Congres voor hoop

evaluon

Alweer anderhalf jaar. Dat is hoe lang ik alweer werk voor Philips. Tijd is een raar fenomeen. Volgens mij kwam Einstein ervoor het eerst mee dat tijd eigenlijk niet bestaat. Je kunt het niet voelen, niet ruiken of proeven. Het is niet waarneembaar. Maar toch is het lastig om het niet te gebruiken. En voor mij is het misschien nu tastbaarder geworden omdat ik nu anderhalf jaar werkervaring erbij heb. En ik heb in deze anderhalf jaar echt het gevoel dat ik zoveel geleerd heb. Dat maakt het tastbaar. En aan de andere kant ging die anderhalf jaar zo ontzettend snel.

Het gevoel dat ik de al iets ervarenere werknemer ben kreeg in aan het begin van deze maand toen ik voor de tweede keer, samen met mijn collega Nora, de bus nam naar het Evaluon voor mijn tweede WGP-congres ging. Een WGP-congres is ervoor de mensen die Werkgelegenheidscontract hebben bij meestal een multinational. Dit zijn mensen die moeilijk aan een baan komen, of doordat ze langdurig werkloos zijn geweest of omdat ze een arbeidshandicap hebben. Het is heel bijzonder dat ik voor de tweede keer aanwezig was op dit congres. Normaal gesproken mag je maar één jaar een WGP-contract hebben. In mijn geval was het contract van mij een half jaar geleden verlengt en onlangs weer voor een half jaar. Hierdoor maak ik voor de tweede keer een WGP-congres mee.

Het grappige is dat je doordat je voor de tweede keer op dit congres bent het gaat vergelijken met vorig jaar.  Het opvallende was dat er nu voornamelijk mensen waren die werkte voor Philips. Dat was vorig jaar ook de grootste groep, want dit congres wordt georganiseerd door Philips, maar vorige jaar waren er ook werknemers van andere bedrijven, zoals ABN AMRO. Maar dat hoefde de pret niet te bederven. Er stonden namelijk genoeg goede sprekers op het programma.

Na de openingsspeech van Frank Visser, manager Werkgelegenheidsplan, was het woord aan Hans de Jong, directievoorzitter Philips Benelux. Alhoewel hij ook een korte openingsspeech had vond ik dat hij mooie woorden had over waar Philips voor wil staan. Zo wil Philips mooie duurzame producten maken. Zo voorspelt hij dat in 2020 75% van de verlichting in de wereld uit LED-verlichting bestaat en daar zal Philips een groot aandeel in hebben. Daarna sprak René Boender, trendwatcher. Dit was een positieve spreker die zijn publiek weet op te zwepen. Iedereen wil na deze dag zijn zakelijk geluk najagen. Na dat iemand van het Centraal Planbureau aangaf met cijfers hoe goed het Werkgelegenheidsplan is was het pauze.

Wat de meeste indruk bij mij maakte kwam na de pauze. Er was aandacht voor regisseur Mari Sanders. Mari Sanders is net als ik ben rolstoelgebonden. Net als ik is hij spastisch. Het enige verschil is dat hij in een duwstoel zit en ik mij in een elektrische rolstoel voort beweeg. Mari wilde al vanaf zijn middelbare schooltijd regisseur worden. De korte film die van hem getoond werd was zijn afstudeeropdracht. Het ging over een jongen die rolstoelgebonden was en er altijd van had gedroomd om zijn liefde in Parijs te vinden. Parijs, de romantische stad bij uitstek. Toen hij eenmaal besloot naar Parijs te gaan bleek het allemaal één grote teleurstelling. Parijs was namelijk niet zo rolstoelvriendelijk als gedacht. De vele trappen die de stad rijk was en lantaarnpalen midden op de stoep waren grote obstakels. Dan kwam hij ook nog is bij zijn hotel aan. De hoteleigenaar, die zo gegarandeerd had dat hij een lift had, sprak de waarheid maar de lift begon pas op de eerste verdieping.

Het mooie van dit verhaal is dat ik mij hier zo goed in kan verplaatsen. Ook ik heb ervaringen van steden die niet zo rolstoelvriendelijk bleken te zijn. Alleen heb ik niet deze ervaring met Parijs. Ik ben denk ik nu al een stuk of vijf, zes keer in Parijs geweest. Natuurlijk is het niet de meest rolstoelvriendelijke stad, maar er zijn genoeg plekken die wel rolstoeltoegankelijk zijn. En als je vooraf goed opzoek gaat kun je een goed rolstoelvriendelijk hotel vinden. Maar toch ken ik de ervaring die Mari schetst alleen niet in Parijs. Zo heb ik slechte ervaring met de stad St. Petersburg. Daar hebben we inderdaad meegemaakt dat de lift veel te klein bleek te zijn in het hotel. Straten hadden alleen maar hoge stoepen en aan heel veel straten werd nog gewerkt of ze lieten het zo verpauperd. Maar ik was niet alleen, met hulp van mijn (schoon)broers werd het een hele mooie week in St. Petersburg.

De laatste spreker was een bergbeklimmer. Het was een mooi verhaal met als uiteindelijke rode draad als je wilt kan je alles bereiken wat je wilt.  Iets wat WGP’ers natuurlijk aanspreekt. Zoals veel congressen liep dit congres ook uit. Hierdoor had ik niet zoveel tijd meer voor de borrel. Mijn jas werd aangetrokken en pas toen kreeg ik commentaar op mijn sjaal.  Ik moest namelijk op tijd in Amsterdam zijn om onze jongens in de Arena aan te moedigen.  

Toeristisch solliciteren

Nog steeds ben ik erg hard bezig om een geschikte baan te vinden. Het sollicitatieproces is bij mij dus nog steeds in volle gang. Het leuke aan solliciteren is dat ik steeds meer plekken in Amsterdam leer kennen. Een dag van te voren zit ik dan ook echt uit te zoeken hoe ik het beste kan reizen. Ov9292.nl is hierdoor ook een favoriete site van mij, al heb ik soms het gevoel dat deze site mij ook wil zeggen: “Ik geef jou niet de snelste route naar je bestemming, maar zo zie je nog eens wat”.

Zo had ik afgelopen dinsdag een sollicitatiegesprek bij Dam Architecten. Dit bureau zit vlakbij Station Lelylaan om precies te zijn op de Schipluidenlaan. Ov9292 gaf aan om met de tram te gaan. Op zich prima. Bij Rietlandpark nam ik tram 10 naar het Leidseplein en daar stapte ik over op tram 1 naar Derkinderenstraat. Op zich liep alles op rolletjes. Maar toen ik in tram 1 aan de conducteur vroeg om bij Derkinderenstraat weer de plank uit te leggen gaf ze aan dat deze halte niet rolstoelvriendelijk was en dat ik beter tot Statoin Lelylaan kon gaan. In gedachten zat ik dan al dat ik dan beter de metro had kunnen nemen.

Het maakte voor het gesprek niet uit. In een eerdere blog heb ik al aangegeven dat ik voor het reizen ruim de tijd neem. Hierdoor was ik weer een uur te vroeg op mijn gesprek. Het grappige was dat meneer Dam dat niet eens wist en het gesprek kon eigenlijk meteen beginnen. Mevrouw Bisseling was ook bij het gesprek. Zij werkt voor de public relations bij Dam Architecten. Meneer Dam was erg onder de indruk van mijn curriculum vitae. Daar word ik altijd erg verlegen van. Zelf heb ik het gevoel dat ik nog niets bereikt heb en dat ik mij nog moet bewijzen.

Het was een kennismakingsgesprek en dat betekent dat er niets belooft kan worden . Maar altijd goed om zo’n gesprek aan te gaan. Zo leren ze mij kennen. Er was wel een brainstormgedachten over een project waar ik aan zou kunnen werken. Na het gesprek kreeg ik nog een rondleiding door het bureau. Het ontbreekt de medewerkers van dit bureau aan niets. Zo is het eetgedeelte heel relax. Met mooie stoelen en een echte bar, die niet zou misstaan in een hotel als het Hilton. Maar dan is het ook echt hard werken bij een bureau als Dam Architecten.

Het kwam er weer op aan om aan de terugrit te beginnen. De gedachten om de metro te nemen was ik al weer vergeten. En ik zag dat bij Station Lelylaan twee trams vertrokken, tram 1 en tram 17. Eerst kwam tram 17 langs en er stond dat deze uiteindelijk ook zou eindigen bij het Centraal Station. Hierdoor dacht ik dat ik net zo goed deze tram kon nemen. Dit heeft ervoor dat ik echt een City tour door Amsterdam kreeg. Heel Oud-West heb ik gezien en de Kinkerbuurt vind ik altijd wel mooi om doorheen te rijden. Vanaf Centraal Station is het toch maar even een kort stukje langs het IJ. Zo heb ik een sollicitatiegesprek gecombineerd met een toeristische trip.

Het Lloyd Hotel, prachtig hotel. Maar wonen doe je liever thuis

Omdat het dus deze week de Week van de Toegankelijkheid is volsta ik niet met maar één keer schrijven over toegankelijkheid. In de uitleg van mijn blog schreef ik dat ik Amsterdam een prachtig stad vind en dat deze stad naar mijn mening ook rolstoelvriendelijk is. Dit wil alleen niet zeggen dat Amsterdam perfect is. Geen enkele stad is perfect, dus Amsterdam ook niet. Op gebied van toegankelijkheid zijn er altijd verbeteringen mogelijk.

Al eerder schreef ik over een vriendin die noodgedwongen thuis moest blijven omdat de lift stuk was. Die lift was gerepareerd binnen twee dagen. Deze dagen kon ze niet buitenshuis komen. Je zou denken opgelost. Nu is de lift wel gerepareerd. Niets is minder waar. Deze week moet ze net als een aantal maanden geleden, toen een nieuwe lift werd aangelegd, verblijven in het Lloyd Hotel. De lift wordt nu weer helemaal in orde gemaakt, blijkbaar waren de twee dagen niet genoeg om het op te lossen. Daarnaast krijgt de lift een vloerbedekking. Waarom deden ze dat niet meteen toen de lift werd aangelegd?

Het Lloyd Hotel is mooi hotel liggend aan het IJ. Het is niet vergelijken met andere hotels. Als je binnen komt in de lounge heeft het een mooie bar, met achter de bar zo’n kast dat door loopt tot het plafond. Voor de kast heb je een trap nodig om overal bij te komen. Mazzo, een Italiaans restaurant aan de Rozengracht heeft een vergelijkbare kast. Op de website van Mazzo is de achtergrond zelfs de kast, prachtig.  Daarnaast heeft de lounge van het Lloyd Hotel verschillinde banken opgesteld achterin. Waar een boekenkast bij staat dat niet verkeerd zou staan in elk gemiddeld huis. Dit geeft het hotel ook een huiselijke sfeer.

Maar wanneer je kijkt naar de toegankelijkheid voor een rolstoelgebruiker dan kan er nog redelijk wat verbetert worden aan dit hotel.  Het begint al bij het binnen komen van het hotel. Er is een trap om het hotel binnen te komen, daarnaast is wel een buitenlift. Dit vind ik al ondingen. Mijn hogeschool beschikte ook over een lift als deze. Het is een lift waarbij je aan de binnenkant moet blijven drukken op de knop naar beneden of naar boven te komen. Deze liften gaan snel kapot. Ze lijken meer kapot dan dat ze het doen. De gene die je naar boven moet helpen, dat moet met deze liften, die heeft ook nog wat tijd nodig om de lift te snappen. Want hoe vaak komt er nu iemand met een rolstoel in dit hotel? Eenmaal boven gekomen en naar de lounge gereden zijn de paden in de lounge heel smal. Je moet heel voorzichtig rijden anders kan je links of rechts tegen een tafel komen. Wil je toch weer terug naar het begin van de lounge dan zijn er nauwelijks plekken om te draaien. Ik moet wel zeggen dat de medewerkers van het Lloyd Hotel bereidt zijn om je op alle vlakke te helpen.

Terug naar mijn vriendin. Deze komende dagen moet ze verblijven in dit hotel. Deze vriendin is net als ik rolstoel gebonden. Ze heeft nog wel meer zorg nodig dan ik. Alhoewel de medewerkers aller vriendelijks zijn en alles voor haar willen doen, zijn de kamers in het hotel niet geschikt voor mensen in een rolstoel. De vriendin kreeg in eerste instantie een kamer toegewezen waar niet eens haar tillift in past. Na veel onderhandelen kreeg ze toch een ruimere kamer. Maar het blijft niet ideaal. Zo is het bed niet geschikt voor iemand in een rolstoel en heeft ze alleen maar last van dit bed.

Natuurlijk denkt een woningbouwvereniging dat ze dit goed hebben opgelost. Ze hebben een vervangende kamer geregeld en daarnaast betalen ze nog het eten en de drankjes. Maar ze begrijpen  niet dat het leven van deze personen ook doorgaat en dat ze gewoon het dagelijkse werk moeten doen. Dan komt zo’n verhuizing naar een hotel niet uit. Maar blijkbaar is het moeilijk om een lift snel te laten repareren. Dus moet je geduld opbrengen. Wat je als gehandicapten vaak moet doen.