Weer gezelligheid

Na dat anderhalf jaar geleden corona is uitgebroken wordt het leven steeds meer een stukje opener. Afgelopen week mochten mijn collega’s en ik weer naar het stadhuis. Via een app kan je een plek reserveren in het stadhuis. Afgelopen dinsdag had ik dat dus ook gedaan. Ik reed via de Sarphatistraat langs Artis over de Hortus naar het stadhuis. Mijn pas werkte nog, dus ik was zo binnen. Op naar de derde verdieping. Toen ik op mijn werkplek was merkte ik dat nog maar weinig collega’s ervoor kozen om op het stadhuis te werken. Martin en Fong waren er wel.

Collega’s nog steeds thuis

Martin hielp mij als vanouds uit mijn jas. Ik installeerde mij achter een computer. Al snel bleek dat mijn teamgenoten niet van plan waren naar het stadhuis te komen. Straks om 11 uur had ik wel een vergadering met ze. Dus ik moest een hokje vinden om met ze te videobellen. Videobellen kan niet via de computers op het stadhuis. Je kan met de computers op het stadhuis alleen maar op het digitale platform komen waarbinnen we werken en daar werkt MS Teams niet. Dus ging de vergadering met mijn mobiele telefoon. Het lukte mij steeds niet om op de wifi te komen van het stadhuis, dus deed ik het met de mobiele netwerk. Dit bleek uiteindelijk niet slim. Het slurpte data en mijn mobiel ging snel leeg. Een teken om na de vergadering toch maar weer naar huis te gaan.

Alles draait weer

Alles gaat steeds meer een beetje open. Sinds het begin van het nieuwe voetbalseizoen ga ik alweer naar Ajax. Na een stroef begin tegen PSV is Ajax ook beter gaan draaien. Al was het verlies tegen Utrecht een kleine hickup. Maar qua werk heb ik het gevoel dat het allemaal nog op gang moet komen. We hadden wel vorige week een teamuitje. Dit was heel gezellig. We waren naar het Nxt Museum geweest en daarna hebben we gegeten bij Kop van Oost. Je merkte dat iedereen toch weer behoefte had om elkaar weer te zien. Maar het thuiswerken vinden veel mensen toch wel lekker en makkelijk.

Ook zie ik weer familie

Maar ik merk dat er wel veel meer afspraken worden gemaakt. Vorige maand hadden we weer een familiedag met de Brockmeiers. Dit was speciaal voor de 80ste verjaardag van een tante van mij. Maar om elkaar weer te zien en met elkaar te eten dat was belangrijk. Deze kant van de familie had ik heel lang niet meer gezien, misschien wel twee jaar geleden. Daarna was twee weken later ook de eerste communie van mijn nichtje Maé. In de kerk mochten wij er niet bij zijn, nog steeds vanwege de coronamaatregelen. Maar daarna thuis bij mijn broer was er wel weer een uitgebreide lunch. Mijn broer woont met zijn gezin in België. En ze hebben daar van allerlei goede traiteurs, slagers en viszaken in de buurt. Het proeft allemaal veel lekkerder dan in Nederland. Of ik koop gewoon bij de verkeerde winkels.

Volle weekenden

Dat het allemaal weer open gaat merk ik aan mijn weekenden. Die zijn steeds voller aan het worden, elk weekend heb ik wel wat. Volgende week komen mijn nichtjes, kinderen van mijn zus, mij bezoeken in Amsterdam. We gaan naar het Scheepvaartmuseum en daarna eten in West. Zo kan ik daarna nog even Ajax kijken die het in het Abe Lenstra Stadion opnemen tegen Heerenveen in mijn stamkroeg De Oude Schaeper. Mijn weekenden zijn natuurlijk ook voller door deze grote hobby van mij. Ik mag weer naar de Arena voor de thuiswedstrijden en de uitwedstrijden mag ik weer kijken in mijn favoriete café.

Sociale dieren

Ik kijk dus weer met positivisme naar de komende weken. Waar ik weer gezellige dingen mag doen en natuurlijk naar mijn favoriete club gaan. Dat ik weer mensen ontmoet, want uiteindelijk zijn wij mensen sociale dieren. En deze sociale dieren moeten weer uit hun kooi worden gelaten.

Werken begint met toegankelijkheid!

stationsloterdijk

Het is alweer meer dan een maand dat ik nu werk voor Telfort. Via de metrolijnen van Amsterdam vind ik de weg naar Sloterdijk. Het is voor de beveiliging van het KPN-gebouw al een routine geworden om mij bij de lift te helpen. Het gebouw beschikt namelijk wel over een soort traplift naast de reguliere trap om binnen te komen. Het enige aparte is dat deurtjes van de lift niet elektrisch zijn. Dit betekent dat ik hulp nodig heb om binnen te komen.

Toegankelijkheid. Dat is de grootste struikelblok waar ik tegen aanloop als ik ergens stage heb gelopen of nu werk. Maar als dat struikelblok is opgelost voorzie ik meestal geen problemen. En multinationals als Philips en nu KPN (daar valt Telfort onder) hebben toch de beste mogelijkheden om hiervoor een oplossing te bieden. Het kost soms veel tijd (want het gaat bureaucratisch), maar als de oplossing er is dan is die is die ook goed.

Als de beveiliging mij eenmaal geholpen heeft doen ze het poortje voor mij open. Dan neem ik de lift naar de vijfde verdieping waar de afdeling van Telfort zich bevind. Daar bel of app ik naar een collega die weer de deuren voor mij open doet. Het hele gebouw van KPN zit namelijk vol met drangdeuren. Voor mij niet te openen. Eenmaal aangekomen bij mij bureau helpen mijn collega’s mij met het installeren van mijn laptop. Als ik daarna naar het toilet wil moet ik weer begeleid worden door mijn collega’s. Weer een aantal deuren door en daarna de toiletdeur.

Ondanks dat nog niet alles in het gebouw perfect is maak ik mij niet druk dat hier oplossingen voor komen. Iedereen denkt graag mee. En ondanks dat de facilitymanager in het begin geen goed beeld kon schetsen wat hier allemaal bij komt kijken denkt hij nu ook progressief mee. Daarnaast heb ik ook hele leuke collega’s die mij ook graag helpen. Het lijkt dus allemaal goed geregeld. Leuke collega’s, een mooie kans bij een mooi bedrijf en via de metro kom ik gemakkelijk op mijn werkplek.

Dan komt er toch sinds vorige week een kleine kink in de kabel. Het is juli en veel mensen nemen in deze periode vakantie. Reden voor het Gemeentelijk Vervoersbedrijf (GVB) om aan de Noord/Zuidlijn te gaan werken. De lijn dat al veel meer tijd kost om te realiseren en veel te veel geld kost dan gedacht. Hierdoor rijdt lijn 51 de komende drie weken sowieso niet en gaat lijn 50 maar tot Station Zuid. Lijn 50 moet ik sowieso nemen om bij Station Sloterdijk te komen en ook moet ik hem weer nemen met de rit terug. Met de rit terug kom ik dus alleen tot Station Zuid. En vanaf dat station kan ik niet meer overstappen op de juiste lijn. Dit betekent dat ik andere vervoersmiddelen moet nemen om op mijn werk te komen. De meest logisch is dan de bus. Daar kan ik opstappen op de Borneolaan en die bus gaat rechtstreeks naar Station Sloterdijk. “Ideaal.” dacht ik. Misschien nog wel makkelijker dan de metro.

Toen ik dinsdag voor het eerst de bus nam kwam ik al meteen achter het probleem. U raadt het al het woord waar weer wordt over gestruikeld is: toegankelijkheid. Tegenwoordig hebben de nieuwste bussen een elektrisch plankje, zodat mensen met een beperking ook met de bus kunnen reizen. Maar als de chauffeur bij de halte komt zijn ze verbaasd dat ik mee wil. Dan vraag ik of ze het plankje uit willen leggen. Een groot deel van de chauffeurs weet niet eens hoe ze dat plankje uit moeten leggen. Dan moet ik op volgende bussen wachten met een chauffeur die het wel weet. Sommige chauffeurs stellen ook de vraag: “Waarom ga je niet gewoon met een rolstoeltaxi?”

Ik voel mij een stuk vrijer als ik kan reizen met het openbaar vervoer. Ik kan zelf bepalen wanneer ik naar mijn werk wil en weer terug. In het verleden ging ik met rolstoeltaxi’s naar mijn school en mijn stages. Ook al zijn deze taxi’s particulier geregeld voor school en werk. Ze rijden met enige regelmaat niet op tijd. Dit is niet ideaal voor mijn werkgever. Die gewoon wil dat ik op tijd kom. En ook heb ik meegemaakt dat ik anderhalf uur zat te wachten voor een dicht kantoor omdat de rest al weg was.

Ik ben ontzettend blij met de kans die ik nu weer krijg bij Telfort. Het is een mooie functie en ik heb een mooie jong team als collega’s. Ik zal elke dag op mijn werk komen. Maar beste regering, voordat je met allerlei participatiewetgeving komt waarbij uitkering gekort worden zorg er eerst voor dat de toegankelijkheid van vervoer en openbare gebouwen beter wordt. Is de toegankelijkheid niet goed geregeld dan is korten onterecht. Er zijn namelijk mensen met een beperking die graag willen werken, maar dit als een struikelblok zien. Ik laat mij er in ieder geval niet het veld door uitslaan.

Optimistisch naar het einde van het jaar!

Vanavond is het kerstavond en het einde van het jaar komt dichtbij. Hiermee komt ook het einde van mijn contract bij Philips dichtbij. Reden voor mij om de afgelopen twee maanden goed na te denken wat hierna. De CareerSKILLS dagen, die vorige maand plaatsvonden, heeft mij ook een extra zetje daarvoor gegeven. Op het moment ben ik erg gelukkig bij Philips en ik heb erg fijne collega’s. Dus kijk ik eerst naar de mogelijkheden bij de Online Store.

Eind vorige maand heeft mijn team een grote verhuizing meegemaakt. Veel spullen staan nog steeds in verhuisdozen. We moesten tijdelijk verhuizen van de Breitnertoren naar de Rembrandttoren. Philips gaat namelijk de toekomst in en flexplekken horen daarbij. Werken op jouw moment, hoe en waar je maar wilt. Door deze drukte was het moeilijk om met Gertin, directeur en General Manager van de Online Store, af te spreken. Maar uiteindelijk had ik vorige week een gesprek. Met veel enthousiasme gaf ik aan hoe ik bij dit team voelde en hoe ik mijn toekomst zie. Ik heb namelijk het gevoel dat ik nog niet ben uitgeleerd bij de Online Store en dat ik nog veel voor de Online Store kan betekenen. Gertin was natuurlijk erg blij met mijn enthousiasme, maar hij kon niets garanderen. Op het moment zit het team op het maximum van wat ze aan mogen nemen en het is nog niet duidelijk hoe de taken die ik nu vervul volgend jaar ingevuld worden.

Natuurlijk is dit niet het antwoord waar ik op hoopte, maar ik heb wel met enthousiasme laten zien hoe ik over dit team en de Online Verkoop denk. Gertin geeft mij wel een realistisch beeld en daarnaast moet ik ook realistisch zijn. Ik moet ook een stapje hoger op komen. Niks ten nadelen van de promoties die ik nu maak, maar ik kan meer dan dit. Philips ben ik heel dankbaar dat ze mij deze kans hebben geboden. Door dit jaar weet ik dat ik graag mij verder wil ontwikkelen in de Online Verkoop. Daar zijn nu al mijn sollicitaties op gericht. En dan zou ik mij graag meer wil richten op de content van de site. Maar daarnaast wil ik mijn opleiding die ik genoten heb ook niet verloochenen. Ik zou graag betrokken willen zijn bij de ordening van de site, maar ook bij het goed terug vindbaar maken van de verschillende producten die de site verkoopt (via de site, maar ook via zoekprogramma’s).

Een kleine twee maanden ben ik nu op zoek naar dit soort vacatures of ik stuur open sollicitaties naar bedrijven die ik interessant vind en waar ik op dit gebied zou kunnen werken. Vacatures op dit gebied kan ik niet veel vinden. Of ze vragen een veel hogere opleiding, meer werkervaring of hele andere taken binnen een webshop. Toch solliciteer ik hier allemaal op. Je weet nooit. Als ik mijn enthousiasme kan overbrengen willen ze misschien toch wel een gesprek met mij.

Afgelopen week was het nog best druk bij de Online Store. In de maand december wordt één vierde van de hele jaaromzet gehaald door de shop. Dit komt omdat Sinterklaas eerst een bezoek brengt vanuit Spanje en nu brengt de Kerstman een bezoek vanuit de Noordpool. Maar vanaf deze week is het rustig en de verhuisdozen staan nog ingepakt. Voorlopig worden deze nog niet uitgepakt, want mijn collega’s zijn vertrokken naar alle windstreken van de wereld om deze speciale dagen te vieren met familie. De wind heeft mij gewoon gehouden in Amsterdam, maar ook een klein beetje verder. Naar Heemstede, om daar met mijn familie te zijn. Vanuit deze windstreken wens ik iedereen fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar!