Het is weer woensdag. Weer tijd om uit te pakken. Vandaag letterlijk. Ik ga het namelijk hebben over: pakketjes per post
Het is toch vreemd. Ik ben alweer de tijd vergeten toen internet nog niet bestond. De afgelopen tien jaar lijkt het zelfs dat er niet zonder internet geleefd kan worden In 1998 ging ik zelfstandig leren wonen in een jongerenwoonvorm in Arnhem. Je kreeg een eigen telefoonnummer en elke maand moest je de telefoonrekening betalen en daar zaten de tikken van het internet bij. Hierdoor paste je wel op om niet te veel te interneten. Nu staat het internet continu aan, 24/7.
Dat het internet continu beschikbaar is heeft zijn voor- en nadelen. De oudere generatie, zoals mijn vader, begrijpt niet de hele ophef die ontstond toen bij de BlackBerry de internetdienst niet meer werkte. “Als of er niets anders meer is als er geen internet is. Ik heb meer dan het grootste gedeelte van mijn leven zonder internet geleefd.” Dit soort reacties begrijp ik wel. Tegenwoordig verteld iedereen over elke scheet die hij gelaten heeft op Twitter. Houd sommige dingen maar voor je zelf.
Maar het heeft ook voordelen, zoals producten bestellen. Producten bestellen via internet doe ik dan ook in regelmaat. Natuurlijk voor iedereen is het handig, maar voor mensen die rolstoel gebonden brengt het nog meer gemak met zich mee. Een groter formaat van een product is moeilijk mee te nemen met je rolstoel. De afstand van de winkel naar je huis heeft daar ook mee te maken. Iemand hangt je net gekochte Blu-ray speler achterop je rolstoel. Tijdens je tocht naar huis valt de speler op de grond en is het handvat van je plasticzak gescheurd. Hierdoor is de speler nog moeilijker mee te nemen en de kans is er dat de speler ook stuk is. Dus daarom bestellen via internet.
Wanneer ik weer eens iets gekocht heb bij mijn favoriete internetwinkel dan heb ik het meestal de dag erna al in huis. Ik ben dan als een kind zo blij en wil het meteen openen. Maar dan begint de ellende. Het pakketje is een kartonnen doos. Er staan allerlei pijlen op de doos die aanwijzen waar je het moet openen. Maar waar wijzen die pijlen naar? Dan maar grof geweld, het gaat niet om de doos. Vaak lukt het wel. Er zijn alleen maar kartonnen stukken. Totaal niet meer als doos te gebruiken.
Maar soms is er ook meters tape om het pakket gestopt dan krijg ik de doos niet open. Dan maar mijn zorg oproepen. Ze zijn nog ergens mee bezig. Maar ik kan niet wachten! Mijn buurman. Ja, hoor is thuis. Toch is weer mijn pakketje opengegaan.
Zo zie je dat er altijd een oplossing is. Ik wil wel altijd meteen mijn nieuwe aanwinst zien. Dit had ik al als klein kind tijdens cadeautjes krijgen meteen kapot scheuren. Van mijn opa moesten we de verpakking netjes open maken. “De verpakking kan altijd hergebruikt worden.” Dat kon mij niets schelen. Ik wil mijn cadeau!