Afgelopen week trotseerde ik het weer om een aantal dagen op IJburg te zijn. Als vrijwilliger deed ik namelijk mee aan het project ‘Kan Ik Binnenkomen’. Hierover heb ik al verteld op de blog GeenBeperking.nl, http://www.geenbeperking.nl/Blogs/11-10-12/Schouwen_is_een_kunst.aspx. ‘Kan Ik Binnenkomen’ is een project dat georganiseerd is door gehandicaptenbelangenorganisatie Onbeperkt Oost. De vrijwilligers gaan met een groep VMBO-scholieren mee om openbare gebouwen te schouwen. Zijn de deuren wel breed genoeg? Kan de invalide persoon wel goed bij de balie komen? Maar er wordt ook gekeken naar punten die van belang zijn voor visuele gehandicapten.

In mijn vorige blog hierover schreef ik hoe moeilijk ik het vond om de concentratie vast te blijven houden bij de groep scholieren. Toch moet ik zeggen dat het in de loop van de week beter ging. De scholieren gingen steeds zorgvuldiger te werk. Op het einde van de week waren de formulieren echt goed ingevuld en er waren bijna geen opmerkingen. Waardig om te plaatsen op toegankelijkamsterdam.nl.

Voor mij was dit echt een inspirerende week. Naast dat het voor de scholieren, voornamelijk allochtonen, de eerste kennismaking was met mensen met een handicap maakte deze groep ook indruk op mij. Het is namelijk wel een groep pubers, 14 of 15 jaar, die veel grappen onderling met elkaar uithalen. Toch toonden ze sympathie voor ons. Ze konden zelfs boos worden omdat ze niet snapten dat op sommige punten geen rekening werd gehouden.

Daarnaast zijn de scholieren ook echt gedreven. Ze willen wat van hun leven maken zoals ieder ander. De één wil arts worden en de ander accountant. Maar ze willen er echt voor gaan en dit zag ik ook terug op de laatste dag. Voor hun stage was het ook de bedoeling dat ze een vrijwilliger interviewde. Zo vroegen ze aan mij of ik geïnterviewd mocht worden. De vragen waren echt goed voorbereid en ik moest echt even nadenken over sommige antwoorden. Ook namen ze de tijd om de antwoorden goed op te schrijven.

Na het interview was de stageweek echt voorbij. Je zag ook dat ze opgelucht waren, want de herfstvakantie stond voor de deur. Een weekje uitrusten na alle schoolperikelen. Dit kon ik ook herinneren van mijn schooltijd. Ik kon ook genieten van een weekje vrij. Je hoofd weer leegmaken om de rest van het schooljaar te presteren.

Dit was dan het einde van een indrukwekkende week. De kennismaking heeft aan beide kanten voor sympathie gezorgd. De groep scholieren maken voor het eerst kennis met mensen met een handicap en ik met een groep scholieren die ondanks alle vooroordelen gedreven zijn en het beste uit hun leven te halen. Dat is wat we ook gemeen met elkaar hebben.