Intouchables, stereotypen gebruiken om stereotypen te doorbreken

Twee weken geleden keek ik voor het eerst de film die al tijden op mijn planning stond om een keer te bekijken. Intouchables, een film over een verlamde man, Philippe, van aristocratische komaf die iemand zoekt om hem te verzorgen. In zijn gigantische grote villa in het hartje van Parijs, bijna paleis te noemen, krijgt deze nieuwe kracht een kamer tot zijn bezit. Een hele reeks verzorgers reageren op deze vacature. Hieronder bevindt ook een Senegalese jonge man, Driss, dat vanwege sollicitatieplicht van de uitkeringsinstantie alleen handtekening wil van Philippe.

De sollicitatieprocedure duurt heel lang. Driss heeft niet het geduld om daar op te wachten en stormt de kamer binnen. Philippe en zijn assistent zijn verrast van de actie van Driss. Wat Driss niet had verwacht is dat de vastberaden indruk om een handtekening te krijgen juist de interesse wekte van Philippe. Daarom mag Driss de volgende dag terugkomen voor een handtekening. Als Driss de volgende dag terugkomt denkt hij snel met een handtekening weer te kunnen vertrekken. Wanneer hij hoort dat hij de baan krijgt stribbelt hij een beetje tegen, maar op het moment dat hij zijn verblijfplaats ziet is hij helemaal om.

Dit verandert snel als hij de volgende dag er achter komt dat onder andere billen schoon maken één van zijn taken is. Dit hoort er als verzorger er gewoon bij. Wat ik wel een vreemd vond is dat hij ook de benen van Philippe moest strekken. Meestal wordt dit door een specialist gedaan. De film verloopt voor de rest hoe heel veel films verlopen. Driss moet wennen aan zijn taken, maar op een gegeven is hij dat ook. Dan raken Philippe en Driss goed met elkaar bevriend en wil Philippe Driss ook niet meer kwijt. Daarna komt er een voorval waardoor Driss toch weer terug moet naar de achterbuurt waar hij vandaan komt. Op het laatst wordt dit weer goed gemaakt.

De website 8weekly.nl schreef ook een blog over deze film. In deze blog wordt benaderd dat het vooral stereotypen wordt gebruikt om de achtergronden te verklaren van de hoofdpersonages. Hierdoor zou het ook geen racisme zijn zoals veel Amerikaanse pers het beleefd. Hier ben ik volkomen mee eens. Het beeld van Driss wordt daarvoor gebruikt en niet om hem zwart te maken. Zo zie ik gehandicapten niet als zuur en verbitterd, maar dat beeld wordt ook gebruikt om de achtergrond te verklaren. Persoonlijk wil ik namelijk graag vrolijk en opportunistisch over komen. Hierdoor bereik je als gehandicapten veel meer en je omgeving krijgt dan ook een positiever beeld van gehandicapten en krijgen hierdoor ook minder medelijden.

Dit vond ik ook zo mooi uit de film. Wanneer Philippe met een vriend ergens koffie gaat drinken. En die vriend geeft aan Philippe aan dat hij niet snapt dat hij Driss heeft aangenomen omdat mensen met Driss zijn achtergrond hard, grof en geen medelijden zou kennen. Hierop geeft Philippe het antwoord dat hij ook geen medelijden wil hebben. Dat is precies wat ik ook niet wil hebben.

Intouchables is een mooie film dat een feel-good gevoel wil geven. Stereotypen worden alleen maar gebruikt om die ook weer te doorbreken. Zo’n feel-good gevoel hebben we misschien juist nu wel het meest nodig in de crisis waar we nu in zitten Positief blijven denken helpt altijd.

Op vakantie met handicap, een hele organisatie!

Voor mensen met een handicap is op vakantie gaan een grotere organisatie dan voor valide mensen. Dit laat de Belgische film Hasta La Vista wel zien.  De eerste keer dat ik over deze film hoorde was op de blog van een collegablogger bij GeenBerperking.nl, Sharp Ben. Hij komt zelf uit België en was hierdoor eerder op de hoogte van deze film. Al was de film in november vorig jaar al te zien in de Nederlandse bioscopen, ik heb de film nu net gezien. Ik stond door deze film erbij stil dat ik nu wel wat moet regelen wil aankomende zomer nog op vakantie.

Aankomende zomer ga ik in ieder geval met een groep goede vrienden naar Zeeland. Dit is een week dat georganiseerd wordt door De Zonnebloem. Eerst zag ik daar tegen op. Ik heb altijd een beeld dat De Zonnebloem een organisatie was voor zwaardere gehandicapten. Nu ben ik er toch op gewezen door mijn goede vrienden dat te vergelijken is met De Wielewaal, een organisatie waarmee ik in het verleden op vakantie ben geweest. Aankomende zomer moet ik maar ervaren hoe het is om op vakantie te gaan met De Zonnebloem.

Maar naast de week Zeeland wil ik aankomende zomer ook een week of twee weken naar het vakantiehuisje van mijn ouders in Zuid-Frankrijk. Hiervoor heb ik alleen vrijwilligers nodig en geen aanbod waarbij ook de vakantie bepaald wordt. Daarom heb ik het internet afgezocht om te kijken of dat aangeboden wordt. Maar het blijven aanbiedingen die gepaard gaan met gehele vakanties.

Het is natuurlijk mogelijk om dit uiteindelijk te realiseren. Misschien moet ik er iets harder aan trekken om dit te bereiken. Gisteren heb ik gegeten bij mijn zus en bij haar heb ik mijn wens aangekaart dat ik ook naar het huisje in Zuid-Frankrijk wil. Zij is van mening dat je dit eerder moet polsen bij vrienden of familie. Hier heeft ze misschien wel gelijk in. Je hebt dan iemand mee waar je het goed mee kan vinden en dan doet die persoon ook wat hij of zij leuk vindt. Dat weet je niet als je een vrijwilliger meeneemt.

Alhoewel ik voor aankomende zomer op deze manier een vakantie wil regelen denk ik dat het toch een gat in de markt zou zijn. Dat er een organisatie is die vrijwilligers aanbieden die met jou op vakantie willen. Waarbij, je net als onze Belgische vrienden van Hasta La Vista, je eigen reisschema en reisprogramma kan neerleggen.

Tot die tijd moet je het proberen te regelen met vrienden of familie. Wat natuurlijk extra gezellig is. Eindelijk heb ik dus de film Hasta La Vista bekeken. Als gehandicapten heb ik, net als Sharp Ben, ook gezien dat niet alles realistisch is. Dat de verzorgster in haar eentje een tentenkamp op zet en dat de rolstoel niet opgeladen wordt de twee weken dat ze op vakantie zijn. Maar dit zal de valide kijker zijn ontgaan. De film geeft voor die kijkers een beeld wat er allemaal komt kijken om met een handicap op vakantie. En dat is misschien maar goed ook.