Kroegentocht voor de bewustwording

Het is eind mei. Het heeft dit jaar lang geduurd voordat het mooi weer is, maar vandaag is het dan echt zover. Het mooie weer slaat aan. Echt weer om een kroegentocht te houden. Geen kroegentocht waarbij het doel is drinken. Vandaag is het doel toegankelijkheid. Ik ga richting Zoey’s waar ik met vrienden van Onbeperkt Oost heb afgesproken. Zoey’s zit aan de ene kant in de richting van de Linnaeusstraat en aan de andere kant hoort het bij het winkelcentrum Oostpoort.

Het openbaar vervoer met visuele beperking
Nadat bijna iedereen is aangekomen bij Zoey’s is het nog even wachten op Erwin. Erwin heeft een visuele beperking. Hij is net uitgestapt uit tram 9. Hij woont in Park de Meer, waar vroeger het oude stadion van Ajax stond. Terwijl ik hem uit de tram zie lopen met zijn blindengeleide stok, vraag ik mij af hoe hij weet wanneer er een tram aankomt en wanneer hij moet instappen. Ik durf het niet te vragen, ik weet niet waarom.

Bewust worden
Het is zo belangrijk dat iedereen bewust is wat er komt kijken als je uitgaat met een beperking. Daarom houden wij, als Onbeperkt Oost, ook deze kroegentocht. Ik doe nu al een jaartje of vijf vrijwilligerswerk voor deze vereniging, maar nog steeds vind ik het moeilijk om zelf hier bewust van te zijn bij mensen die een andere vorm van een beperking hebben dan ik. Laat dus staan hoe moeilijk het is voor mensen die geen beperking hebben.

Aftrappen met drankje
We besluiten om op het terras van Zoey’s te gaan zitten aan de kant van het winkelcentrum. Daar is het wat koeler dan aan de andere kant. We nemen allemaal een drankje, nog niet alcoholisch. We blijven niet lang bij Zoey’s, want we hebben strak programma dat Els echt in de gaten houdt.

Goed toegankelijk
Er wordt wel even gekeken naar het invaliden toilet, dat Zoey’s als één van de weinigen heeft. Er zijn toch punten op aan te merken. Zo is het voor een rolstoelgebruiker handig om een staaf aan de binnenkant van de deur te hebben. Zo kun je als je in het toilet staat de deur dicht krijgen. Daarnaast er een verschoontafel in het toilet voor een baby, waardoor er minder ruimte voor de persoon met een beperking is om te draaien met je rolstoel.

Vriendelijkheid is erg belangrijk
We lopen via een steegje dat Nirwana heet naar de Oranje-Vrijstaatkade. Ik moet zeggen dat ik mij niet echt in mijn hoogste staat voel als ik door dit steegje rijd. Als we bij het terras komen van Blend Coffee & Wine zegt Erwin dat de stoeprand tussen de straat en het terras onduidelijk is voor iemand met een visuele handicap. De serveerster is ontzettend vriendelijk en haalt al snel de menukaarten te voorschijn. Ook één voor Erwin. Niet bij nagedacht dat hij de kaart toch niet kan lezen. Coen begint de kaart aan Erwin voor te lezen. Tegen de tijd dat wij onze eerste drankjes bestellen en ook hebben doorgegeven wat we willen eten vragen we toch aan de vriendelijke serveerster of zij Erwin de menukaart zou hebben voorgelezen als wij er niet waren. Natuurlijk zegt zij met alle vriendelijkheid: “Natuurlijk.”

Minder toegankelijk
Na dat wij heerlijk gegeten hebben kijken we nog even hoe ruim het binnen is. Het restaurant heeft een ruime ingang en ook de tafeltjes binnen zitten op een ruime afstand van elkaar. Even nog naar het toilet. “Nee, dat is geen invaliden toilet te noemen.” Het heren- en damestoilet zit ook nog eens heel dicht op elkaar. Sommige toiletten in restaurants hebben ondanks dat ze geen invaliden toilet hebben toch een redelijke ruimte waardoor je eventueel als mannelijke gebruiker je plasfles kan gebruiken. Hier is dat echt niet het geval.

Nog veel te doen
We gaan nog met z’n allen een drankje als afsluiting doen bij Poesiat en Kater. Terwijl dit café pas een jaar geleden opgeleverd is zitten de toiletten op eerste verdieping. De serveerder vindt dit erg vervelend. Je zou zeggen dat als het een jaar geleden is opgeleverd ze zeker rekening houden met de toegankelijkheid. Maar het is een monument. Dit zorgt ervoor dat er niet mag worden uitgebouwd. Er konden ook op geen andere plek toiletten worden geplaatst. Erwin vertelt dat hij hier al eens eerder heeft gegeten en dat toen de serveerster niet van dienst wilde zijn om zijn vis te ontgraten. Dit speet de serveerder ook. Hij zei er wel bij dat het soms erg druk is en de vis die zij serveren heeft veel graten. Dan zou er niet echt tijd voor zijn.

Goede ervaring om verder op te bouwen
Al met al was het een goede ervaring met Els, Frederieke, Coen en Erwin. Terwijl zij nog zitten na te genieten van het afsluitende drankje excuseer ik mij. Aangezien Poesiat en Kater geen invaliden toilet heeft ga ik toch richting huis. Het was een goede avond. Buiten het feit dat zeker nog niet alles goed aan het VN-verdrag voldoet, worden ze er in de horeca bewuster van dat er wat gedaan moet worden aan toegankelijkheid. Maar er zijn nog grote stappen te zetten.

Voorproefje voor de horeca

SONY DSC

Foto: Maarten Doedes

Het is een vrijdagmiddag. De Linnaeusstraat maakt zich op voor weer een nieuwe uitgaansavond. Ik wacht bij The Manor Hotel op de rest van mijn vrienden van Onbeperkt Oost. Ik vind het altijd een beetje vreemd om voor een hotel te staan terwijl het doel niet is om er te overnachten. Alsof de portier mij weg wil sturen. Mijn eigenaardige eigenschap is dat ik soms wel een kwartier eerder ben dan afgesproken. Maar als ik daar eenmaal ben sta ik daar voor de deur te wachten en eigenlijk te niksen. En dan ga ik dus afvragen of mensen, zoals een portier, mij niet vreemd vinden.

Gelukkige heeft Annemarije, de journaliste van de Dwars die een stukje gaat schrijven over onze avond, ook deze eigenschap. Even later komt Dror uit het hotel lopen. Hij heeft hier kennelijk geen last van. Hij zat al aan een tafeltje en had al een drankje besteld. Vandaag is het doel om dit hotel en twee andere restaurants/cafés te testen op zijn toegankelijkheid. Van 3 t/m 8 oktober is het namelijk weer de Week van de Toegankelijkheid en dit jaar wordt er speciaal aandacht gegeven aan de horeca.

Even later komen ook Jos en Maarten aangewandeld. We gaan zitten aan een tafeltje op het terras van The Manor. De sfeer is heel relaxed. Het is een mooie warme zomerdag, waarom zouden we ons druk maken. We bestellen allemaal een drankje terwijl wij wachten op Frederieke. Na een half uur komt Frederieke aanwandelen. Ze vertelde over een begrafenis waarbij ze aanwezig wilde zijn. Ze had het doorgegeven aan Jos. Geen nood. We hadden nog de hele avond voor het testen van de verschillende tenten die wij aan zouden doen.

Frederieke bestelde ook rustig een drankje. Daarna maakten we ons klaar om toch binnen naar de toegankelijkheid te kijken. Toen we naar binnen liepen via de hoofdingang van The Manor wilde Maarten eerst nog wat foto’s maken van hoe we naar binnen liepen.

The Manor Hotel is een goed toegankelijk hotel. Het heeft een ruime ingang. Als je naar het restaurant loopt is er in het midden een bar. Links en rechts van de bar zijn tafeltjes en stoelen voor de restaurant. De tafeltjes rechts van de bar zijn meer bedoelt voor een drankje en de tafeltjes links van de bar meer om iets te eten. Na de toilet ook te hebben gecheckt gingen we aan een tafeltje rechts zitten. Dror vond dat het misschien wat lichter mocht zijn in het hotel. Daarnaast vond ik dat ze wel een handvat aan de binnenkant van de deur mochten plaatsen van het toilet. Hierdoor kan je de deur van binnenuit sluiten als je in een rolstoel zit. Maar dit waren maar details. Voor de rest was het een ontzettend toegankelijk hotel. Ook genoeg ruimte tussen de tafeltjes.

We gingen nu de straat op richting het restaurant waar we wilden eten. Eigenlijk wilden we bij De Biertuin eten, maar daar was het zo druk. Dus liepen we verder naar Louie Louie. Het restaurant zelf was niet toegankelijk, er waren treden om binnen te komen. Maar we gingen wat eten aan het terras. Op het terras stonden van die campingtafels waarbij de banken aan de tafels zitten. Niet ideaal voor mensen in een rolstoel. Je kunt met je rolstoel dan alleen aan de kop zitten, waardoor je veel ruimte in beslag neemt van het gangpad.

Er zijn twee soorten van toegankelijkheid te onderscheiden. Fysieke en sociale toegankelijkheid. Fysieke toegankelijkheid gaat om of je ergens binnen kan komen, kun je overal komen. En sociale toegankelijkheid gaat om of je ergens welkom bent. Na het eten bij Louie Louie hebben we nog een drankje genomen bij Spargo om de avond af te sluiten. Spargo heeft een terras dat fysiek niet zo toegankelijk is. Er staan te veel tafeltjes op het terras, er is weinig ruimte om aan een tafeltje te zitten. Maar Spargo is wel sociaal toegankelijk. Dit houdt in dat de serveersters er alles aan wil doen om je toch op het terras te krijgen. Ze verschuiven tafels zodat het toch mogelijk is om aan een tafel te zitten met uiteindelijk een lekkere goudgele rakker in je hand.

Het was een mooie avond. Waarbij het heel gezellig was maar daarnaast ook nuttig om goed naar de toegankelijkheid te kijken. Een mooi voorproefje voor tijdens de Week van de Toegankelijkheid.

Gedreven scholieren

Afgelopen week trotseerde ik het weer om een aantal dagen op IJburg te zijn. Als vrijwilliger deed ik namelijk mee aan het project ‘Kan Ik Binnenkomen’. Hierover heb ik al verteld op de blog GeenBeperking.nl, http://www.geenbeperking.nl/Blogs/11-10-12/Schouwen_is_een_kunst.aspx. ‘Kan Ik Binnenkomen’ is een project dat georganiseerd is door gehandicaptenbelangenorganisatie Onbeperkt Oost. De vrijwilligers gaan met een groep VMBO-scholieren mee om openbare gebouwen te schouwen. Zijn de deuren wel breed genoeg? Kan de invalide persoon wel goed bij de balie komen? Maar er wordt ook gekeken naar punten die van belang zijn voor visuele gehandicapten.

In mijn vorige blog hierover schreef ik hoe moeilijk ik het vond om de concentratie vast te blijven houden bij de groep scholieren. Toch moet ik zeggen dat het in de loop van de week beter ging. De scholieren gingen steeds zorgvuldiger te werk. Op het einde van de week waren de formulieren echt goed ingevuld en er waren bijna geen opmerkingen. Waardig om te plaatsen op toegankelijkamsterdam.nl.

Voor mij was dit echt een inspirerende week. Naast dat het voor de scholieren, voornamelijk allochtonen, de eerste kennismaking was met mensen met een handicap maakte deze groep ook indruk op mij. Het is namelijk wel een groep pubers, 14 of 15 jaar, die veel grappen onderling met elkaar uithalen. Toch toonden ze sympathie voor ons. Ze konden zelfs boos worden omdat ze niet snapten dat op sommige punten geen rekening werd gehouden.

Daarnaast zijn de scholieren ook echt gedreven. Ze willen wat van hun leven maken zoals ieder ander. De één wil arts worden en de ander accountant. Maar ze willen er echt voor gaan en dit zag ik ook terug op de laatste dag. Voor hun stage was het ook de bedoeling dat ze een vrijwilliger interviewde. Zo vroegen ze aan mij of ik geïnterviewd mocht worden. De vragen waren echt goed voorbereid en ik moest echt even nadenken over sommige antwoorden. Ook namen ze de tijd om de antwoorden goed op te schrijven.

Na het interview was de stageweek echt voorbij. Je zag ook dat ze opgelucht waren, want de herfstvakantie stond voor de deur. Een weekje uitrusten na alle schoolperikelen. Dit kon ik ook herinneren van mijn schooltijd. Ik kon ook genieten van een weekje vrij. Je hoofd weer leegmaken om de rest van het schooljaar te presteren.

Dit was dan het einde van een indrukwekkende week. De kennismaking heeft aan beide kanten voor sympathie gezorgd. De groep scholieren maken voor het eerst kennis met mensen met een handicap en ik met een groep scholieren die ondanks alle vooroordelen gedreven zijn en het beste uit hun leven te halen. Dat is wat we ook gemeen met elkaar hebben.