Congres voor hoop

evaluon

Alweer anderhalf jaar. Dat is hoe lang ik alweer werk voor Philips. Tijd is een raar fenomeen. Volgens mij kwam Einstein ervoor het eerst mee dat tijd eigenlijk niet bestaat. Je kunt het niet voelen, niet ruiken of proeven. Het is niet waarneembaar. Maar toch is het lastig om het niet te gebruiken. En voor mij is het misschien nu tastbaarder geworden omdat ik nu anderhalf jaar werkervaring erbij heb. En ik heb in deze anderhalf jaar echt het gevoel dat ik zoveel geleerd heb. Dat maakt het tastbaar. En aan de andere kant ging die anderhalf jaar zo ontzettend snel.

Het gevoel dat ik de al iets ervarenere werknemer ben kreeg in aan het begin van deze maand toen ik voor de tweede keer, samen met mijn collega Nora, de bus nam naar het Evaluon voor mijn tweede WGP-congres ging. Een WGP-congres is ervoor de mensen die Werkgelegenheidscontract hebben bij meestal een multinational. Dit zijn mensen die moeilijk aan een baan komen, of doordat ze langdurig werkloos zijn geweest of omdat ze een arbeidshandicap hebben. Het is heel bijzonder dat ik voor de tweede keer aanwezig was op dit congres. Normaal gesproken mag je maar één jaar een WGP-contract hebben. In mijn geval was het contract van mij een half jaar geleden verlengt en onlangs weer voor een half jaar. Hierdoor maak ik voor de tweede keer een WGP-congres mee.

Het grappige is dat je doordat je voor de tweede keer op dit congres bent het gaat vergelijken met vorig jaar.  Het opvallende was dat er nu voornamelijk mensen waren die werkte voor Philips. Dat was vorig jaar ook de grootste groep, want dit congres wordt georganiseerd door Philips, maar vorige jaar waren er ook werknemers van andere bedrijven, zoals ABN AMRO. Maar dat hoefde de pret niet te bederven. Er stonden namelijk genoeg goede sprekers op het programma.

Na de openingsspeech van Frank Visser, manager Werkgelegenheidsplan, was het woord aan Hans de Jong, directievoorzitter Philips Benelux. Alhoewel hij ook een korte openingsspeech had vond ik dat hij mooie woorden had over waar Philips voor wil staan. Zo wil Philips mooie duurzame producten maken. Zo voorspelt hij dat in 2020 75% van de verlichting in de wereld uit LED-verlichting bestaat en daar zal Philips een groot aandeel in hebben. Daarna sprak René Boender, trendwatcher. Dit was een positieve spreker die zijn publiek weet op te zwepen. Iedereen wil na deze dag zijn zakelijk geluk najagen. Na dat iemand van het Centraal Planbureau aangaf met cijfers hoe goed het Werkgelegenheidsplan is was het pauze.

Wat de meeste indruk bij mij maakte kwam na de pauze. Er was aandacht voor regisseur Mari Sanders. Mari Sanders is net als ik ben rolstoelgebonden. Net als ik is hij spastisch. Het enige verschil is dat hij in een duwstoel zit en ik mij in een elektrische rolstoel voort beweeg. Mari wilde al vanaf zijn middelbare schooltijd regisseur worden. De korte film die van hem getoond werd was zijn afstudeeropdracht. Het ging over een jongen die rolstoelgebonden was en er altijd van had gedroomd om zijn liefde in Parijs te vinden. Parijs, de romantische stad bij uitstek. Toen hij eenmaal besloot naar Parijs te gaan bleek het allemaal één grote teleurstelling. Parijs was namelijk niet zo rolstoelvriendelijk als gedacht. De vele trappen die de stad rijk was en lantaarnpalen midden op de stoep waren grote obstakels. Dan kwam hij ook nog is bij zijn hotel aan. De hoteleigenaar, die zo gegarandeerd had dat hij een lift had, sprak de waarheid maar de lift begon pas op de eerste verdieping.

Het mooie van dit verhaal is dat ik mij hier zo goed in kan verplaatsen. Ook ik heb ervaringen van steden die niet zo rolstoelvriendelijk bleken te zijn. Alleen heb ik niet deze ervaring met Parijs. Ik ben denk ik nu al een stuk of vijf, zes keer in Parijs geweest. Natuurlijk is het niet de meest rolstoelvriendelijke stad, maar er zijn genoeg plekken die wel rolstoeltoegankelijk zijn. En als je vooraf goed opzoek gaat kun je een goed rolstoelvriendelijk hotel vinden. Maar toch ken ik de ervaring die Mari schetst alleen niet in Parijs. Zo heb ik slechte ervaring met de stad St. Petersburg. Daar hebben we inderdaad meegemaakt dat de lift veel te klein bleek te zijn in het hotel. Straten hadden alleen maar hoge stoepen en aan heel veel straten werd nog gewerkt of ze lieten het zo verpauperd. Maar ik was niet alleen, met hulp van mijn (schoon)broers werd het een hele mooie week in St. Petersburg.

De laatste spreker was een bergbeklimmer. Het was een mooi verhaal met als uiteindelijke rode draad als je wilt kan je alles bereiken wat je wilt.  Iets wat WGP’ers natuurlijk aanspreekt. Zoals veel congressen liep dit congres ook uit. Hierdoor had ik niet zoveel tijd meer voor de borrel. Mijn jas werd aangetrokken en pas toen kreeg ik commentaar op mijn sjaal.  Ik moest namelijk op tijd in Amsterdam zijn om onze jongens in de Arena aan te moedigen.  

Veel te doen. Dus alles goed met mij

DSC00274

Eigenlijk is het wel grappig hoe vaak ik een blog begin met ‘het is alweer een tijdje geleden dat ik op deze blog geschreven heb’. Toen ik twee jaar geleden begon met deze blog had ik toch als doel met regelmaat te schrijven.  Ik had één keer in de twee weken de rubriek “Uitpakken”. Het laatste stukje hierover is ook al lang geleden. Soms denk ik moet ik mij schamen dat ik zolang niets van mij laat horen op mijn blog. Maar aan de ander kant betekent het dat het goed met mij gaat. Twee jaar geleden had ik geen baan en dus tijd voor mijn blog. Nu heb ik voor de tweede keer een contractverlenging gekregen bij Philips en zit ik in het campagneteam voor D66 voor Amsterdam-Oost.

Voor mij gaat het dus goed als ik veel te doen heb. En dat heb ik. Ik maak volle werkdagen bij Philips en ben betrokken bij de campagne waar ik in de avonduren tijd voor moet maken. Hartstikke spannend nog steeds. Worden wij eindelijk groter dan PvdA in Amsterdam? Het geeft zo’n lekker gevoel om je tijd goed te gebruiken en dat je merkt dat collega’s of andere mensen waarmee je samenwerkt jouw bijdrage waarderen. Maar om weer met goede moed je nieuwe werkperiode in te gaan is het goed om even vakantie te hebben. Dat had ik de laatste twee weken van augustus.

 Het zouden eigenlijk de laatste twee weken zijn geweest van mijn contract bij Philips, daarom had ik ook de weken opgenomen omdat ik die nog had. Het enige verschil is nu dat ze nog niet van mij af zijn bij Philips. In eerste instantie wilde ik de twee weken al gaan gebruiken voor een zoektocht naar een nieuwe baan. Maar nu dat niet hoefde dacht ik dan mag ik ook wat ontspannen (als een spast dat al kan). En ontspannen? Ik koos ervoor om een weer een week te zeilen op de Kaag. Daar kom je vermoeider van terug dan dat je er heen ging. Maar het blijft altijd een topweek bij ’t Vossenhol!

Het gene waar ik niets aan kon doen was dat de zeilweek de tweede week was. Als het andersom was kon ik nog een weekje uitrusten. Maar na weer een week werken zit ik er al weer helemaal in. Het gaf minder problemen dan ik dacht.  En wat was het weer klassiek gezellig in de hol van de vos. Er was weer genoeg koffie voor René, de vrijwilligers stonden ’s avonds weer aan de oude jenever (al was dit jaar een Pietje niet genoeg en moest onze premier dit jaar de jenever leveren) en Feike begon mij weer traditioneel te ondervragen wie ik de mooiste vrijwilligster vond.

Het zeilen was wel weer even wennen. Ik had er dit jaar ook niet voor gekozen om bij Sailability te zeilen op de Nieuwe Meer. Ik moest weer even de windroos in mijn hoofd stampen. Maar ik moet zeggen dat ik maar één middag echt serieus met dat bezig was, voor de rest was het ook vakantie voor mij en genoot ik van op het water te zijn.  Lekker genieten van een goudgele rakker ’s avonds met lekkere hapjes en dan naar bed gaan waar ik op de ritme van gesnurk in slaap probeer te komen.

Wat je ook kan zeggen over ’t Vossenhol. De vrijwilligers proberen er altijd een topweek van te maken voor de gasten. En ik kan alleen maar zeggen dat is dit jaar weer gelukt. En ik moet zeggen op het water kom ik ook tot rust. Ik heb weer genoeg energie gekregen om Philips in februari te bewijzen dat ze nog voorlopig niet van mij af zijn en genoeg energie om mee te helpen dat D66 volgend jaar de grootste partij wordt van de mooiste stad van Nederland. Ik heb veel te doen dus het gaat goed.

Ten alle tijden positief zijn

Met veel enthousiasme ging ik samen met Nora en Erwin weer eens richting het zuiden. Om in Eindhoven wederom positief beïnvloed te worden. En een positieve speech zou het worden, want de spreker was niemand minder dan Marc Lammers. Deze coach had namelijk in 2008 veel succes met een gouden medaille in China met het Nederlands Dameshockeyelftal. En met dat op zak ben je natuurlijk wel positief, ook al is het crisis.

De taxi die ons naar het Evaluon in Eindhoven zou brengen kwam een kwartier te laat. “Maar elk nadeel heb zijn voordeel” om een beroemde coach te citeren. Het voordeel voor ons was dat ik met Erwin nog even een lekkere Saeco koffie kon nemen en het kon hebben over hoe hij het tot nu toe vindt bij Philips. Misschien heeft Marc Lammers ook wel naar deze beroemde coach geluisterd, want zijn seminar ging daar ook over. Toen we bij het Evaluon aankwamen hadden we nog heel even de tijd om nog een koffie te nemen voordat het seminar werkelijk begon.

Marc Lammers werd met veel enthousiasme aangekondigd. Het enige smetje was dat Marc Lammers tegenwoordig niet de Belgische dames coacht, maar de Belgische mannen. Dit verziekte niet de sfeer en de training kon beginnen. Want dit was voor ons een training en het werk op de werkvloer is de wedstrijd. Aan deze metafoor moest ik wel even wennen, want ik heb niet het gevoel dat ik elke dag een wedstrijd speel. Misschien alleen als ik een presentatie moet geven of als ik een evaluatiegesprek heb. Daarna ging het over kansen pakken die je ziet. Want dat heeft Marc Lammers ook gedaan door de hockeydames in een koud bad te stoppen om ze fitter te maken en door een elektronisch brilletje te gebruiken om herhalingen in een wedstrijd sneller te bekijken. Natuurlijk hartstikke mooi om te horen. En ik denk dat ik dit tot nu toe ook echt gedaan heb. Hierdoor ben ik ook uiteindelijk bij Philips te recht gekomen.

Nu komt dan eindelijk de uitleg van de gekozen titel van de seminar “Yes! Een crisis.” Het komt er eigenlijk op neer. Iedereen, ook je concurrent, heeft te maken met de zelfde situatie. Namelijk dat we nu leven in een crisis. Door net iets meer te doen dan je concurrent komen de klanten naar jou en niet naar je concurrent. Hier zit natuurlijk wel wat in. Maar Marc Lammers ging door met zijn seminar en vertelde eigenlijk niet meer redenen wat er zo positief is aan een crisis.

Begrijp mij niet verkeerd. Ik vond de seminar van Marc Lammers erg goed. Maar een persoon dat een goede sportprestatie heeft geleverd is meteen zichtbaar. Want hij of zij heeft een prijs, een medaille gewonnen. En dan is het heel makkelijk om die sporttermen of kreten te reflecteren naar het bedrijfsleven. En mensen zijn dan al snel onder de indruk want hij heeft toch een prijs gewonnen. Uiteindelijk ben ik het met de rest van de punten die Marc Lammers vertelde het erg mee eens. Maar ik had het gevoel dat het inkoppertjes waren. Je 100% inzetten, out of the box denken, eerst naar jezelf kijken en dan pas naar een ander, meer naar het positieve kijken dan naar het negatieve. Dit zouden ook woorden kunnen zijn van mijn ouders of leraren die ik vroeger had. Maar nu wordt het verteld door een man die een sportprestatie heeft geleverd en dat maakt indruk. Al was het al door het laten zien van een filmpje waarin Al Pacino een donderspeech geeft aan een groep American Footballers in Any Given Sunday.

Hierdoor ging ik weer met positief gevoel terug naar Amsterdam. Je neemt wat er aan je verteld is mee in gesprekken met HR en opdrachten die ik voor mijn werk moet doen. Daardoor is de seminar van Marc Lammers wel goed geweest. Je hebt het gevoel dat jij ook wat kan bereiken, want Marc Lammers is het toch ook gelukt? Nu gaat Marc Lammers zijn speeches en ideeën overbrengen op de Belgische mannen. En we zullen wel zien of dat geholpen heeft op de komende EK’s en WK’s.

Zes maanden langer doen wat ik leuk vind in het leven!

Een nieuw jaar is net begonnen. En er vinden weer allerlei borrels plaats om het nieuwe jaar goed in te luiden. Iedereen heeft ook weer allerlei goede voornemens. Deze zijn vaak terug te lezen op Facebook en Twitter. Of er van deze voornemens iets te recht komt is maar de vraag. Daarom vond ik een opmerking op Facebook van een Facebook-vriend achteraf wel waar het om draait in het leven. ‘Ik vind alles wat ik op het moment doe in het leven leuk. Dit is een fijne constatering.’

Ik heb vaak op Facebook en Twitter het gevoel dat de meeste berichten eigenlijk niet zo heel belangrijk zijn. Dit zorgt ervoor dat ik steeds minder tijd doorbreng op dit soort sociale media. Is het nou zo belangrijk om elke scheet die mijn vriendenkring laat te volgen? Zo las ik in eerste instantie ook over dit bericht heen. Maar achteraf vind ik dit juist de berichten die je graag wil lezen op Facebook en Twitter. Dit is waar het om draait in het leven en als je deze constatering kan trekken heb je geen goede voornemens nodig.

Het bericht zorgde er ook voor dat ik ging nadenken of dit ook voor mij zo is. En, ja. Alles wat ik op het moment doe in mijn leven vind ik ook leuk. Dit zorgde ervoor dat ik de laatste tijd druk bezig was met het solliciteren op vacatures in de Online Verkoop. Daar wil ik mij namelijk verder in ontwikkelen. Maar het lijkt wel of iemand mij gehoord heeft. Ik ging er al vanuit dat ik met mijn laatste twee maanden bezig was bij Philips. Toen ik afgelopen woensdag het verrassende bericht kreeg dat Philips mijn contract wil verlengen. Dit is eigenlijk het allerbeste wat mij op dit moment kan overkomen. Nu kan ik mij verder ontwikkelen in de Online Verkoop.

Het mooie is dat ik ook iets andere taken ga krijgen. Ik word meer betrokken in de campagnes die lopen in de store. Lopen de campagnes goed? Is er genoeg voorraad voor de campagnes? Eigenlijk moet de inhoud nog verder besproken worden. Maar ik ben hier hartstikke blij mee. Nu kan ik mij nog zes maanden langer ontwikkelen in de Online Verkoop.

Natuurlijk is het goed om goede voornemens te hebben. Ik heb ook goede voornemens voor 2013. Maar naast dat ik het vreemd vind dat wij altijd aan het begin van een nieuwe jaar goede voornemens hebben, waarom niet op een ander tijdstip van het jaar?, blijft het een fijnere constatering dat ik alles wat ik op het moment doe leuk vind. En dat mag ik nu nog zes maanden langer doen.

Optimistisch naar het einde van het jaar!

Vanavond is het kerstavond en het einde van het jaar komt dichtbij. Hiermee komt ook het einde van mijn contract bij Philips dichtbij. Reden voor mij om de afgelopen twee maanden goed na te denken wat hierna. De CareerSKILLS dagen, die vorige maand plaatsvonden, heeft mij ook een extra zetje daarvoor gegeven. Op het moment ben ik erg gelukkig bij Philips en ik heb erg fijne collega’s. Dus kijk ik eerst naar de mogelijkheden bij de Online Store.

Eind vorige maand heeft mijn team een grote verhuizing meegemaakt. Veel spullen staan nog steeds in verhuisdozen. We moesten tijdelijk verhuizen van de Breitnertoren naar de Rembrandttoren. Philips gaat namelijk de toekomst in en flexplekken horen daarbij. Werken op jouw moment, hoe en waar je maar wilt. Door deze drukte was het moeilijk om met Gertin, directeur en General Manager van de Online Store, af te spreken. Maar uiteindelijk had ik vorige week een gesprek. Met veel enthousiasme gaf ik aan hoe ik bij dit team voelde en hoe ik mijn toekomst zie. Ik heb namelijk het gevoel dat ik nog niet ben uitgeleerd bij de Online Store en dat ik nog veel voor de Online Store kan betekenen. Gertin was natuurlijk erg blij met mijn enthousiasme, maar hij kon niets garanderen. Op het moment zit het team op het maximum van wat ze aan mogen nemen en het is nog niet duidelijk hoe de taken die ik nu vervul volgend jaar ingevuld worden.

Natuurlijk is dit niet het antwoord waar ik op hoopte, maar ik heb wel met enthousiasme laten zien hoe ik over dit team en de Online Verkoop denk. Gertin geeft mij wel een realistisch beeld en daarnaast moet ik ook realistisch zijn. Ik moet ook een stapje hoger op komen. Niks ten nadelen van de promoties die ik nu maak, maar ik kan meer dan dit. Philips ben ik heel dankbaar dat ze mij deze kans hebben geboden. Door dit jaar weet ik dat ik graag mij verder wil ontwikkelen in de Online Verkoop. Daar zijn nu al mijn sollicitaties op gericht. En dan zou ik mij graag meer wil richten op de content van de site. Maar daarnaast wil ik mijn opleiding die ik genoten heb ook niet verloochenen. Ik zou graag betrokken willen zijn bij de ordening van de site, maar ook bij het goed terug vindbaar maken van de verschillende producten die de site verkoopt (via de site, maar ook via zoekprogramma’s).

Een kleine twee maanden ben ik nu op zoek naar dit soort vacatures of ik stuur open sollicitaties naar bedrijven die ik interessant vind en waar ik op dit gebied zou kunnen werken. Vacatures op dit gebied kan ik niet veel vinden. Of ze vragen een veel hogere opleiding, meer werkervaring of hele andere taken binnen een webshop. Toch solliciteer ik hier allemaal op. Je weet nooit. Als ik mijn enthousiasme kan overbrengen willen ze misschien toch wel een gesprek met mij.

Afgelopen week was het nog best druk bij de Online Store. In de maand december wordt één vierde van de hele jaaromzet gehaald door de shop. Dit komt omdat Sinterklaas eerst een bezoek brengt vanuit Spanje en nu brengt de Kerstman een bezoek vanuit de Noordpool. Maar vanaf deze week is het rustig en de verhuisdozen staan nog ingepakt. Voorlopig worden deze nog niet uitgepakt, want mijn collega’s zijn vertrokken naar alle windstreken van de wereld om deze speciale dagen te vieren met familie. De wind heeft mij gewoon gehouden in Amsterdam, maar ook een klein beetje verder. Naar Heemstede, om daar met mijn familie te zijn. Vanuit deze windstreken wens ik iedereen fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar!

Werken naar vermogen

Afgelopen dinsdagavond was ik dus bij de commissievergadering van het stadsdeel. Hierdoor kon ik niet naar de uitzending van Nieuwsuur kijken dat ging over de wet Werken naar Vermogen. Toch heb ik het opgenomen via mijn digitale recorder. Hier kwam mijn collega-blogger van GeenBeperking.nl, Harry Haddering, in voor.

Zelf ben ik sinds begin van deze maand erg blij. Ik ga vanaf 1 maart werken voor Philips. In januari heb ik twee gesprekken gehad met uiteindelijk een positieve uitkomst. Het is werkgelegenheidsplek op de afdeling Marketing & Sales en ik zie dat als een mogelijkheid om mij te bewijzen. Niemand is tegenwoordig zeker van een baan, dus als je kans krijgt moet je die met beide handen aanpakken. Zeker als het gaat om bedrijf als Philips. Een bedrijf waar we als Nederland trots op mogen zijn!

De wet Werken naar Vermogen heb ik ook gelezen. Ik zie het als een positieve wet. Hierdoor krijgen denk ik veel meer mensen met een handicap kansen op de arbeidsmarkt. Daarnaast ligt er meer verantwoordelijkheid bij de gemeenten. Volgens mij erg goed, die kunnen namelijk wel meer betekenen op dit gebied. Natuurlijk zou het een bezuinigingsoperatie kunnen zijn, maar dat kan je niet van te voren weten.

Het is dus afwachten hoe alles gaat lopen. Zowel met de wet als mijn baan. Ik ga mij in ieder geval voor 150% inzetten. Zodat ze mij na de werkervaringsjaar niet meer weg willen hebben. En dat ga ik met gevoel en eenvoud doen. Maar voornamelijk met veel positivisme.

Bron: philips.startkabel.nl

Met goede moed het nieuwe jaar in!

Het jaar loopt met een stoomsnelheid voorbij. Terwijl ik in een vorige blog vertelde over hard knokken voor een baan ook in december, merk ik dat het aanbod deze maand erg mager is op het gebied van vacatures. Dit is misschien niet eens zo vreemd. Elk bedrijf kijkt wat voor winsten en verliezen ze hebben. En iedereen weet dat het economische mindere tijden zijn. Het is voordeliger om iemand in het volgende jaar aan te nemen dan dit jaar.

Toch had ik op de valreep van dit jaar nog een sollicitatiegesprek. Zie mijn stuk op Geenbeperking.nl. Ook heb ik via Seniors for Talents een mentor gekregen. Iedere mentor heeft raakvlakken in de branche waar zijn/haar kandidaat in wil werken. Mijn mentor heeft communicatiewetenschappen gestudeerd en heeft jarenlang in de uitgeverswereld gewerkt. Nu werkt ze bij Capgemini. Deze kan mij helpen met het verbeteren van mijn curriculum vitae, haar netwerk gebruiken om mij aan te bevelen en ik kan bij haar terecht voor allerlei vragen op het gebied van werk zoeken en solliciteren.

Ik denk dat er een goede klik was tussen ons. Ik heb haar meteen benaderd met de vraag of een bepaalde vacature die ik ontving via mail geschikt zou zijn. Hier heb ik ook vrij snel antwoord op gekregen. Uiteindelijk had ik op die vacature dat gesprek waar ik over vertelde op Geenbeperking.nl. Zelf moet ik hard blijven knokken om een baan te vinden, maar deze mentor komt wel heel goed van pas om dit te bewerkstelligen. 2011 zal mij niet meer de ideale baan schenken, maar 2012 zal mij hopelijk veel goeds bieden. Ik heb nog een sollicitatiegesprek in het vooruitzicht en ik moet natuurlijk niet de functie van fractie assistent vergeten voor D66 in Amsterdam-Oost, wat ik met plezier doe. Dus ik ga met goede moed 2012 in!

Niets december feestmaand. Hard knokken voor een baan!

Het is alweer eind november en de vrolijke feestmaand staat al voor de deur. Alhoewel december misschien niet de ideale maand is voor de zoektocht naar een baan blijf ik vol goede moet verder zoeken. Zo was ik een aantal weken geleden bij de Wajongwerkt markt, zie mijn blog op Geenbeperking.nl.  Daar kwam ik bij de stand Emma at Work. Al ben ik te oud voor hun doelgroep, ze verwezen mij wel door naar Seniors for Talents.

Gisteren heb ik net mijn intakegesprek gehad bij deze organisatie. Het lijkt mij een geweldig initiatief. Eerst wordt gekeken of je aanmerking komt voor de hulp van Seniors for Talents. Daarna komt het intakegesprek, dat ik dus gisteren gehad heb. Dit volgt met het zoeken naar de juiste senior mentor. Vaak een ervaringsdeskundige in de branche waarin jij wilt werken. Als deze senior mentor graag met jou wilt werken volgt een kennismakingsgesprek. Dat een gevolg heeft met één-op-één gesprekken. Tenslotte moet er een baan uitrollen wat drie tot vijf maanden kan duren. De begeleiding kan gemiddeld twee jaar duren.

De coördinator van de regio Amsterdam vroeg aan mij waar we het beste konden afspreken. Ze kende mijn buurt en dacht aan Jaap Hannis. Ik moest haar vertellen dat dit café al is opgegaan in een soort nachtclub is geworden. Toen zat ik te denken aan een plek in mijn buurt. Eerst dacht ik aan Studio K, maar misschien niet zo handig als je van net buiten Amsterdam komt. Toen kwam al snel Panama in mijn gedachten. Hier hebben we uiteindelijk afgesproken. Ik ben eigenlijk nog nooit zo vroeg in de middag bij Panama geweest. Natuurlijk was het erg rustig. De mensen die er wel zaten leken ook zakelijke afspraken te hebben. Dus zo vreemd was dat niet.

Het was een erg fijn gesprek. De coördinator bleek al veel van mij te weten doordat ze het internet heeft doorzocht. Ze vond dat ik goed zichtbaar was op internet en de blogs die ik heb geschreven vond ze ook leuk geschreven. Altijd leuk om te horen. Wat ik wel zou kunnen verbeteren was mijn LinkedIn-pagina. Ik weet dat ik aan deze pagina nog goed moet werken. Goed zichtbaar op LinkedIn is belangrijk bij de zoektocht naar een baan. Vandaag heb ik er dan ook al een kleinigheidje aan verbeterd. Nu zijn blogs ook te zien via LinkedIn. Deze waren al te vinden via Facebook en Twitter.

Na het gesprek, ze zou mij bespreken in haar vergadering van morgen, reed ik mee naar haar auto. Ik kreeg meteen mail van haar. Nu komt het op mij aan. Ik moet nog een bepaalde test en mijn curriculum vitae invoeren in een bepaalde website van hun. Niets december feestmaand. Hard knokken voor een baan. Zoals ik altijd moet doen.

Toeristisch solliciteren

Nog steeds ben ik erg hard bezig om een geschikte baan te vinden. Het sollicitatieproces is bij mij dus nog steeds in volle gang. Het leuke aan solliciteren is dat ik steeds meer plekken in Amsterdam leer kennen. Een dag van te voren zit ik dan ook echt uit te zoeken hoe ik het beste kan reizen. Ov9292.nl is hierdoor ook een favoriete site van mij, al heb ik soms het gevoel dat deze site mij ook wil zeggen: “Ik geef jou niet de snelste route naar je bestemming, maar zo zie je nog eens wat”.

Zo had ik afgelopen dinsdag een sollicitatiegesprek bij Dam Architecten. Dit bureau zit vlakbij Station Lelylaan om precies te zijn op de Schipluidenlaan. Ov9292 gaf aan om met de tram te gaan. Op zich prima. Bij Rietlandpark nam ik tram 10 naar het Leidseplein en daar stapte ik over op tram 1 naar Derkinderenstraat. Op zich liep alles op rolletjes. Maar toen ik in tram 1 aan de conducteur vroeg om bij Derkinderenstraat weer de plank uit te leggen gaf ze aan dat deze halte niet rolstoelvriendelijk was en dat ik beter tot Statoin Lelylaan kon gaan. In gedachten zat ik dan al dat ik dan beter de metro had kunnen nemen.

Het maakte voor het gesprek niet uit. In een eerdere blog heb ik al aangegeven dat ik voor het reizen ruim de tijd neem. Hierdoor was ik weer een uur te vroeg op mijn gesprek. Het grappige was dat meneer Dam dat niet eens wist en het gesprek kon eigenlijk meteen beginnen. Mevrouw Bisseling was ook bij het gesprek. Zij werkt voor de public relations bij Dam Architecten. Meneer Dam was erg onder de indruk van mijn curriculum vitae. Daar word ik altijd erg verlegen van. Zelf heb ik het gevoel dat ik nog niets bereikt heb en dat ik mij nog moet bewijzen.

Het was een kennismakingsgesprek en dat betekent dat er niets belooft kan worden . Maar altijd goed om zo’n gesprek aan te gaan. Zo leren ze mij kennen. Er was wel een brainstormgedachten over een project waar ik aan zou kunnen werken. Na het gesprek kreeg ik nog een rondleiding door het bureau. Het ontbreekt de medewerkers van dit bureau aan niets. Zo is het eetgedeelte heel relax. Met mooie stoelen en een echte bar, die niet zou misstaan in een hotel als het Hilton. Maar dan is het ook echt hard werken bij een bureau als Dam Architecten.

Het kwam er weer op aan om aan de terugrit te beginnen. De gedachten om de metro te nemen was ik al weer vergeten. En ik zag dat bij Station Lelylaan twee trams vertrokken, tram 1 en tram 17. Eerst kwam tram 17 langs en er stond dat deze uiteindelijk ook zou eindigen bij het Centraal Station. Hierdoor dacht ik dat ik net zo goed deze tram kon nemen. Dit heeft ervoor dat ik echt een City tour door Amsterdam kreeg. Heel Oud-West heb ik gezien en de Kinkerbuurt vind ik altijd wel mooi om doorheen te rijden. Vanaf Centraal Station is het toch maar even een kort stukje langs het IJ. Zo heb ik een sollicitatiegesprek gecombineerd met een toeristische trip.

Motivatie tot zoeken van werk

Het was een vroeg opstaan om weer een ervaring rijker te zijn bij de zoektocht naar een baan. Net in pak ging ik rond acht uur op weg naar Utrecht. Rond kwart voor negen was ik bij het gebouw van Capgemini voor de trainingsdag van Cap100. We kregen eerst koffie voorgeschoteld tot dat alle ‘talenten’ aanwezig waren. Met uitzondering van twee of drie, die hadden aangegeven later te komen, gingen we met zijn allen naar boven.

Na een uitleg wat Cap100 is en wat Cap100 als doel heeft werd er verteld wat voor verschillende dagen Cap100 organiseert.  Vandaag was het een dag in het teken van empowerment. Deze dag is gericht op uit te vinden waar je kracht zit tijdens het solliciteren. Hoe kun je het beste aangeven waar jouw positieve punten zitten? Ook, al heeft dat weinig met empowerment te maken, kwam naar voren wat je wel niet zou zeggen tijdens een sollicitatiegesprek. Hoe ga je sollicitatiegesprek in?

Een andere dag wat Cap100 organiseert is een kennismakingsdag met de verschillende organisaties waar een samenwerking mee aangegaan is. De sollicitatieprocedure van de verschillende organisaties ziet er bij elke organisatie weer anders uit. Daarnaast zijn er ook kleinere bedrijven die af en toe een vacature sturen naar Cap100. Deze bedrijven willen gewoon hun vacature vullen met iemand die een handicap heeft terwijl een grotere organisatie denkt aan maatschappelijk verantwoord ondernemen (MVO). Voor de werknemers geldt hierbij dat zij het boegbeeld zijn van de gehele samenleving. De verscheidenheid die de samenleving kent moet terug te zien zijn op de werkvloer.

Na een koffiepauze werd vertelt wat Lucille Werner vindt waar je op moet richten als je bepaald doel stelt. Het eerste is: Je moet aankunnen geven dat je de moeite waard bent. Het tweede: Focus op je mogelijkheden en niet op je beperkingen. Als derde: Neem de regie in eigen hand. En als laatste: Durf te dromen.

De organisator die dit verhaal vertelde had een mooi voorbeeld gericht op haar zelf bij het derde punt: Neem regie in eigen hand. Toen zij na het auto-ongeluk op haar zestienden zonder linkerarm kwam te zitten wilde ze zoals vroeger wel weer volleyballen. Dit ging ze doen bij haar oude vereniging, door haar handicap wel een niveau lager. Uiteindelijk werd ze daar gezien door de bondscoach van het zitvolleybalteam. Dit heeft een wereld voor haar open gemaakt en ze heeft de Paralympische Spelen meegemaakt in Beijing. Als ze niet de regie in eigen handen had gehouden had ze dat niet bereikt.

Na wat lekkere bolletjes kaas en ham was het tijd voor het middagprogramma. Het was de bedoeling dat het gevuld zou worden met een sollicitatietraining. We in drie groepjes verdeeld. Wat uiteindelijk betekende dat het een groepje van zeven was. Het was de bedoeling dat het een sollicitatietraining was. Uiteindelijk was er al veel tijd nodig voor het voorstellen van iedereen. Ik kreeg een beetje het gevoel dat ik in een groepje zat met drankproblemen. Het ging namelijk een beetje zo: “Mijn naam is Marnix.” En dat iedereen dan zei: “Dag Marnix”. De acteur die leiding van het groepje had gaf iedereen nog wel persoonlijke adviezen, maar voor echt een sollicitatietraining was geen tijd.

Als afloop moest er nog een foto gemaakt worden met een paarse achtergrond. Dit is de kleur die Cap100 gebruikt. Dit ging sneller dan ik dacht. Je moest namelijk op je beurt wachten en het kosten wel even tijd om goed achter de paarse achtergrond te komen.

In de grote hal van Capgemini was het wachten op de taxi. Het grappige van Capgemini is dat alles groot is en dan de invalide toilet wel erg krap. Wat toch een beetje een contrast is. Maar toen ik met veel moeite toch de toilet heb overwonnen kon de tocht terug naar Amsterdam beginnen. Thuis gekomen was ik moe deze dag. Reden om uit mijn favorieten Thuisbezorgd aan te klikken.