echt de leider op het veld. Hij gaf echt de instructies en bepaalde de lijnen. Al was Swansea City echt niet veel slechter, je zag duidelijk dat Manchester City beter was. Het was zo’n hoog tempo. In Nederland zou dit echt onvoorstelbaar zijn. Het aparte was echt zo dat Swansea City ook echt goed was. Gylfi Sigurdsson en Bafetimbi Gomis waren ook zo belangrijk voor Swansea City. Wat een beer fan een vent is die Gomis. Bony zullen ze echt niet meer missen. Toen Bony aan het einde van de wedstrijd nog wat speelminuten kreeg van Manchester City was het toch opvallend dat hij niet uitgefloten werd door het Swansea-publiek, maar applaus kreeg. Alleen toen hij nog een kans miste reageerden het publiek daar natuurlijk wel op. Uiteindelijk won Machester City met 2-4. Het publiek accepteerden de uitslag, want Swansea City had wel mooi spel laten zien.

Het ging er extreem vriendelijk aan toe. Ook toen we het stadion weer verlieten. Het stadion uitkomen ging vrij snel, maar daarna wachten op een bus die ons weer naar het hotel kon brengen duurde langer. De bussen zaten namelijk extreem vol. Uiteindelijk was er een vriendelijke chauffeur met Indische afkomst die beloofde wanneer hij de mensen die hij nu in zijn taxi had had afgezet weer terug te komen. En hij hield aan zijn woord. Hij werd nog wel aangesproken door de politie omdat hij ons oppikte op een plek waar alleen bussen mochten komen. Maar de politie streek over zijn hart.

IMG_1676

Toen we eenmaal aankwamen in ons hotel maakten we ons klaar voor onze laatste avond van onze trip. Morgen zouden weer terugvliegen naar Amsterdam. We gingen onze laatste avond besteden in een pub kijkend naar de wedstrijd van Manchester United. De sfeer in een pub in Engeland is geweldig. Zoals het in pubs of cafés in Amerika echt om het honkbal kan draaien draait het hier echt om het voetbal. Engelsen of Welshmen zijn ook ontzettend vriendelijk. Iedereen praat met iedereen en iedereen mag zijn mening verkondigen over de wedstrijd. Zo kwamen we aan de praat met een Engelsman, die wel in Swansea woonde. Hij was ook voor Swansea City, maar voornamelijk voor Manchester United. Toen hij er achter kwam dat wij Nederlanders waren kon hij niet stoppen met praten over Van Gaal en Van Persie. Maar voornamelijk over Van Gaal. Hij verkondigde wat de Engelsen over Van Gaal dachten. Ze hadden toch meer respect voor hem dan ik dacht met al die toch vreemde uitspraken die Van Gaal doet in de Engelse media. Maar volgens mij dikken programma’s als Voetbal International/Voetbal Inside het ook een beetje aan. Naar mijn mening overdrijven ze het ook echt in dit programma. Van Gaal blijft voor mij altijd een held na wat hij gedaan heeft bij Ajax in 1995. Na de wedstrijd, die Machester United maar net won, gingen wat eten in de pub. Na het eten besloten we toch weer terug te gaan naar ons hotel. Het was toch een indrukwekkende dag.

De volgende dag stond onze trouwe Jazz klaar om ons naar Bristol te brengen waar we weer een vlucht naar Amsterdam hadden. Het liep vrij soepel allemaal. Natuurlijk duurde het weer wat langer door het inchecken met een rolstoel, maar dat was ingecalculeerd. Aan het eind van de middag waren we weer in Amsterdam. Het waren maar vijf dagen, maar het heeft bij mij veel indruk gemaakt.

Het was mooi om een andere voetbalcultuur te leren kennen. In Engeland draait het toch meer om voetbal. Ze praten en kijken er in de pubs graag naar. Ze discussiëren meer over voetbal ook al ben je voor een andere club. Ze vechten veel minder met elkaar. Natuurlijk waren er veel hooligans en vechtpartijen twintig jaar geleden, maar door onder andere zwaardere straffen is de hele sfeer veranderd. Nederland zou een voorbeeld moeten nemen aan Engeland. Ook vond ik het mooi om te zien hoe hier met toegankelijkheid omgegaan wordt voor mensen met een beperking. Dat in een pub gewoon een invalide toilet is of dat je een taxi kan aanhouden die ik gewoon kan nemen. Natuurlijk is Amsterdam op de goede weg met de bussen, trams en metro die toegankelijk zijn. Maar er kan nog veel verbeterd worden. Daarnaast ben ik ook een beetje een Swansea City-fan geworden. Wat een fantastische start dit seizoen. Come on, Swansea!

Participeren geldt straks niet alleen tijdens vakanties

DSCN0107IMG_1289

September was voor mij een vakantiemaand. Eerst ging ik weer zeilen op ’t Vossenhol en daarna heb ik de zon opgezocht in Zuid-Frankrijk. Als ik op vakantie ga moet ik mij altijd bewust zijn van hoe toegankelijk de plek is waar ik naar toega. ’t Vossenhol heeft al ruim 40 jaar ervaring met het organiseren van een zeilweek voor mensen met een beperking. Al werken ze met vrijwilligers die over het algemeen geen ervaring hebben in de zorg tijdens hun dagelijkse werk. Veel vrijwilligers komen al jaren naar deze week en hebben daardoor ook ervaring opgebouwd.

Voor mij is de week zeilen op ’t Vossenhol een traditie. Als je op de parkeerplaats komt van ’t Vossenhol staan de vrijwilligers al enthousiast je op te wachten en helpen met het aannemen van je tassen. De week voor mensen met een beperking is maar één week van de in totaal tien weken die ’t Vossenhol tijdens de zomer organiseert. De andere weken zijn weken voor de jeugd of weken om instructeur te worden. ’t Vossenhol wordt daarom altijd speciaal verbouwd om het hol toegankelijk te maken voor ons. Zo worden er planken over de drempels gelegd zodat wij binnen kunnen komen. Daarnaast bouwen ze een hele oprit over de trappen naar de slaapkamers. Ook hebben ze planken gelegd over de hoger gelegen delen van de hol. Zodat wij ook op dat podium kunnen vertoeven.

De eerste dag van de week is nog wat kennismaken met de nieuwe gezichten en er achter komen hoe het met de oude bekenden gaat. Maar de dagen daarna gaat het echt om het zeilen. Na dat we ontbeten hebben gaan we ons rustig voorbereiden op de zeildag. We krijgen nog koffie op steiger. Op de steiger is een tillift gebouwd. Via deze lift worden de mensen die het nodig hebben in de boot getild. Met twee vrijwilligers en één ander vakantieganger gaan we het water op De Kaag onveilig maken. Tegen de tijd dat we gaan lunchen keren we of weer terug naar het hol of we gaan ergens onderweg ergens lunchen. Een Noorlander, een wat grotere boot, zorgt ervoor dat de duwstoelen dan ter plaatsen zijn.

Er wordt vaak vreemd gekeken als mensen zien dat we met zo’n grote groep een eetcafé onveilig willen maken. Maar het is hartstikke goed dat er mensen bestaan die dit mogelijk willen maken. Het zelfde geldt voor het vliegen met rolstoel naar Nice. Bij Transavia kon ik dit geweldig online regelen. Ik stuurde nog netjes een mailtje na met alle maten van mijn rolstoel. Breedte, lengte, hoogte, gewicht. Je krijgt netjes een mail terug met: “Dank je wel voor mailtje. We hebben het geregistreerd.” Maar als je dan op de dag zelf met je rolstoel aankomt zie je zenuwachtige gezichten. “Wat moeten we hiermee?” Uiteindelijk regelen ze wel alles en kom ik heelhuids aan in Nice.

Terwijl Frankrijk helemaal niet tot een toegankelijk land gerekend mag worden, zeker niet Zuid-Frankrijk, heb ik het voorrecht dat mijn moeder architect is geweest en mijn ouders de financiële mogelijkheden hebben om aan één van de mooiste stukjes aan de kust een rolstoeltoegankelijk huis te bouwen. Het hele terrein is rolstoelvriendelijk. Overal zijn hellingbanen gemaakt en bij het zwembad heb ik de beschikking over een lift die op waterdruk werkt. In het huis kan ik alleen maar komen op de begane grond, waar mijn kamer ook is. Op mijn kamer heb ik de beschikking over een tillift en een hoog/laag bed. Kortom de ideale ingrediënten om een fantastische vakantie te hebben met mijn familie.

Toegankelijkheid en het openstaan voor mensen met een beperking is de keyword in dit stukje. En als straks vanaf 1 januari 2015 de participatiewet werkelijk zijn intrede maakt wordt dit ook verwacht van de samenleving. Naar mijn mening komt deze wet er te vroeg zolang de toegankelijkheid nog niet goed geregeld is en zelfs Agenda 22 niet is geratificeerd. Maar op dit moment moeten we genieten van zulke vakantiemomenten en maar zien wat de toekomst ons geeft.

Veel te doen. Dus alles goed met mij

DSC00274

Eigenlijk is het wel grappig hoe vaak ik een blog begin met ‘het is alweer een tijdje geleden dat ik op deze blog geschreven heb’. Toen ik twee jaar geleden begon met deze blog had ik toch als doel met regelmaat te schrijven.  Ik had één keer in de twee weken de rubriek “Uitpakken”. Het laatste stukje hierover is ook al lang geleden. Soms denk ik moet ik mij schamen dat ik zolang niets van mij laat horen op mijn blog. Maar aan de ander kant betekent het dat het goed met mij gaat. Twee jaar geleden had ik geen baan en dus tijd voor mijn blog. Nu heb ik voor de tweede keer een contractverlenging gekregen bij Philips en zit ik in het campagneteam voor D66 voor Amsterdam-Oost.

Voor mij gaat het dus goed als ik veel te doen heb. En dat heb ik. Ik maak volle werkdagen bij Philips en ben betrokken bij de campagne waar ik in de avonduren tijd voor moet maken. Hartstikke spannend nog steeds. Worden wij eindelijk groter dan PvdA in Amsterdam? Het geeft zo’n lekker gevoel om je tijd goed te gebruiken en dat je merkt dat collega’s of andere mensen waarmee je samenwerkt jouw bijdrage waarderen. Maar om weer met goede moed je nieuwe werkperiode in te gaan is het goed om even vakantie te hebben. Dat had ik de laatste twee weken van augustus.

 Het zouden eigenlijk de laatste twee weken zijn geweest van mijn contract bij Philips, daarom had ik ook de weken opgenomen omdat ik die nog had. Het enige verschil is nu dat ze nog niet van mij af zijn bij Philips. In eerste instantie wilde ik de twee weken al gaan gebruiken voor een zoektocht naar een nieuwe baan. Maar nu dat niet hoefde dacht ik dan mag ik ook wat ontspannen (als een spast dat al kan). En ontspannen? Ik koos ervoor om een weer een week te zeilen op de Kaag. Daar kom je vermoeider van terug dan dat je er heen ging. Maar het blijft altijd een topweek bij ’t Vossenhol!

Het gene waar ik niets aan kon doen was dat de zeilweek de tweede week was. Als het andersom was kon ik nog een weekje uitrusten. Maar na weer een week werken zit ik er al weer helemaal in. Het gaf minder problemen dan ik dacht.  En wat was het weer klassiek gezellig in de hol van de vos. Er was weer genoeg koffie voor René, de vrijwilligers stonden ’s avonds weer aan de oude jenever (al was dit jaar een Pietje niet genoeg en moest onze premier dit jaar de jenever leveren) en Feike begon mij weer traditioneel te ondervragen wie ik de mooiste vrijwilligster vond.

Het zeilen was wel weer even wennen. Ik had er dit jaar ook niet voor gekozen om bij Sailability te zeilen op de Nieuwe Meer. Ik moest weer even de windroos in mijn hoofd stampen. Maar ik moet zeggen dat ik maar één middag echt serieus met dat bezig was, voor de rest was het ook vakantie voor mij en genoot ik van op het water te zijn.  Lekker genieten van een goudgele rakker ’s avonds met lekkere hapjes en dan naar bed gaan waar ik op de ritme van gesnurk in slaap probeer te komen.

Wat je ook kan zeggen over ’t Vossenhol. De vrijwilligers proberen er altijd een topweek van te maken voor de gasten. En ik kan alleen maar zeggen dat is dit jaar weer gelukt. En ik moet zeggen op het water kom ik ook tot rust. Ik heb weer genoeg energie gekregen om Philips in februari te bewijzen dat ze nog voorlopig niet van mij af zijn en genoeg energie om mee te helpen dat D66 volgend jaar de grootste partij wordt van de mooiste stad van Nederland. Ik heb veel te doen dus het gaat goed.

Londen vs. Amsterdam

DSC00156DSC00171

Afgelopen week zat ik voor een weekje in Londen. Deze stad stond al een hele tijd op mijn lijstje om een weer een keer te bezichtigen. Als jongetje van tien ben ik al een keer in deze stad geweest, maar sindsdien ben ik nooit meer die plas over geweest tussen Nederland en het Verenigd Koninkrijk. En nu vraagt u zich af waarom stond Londen zolang op mijn lijstje? Simpel, ik houd van grote wereldsteden. Parijs, Londen,  Berlijn, New York, het kan van mij niet groot genoeg. En als ik dan in deze steden ben wil ik het graag vergelijken met de enige ‘wereldstad’ in ons land: Amsterdam!

Londen? Kun je het vergelijken met Amsterdam? Natuurlijk Londen is een veel grotere stad. Zelfs de hele randstad bij elkaar is nog niet zo groot als Londen. En als je op de kaart van de tube kijkt zijn er wat meer lijnen dan de vier metrolijntjes die Amsterdam heeft. En dan lopen die lijnen ook nog eens flink door elkaar. Maar naar mijn mening is er zeker een vergelijking en dat zit in de manier van leven wat je in zo’n stad kan doen.

Altijd als ik op vakantie ben, ook als het niet een stedentrip, wil ik er achter komen hoe het is om te leven en te wonen op de plek waar ik op dat moment ben. Maar eigenlijk zal je daar nooit achter komen tot dat je werkelijk je leven daar hebt. De reis naar Londen was een groepsreis en dan ga je uiteraard naar de toeristische trekpleisters. Uit ervaring kan ik zeggen dat je dan inderdaad niet ervaart hoe het is om te leven en wonen in zo’n stad. Zo zien toeristen in Amsterdam de grote bekende plekken als de Dam, het Leidse- en de Rembrandtplein. Waar ze naar grote van het terras al op de toerist gerekend hebben. Trouwens is hier niets mee mis, ik ben er met regelmaat ook. Maar de toeristen zien minder snel in de kleinere buurtcafé in Oost, West of andere stadsdelen buiten het Centrum. Dus in Londen heb ik dit ook niet ervaart.

Uiteraard blijf ik in Londen een toerist, dus dan vind je juist de toeristische dingen ook leuk om te zien. Zo ben ik met veel vreugde de draaimolen van Londen Eye ingestapt. Hier kon ik de City of London en de City of Westminster goed overzien Ook drukte ik mij in de menigte met mijn rolstoel bij Buckingham Palace om de wisseling van de wacht te zien. Maar het was zeker leuk om zaterdagavond met vrienden die tijdelijk voor werk in Londen wonen iets anders te zien dan deze toeristische trekpleisters.

Zo zat ik deze specifieke zaterdagavond met vrienden in de iets wat minder toeristische wijk Shoreditch. In een populaire pizzatent op Shoreditch Highstreet om precies te zijn. Deze tent maar ook de buurt, had ik het gevoel, wordt voornamelijk gedomineerd door twintig, dertigers die nog net studeren of net met hun eerste jaren van werk begonnen zijn.  Hier kon ik veel meer zien hoe het is om te leven in Londen. Chris vertelde dat de klassenverdeling veel groter is in Engeland dan in Nederland. Shoreditch wordt gedomineerd door mensen die net begonnen zijn met werk. In dit soort tenten zouden de iets rijkeren niet gezien willen worden. Als je naar een café gaat in Amsterdam dan zou je verschillende soorten mensen daar vinden uit verschillende milieus. Misschien vind je alleen de echte rijken hier niet. Maar de klassenverdeling is dus wel veel groter in Engeland.  Na de pizza met aparte smaken, ik had een pizza met gehaktballen, gingen nog een drankje doen in café. Dit café werd gerund door wat alternatievelingen. Ze zagen er wat uit als het beeld wat ik heb van de Engelse jeugd uit de jaren 80 van de vorige eeuw. Al zijn de jongens geen skinheads meer, maar hadden ze allemaal baarden. Dus ik paste daar wel tussen.

Toen was het tijd om de rit te maken met de tube. Het was goed dat Rob mee was, het andere gedeelte van de vrienden groep. Hij wist zijn weg wel te vinden in de verschillende ondergrondse lijnen die Londen rijk is. En inderdaad na twee keer overstappen zaten we in tube die langs de halte ging die vlakbij mijn hotel stond. Natuurlijk is de Londense tube veel groter en warriger dan de Amsterdamse metro, maar één ding heeft deze tube en metro wel gemeen. De verscheidenheid van mensen. In een tube of metro zie je verschillende mensen, uit verschillende culturen en milieus en die worden zowel in de tube als in de metro altijd geaccepteerd. Zo heb ik nog steeds dat ik mijn ogen uitkijk als ik in de Amsterdamse metro zit.

Uiteindelijk kun je concluderen dat Londen en Amsterdam veel gemeen hebben. Als ‘grote’ stad hebben ze allebei mensen uit verschillende culturen en milieus. Dit is goed terug te zien als je de tube of metro neemt. Het verschil tussen Londen en Amsterdam is dat in een Amsterdams restaurant of café deze verschillende culturen en milieus meer worden geaccepteerd, terwijl je in Londen toch meer je eigen restaurants en cafés hebt. Door mijn vakantie in Londen ben ik er ook achter gekomen hoe blij ik kan zijn dat ik in een stad als Amsterdam woon. In een ‘ wereldstad’ als Amsterdam ben je meer een nummertje dan een bijvoorbeeld een Brabants dorp. Veel Brabantse collega’s vinden Brabant daarom dan ook veel socialer. Misschien is dat zo, maar je bent wel veel vrijer in een stad als Amsterdam en je wordt meer geaccepteerd zoals je bent. En sociaal zit ook in jezelf. Als je meer Amsterdammers zou aanspreken zal je merken hoe sociaal Amsterdammers kunnen zijn. Ik ga nu weer verder genieten van mijn leven in Amsterdam en mensen aanspreken.       

Werken voor een weekje Zeeland

Het is alweer een week geleden dat ik Zeeland onveilig maakte. Vakantie is sinds ik werk een zeldzaamheid geworden. Maar het lijkt voor mijn collega’s alsof ik continu op vakantie ben. Dat komt waarschijnlijk voornamelijk omdat er tussen twee weken Zuid-Frankrijk en een weekje Zeeland maar drie weken werken zat.

Voor het eerst ging ik mee op een vakantie georganiseerd door De Zonnebloem. Ik had altijd argwaan tegen een organisatie als De Zonnebloem. Dat kwam ook in één van mijn eerdere blogs terug. Dit komt vooral door de angst dat jouw vakantie tot in de puntjes georganiseerd wordt door de vrijwilligers. Maar het voordeel was dat ik met vrienden had opgegeven voor deze vakantie. En daardoor ging ik het vriendengroepje vooral op pad.

Zo gingen wij al na het eerste avondmaal het dorpje verkennen. Het dorpje is zo klein dat het maar de beschikking heeft over twee eetcafés. Dit heeft het effect dat als het ene café besluit om op maandag dicht te zijn het andere café daar rekening mee houdt en dinsdag de deuren sluit. Maar aan één café heb je genoeg om een gezellige avond te hebben. Daarnaast was onze vakantie begonnen en we namen het er dan ook maar van. In een rustig Zeeuws dorpje zijn op maandagavond niet veel dorpelingen in het café. Dus je papt al snel aan met de cafébaas. Na dat we op het einde van de avond vertellen dat we ook nog zijn concurrent willen bezoeken wil de cafébaas toch even kwijt dat het eten daar niet zo goed is.

Nadat we weer terugreden naar onze verblijfplaats maakten we ons klaar voor de volgende dag in Vlissingen.  De volgende dag stond er een touringbus klaar. Het grappige van alles is dat naar Vlissingen rijden minder lang duurde dan ons helemaal vastmaken in de bus. Maar uiteindelijk waren we aan het begin van de middag op bestemming. De twee koppels waar ik mee optrok wilde graag gebak om nog een verjaardag van kort geleden te vieren. Daarna gingen we rustig aan Vlissingen bezichtigen. Ik wilde uiteindelijk wel bij de boulevard eindigen. En daar stranden ik ook letterlijk. Een lekke band maakte de mooie dag wat somberder. Maar niet getreurd. Een dochterbedrijf van mijn reparateur kon de zelfde avond mijn band nog plakken. Met een goed humeur ging ik dan ook bij het andere café eten. Zo als het hoort mosselen met friet. De cafébaas van de dag ervoor had geen gelijk. Het eten was lekker.

De dag erna hadden de vrijwilligers een planning gemaakt om in het dorp te blijven. Voor mijn vrienden en mij reden om mijn tante en oom op te zoeken in Domburg. Mijn tante beheerd daar een museum van kunstwerken van kunstenaars die in Zeeland verbleven. Daarnaast kregen wij ook een klein beetje geschiedenisles over Zeeland. Het mooie van Domburg is dat het strand dicht op zee zit en daardoor kunnen schepen dichtbij het strand komen. Het strand is ook één van de schoonste van Nederland. Terwijl ik nog ging dineren met mijn tante en oom gingen mijn vrienden barbecueën met de rest van de groep.

De laatste dag was gepland voor de hoofdstad, Middelburg. Het was een mooi stadje met veel cultuur en ook een ouderwetse markt. Wat ook bleek. Een stad om in te verdwalen. Uiteindelijk konden we niet meer de plek terugvinden van de touringbus. Maar door een telefoon wisten we de weg weer te vinden. Het weekje Zeeland werd afgesloten met een ‘bonte avond‘ De dj die uitgenodigd was bleef niet lang, maar we maakten er zelf een mooie avond van.

Deze vakantie was de eerste vakantie met De Zonnebloem. Het beviel mij beter dan verwacht. Dit omdat ik de touwtjes toch zelf in handen kon houden. Toch blijf ik er bij dat het hartstikke mooi zou zijn om helemaal zelf je vakantie te organiseren. Jij bepaald waar je naar toe gaat, je neemt alleen verzorgers mee. Hier moet ik aan werken. Maar tot de kerst is het nu werken geblazen.

Op vakantie met handicap, een hele organisatie!

Voor mensen met een handicap is op vakantie gaan een grotere organisatie dan voor valide mensen. Dit laat de Belgische film Hasta La Vista wel zien.  De eerste keer dat ik over deze film hoorde was op de blog van een collegablogger bij GeenBerperking.nl, Sharp Ben. Hij komt zelf uit België en was hierdoor eerder op de hoogte van deze film. Al was de film in november vorig jaar al te zien in de Nederlandse bioscopen, ik heb de film nu net gezien. Ik stond door deze film erbij stil dat ik nu wel wat moet regelen wil aankomende zomer nog op vakantie.

Aankomende zomer ga ik in ieder geval met een groep goede vrienden naar Zeeland. Dit is een week dat georganiseerd wordt door De Zonnebloem. Eerst zag ik daar tegen op. Ik heb altijd een beeld dat De Zonnebloem een organisatie was voor zwaardere gehandicapten. Nu ben ik er toch op gewezen door mijn goede vrienden dat te vergelijken is met De Wielewaal, een organisatie waarmee ik in het verleden op vakantie ben geweest. Aankomende zomer moet ik maar ervaren hoe het is om op vakantie te gaan met De Zonnebloem.

Maar naast de week Zeeland wil ik aankomende zomer ook een week of twee weken naar het vakantiehuisje van mijn ouders in Zuid-Frankrijk. Hiervoor heb ik alleen vrijwilligers nodig en geen aanbod waarbij ook de vakantie bepaald wordt. Daarom heb ik het internet afgezocht om te kijken of dat aangeboden wordt. Maar het blijven aanbiedingen die gepaard gaan met gehele vakanties.

Het is natuurlijk mogelijk om dit uiteindelijk te realiseren. Misschien moet ik er iets harder aan trekken om dit te bereiken. Gisteren heb ik gegeten bij mijn zus en bij haar heb ik mijn wens aangekaart dat ik ook naar het huisje in Zuid-Frankrijk wil. Zij is van mening dat je dit eerder moet polsen bij vrienden of familie. Hier heeft ze misschien wel gelijk in. Je hebt dan iemand mee waar je het goed mee kan vinden en dan doet die persoon ook wat hij of zij leuk vindt. Dat weet je niet als je een vrijwilliger meeneemt.

Alhoewel ik voor aankomende zomer op deze manier een vakantie wil regelen denk ik dat het toch een gat in de markt zou zijn. Dat er een organisatie is die vrijwilligers aanbieden die met jou op vakantie willen. Waarbij, je net als onze Belgische vrienden van Hasta La Vista, je eigen reisschema en reisprogramma kan neerleggen.

Tot die tijd moet je het proberen te regelen met vrienden of familie. Wat natuurlijk extra gezellig is. Eindelijk heb ik dus de film Hasta La Vista bekeken. Als gehandicapten heb ik, net als Sharp Ben, ook gezien dat niet alles realistisch is. Dat de verzorgster in haar eentje een tentenkamp op zet en dat de rolstoel niet opgeladen wordt de twee weken dat ze op vakantie zijn. Maar dit zal de valide kijker zijn ontgaan. De film geeft voor die kijkers een beeld wat er allemaal komt kijken om met een handicap op vakantie. En dat is misschien maar goed ook.