Het was een vroeg opstaan om weer een ervaring rijker te zijn bij de zoektocht naar een baan. Net in pak ging ik rond acht uur op weg naar Utrecht. Rond kwart voor negen was ik bij het gebouw van Capgemini voor de trainingsdag van Cap100. We kregen eerst koffie voorgeschoteld tot dat alle ‘talenten’ aanwezig waren. Met uitzondering van twee of drie, die hadden aangegeven later te komen, gingen we met zijn allen naar boven.

Na een uitleg wat Cap100 is en wat Cap100 als doel heeft werd er verteld wat voor verschillende dagen Cap100 organiseert.  Vandaag was het een dag in het teken van empowerment. Deze dag is gericht op uit te vinden waar je kracht zit tijdens het solliciteren. Hoe kun je het beste aangeven waar jouw positieve punten zitten? Ook, al heeft dat weinig met empowerment te maken, kwam naar voren wat je wel niet zou zeggen tijdens een sollicitatiegesprek. Hoe ga je sollicitatiegesprek in?

Een andere dag wat Cap100 organiseert is een kennismakingsdag met de verschillende organisaties waar een samenwerking mee aangegaan is. De sollicitatieprocedure van de verschillende organisaties ziet er bij elke organisatie weer anders uit. Daarnaast zijn er ook kleinere bedrijven die af en toe een vacature sturen naar Cap100. Deze bedrijven willen gewoon hun vacature vullen met iemand die een handicap heeft terwijl een grotere organisatie denkt aan maatschappelijk verantwoord ondernemen (MVO). Voor de werknemers geldt hierbij dat zij het boegbeeld zijn van de gehele samenleving. De verscheidenheid die de samenleving kent moet terug te zien zijn op de werkvloer.

Na een koffiepauze werd vertelt wat Lucille Werner vindt waar je op moet richten als je bepaald doel stelt. Het eerste is: Je moet aankunnen geven dat je de moeite waard bent. Het tweede: Focus op je mogelijkheden en niet op je beperkingen. Als derde: Neem de regie in eigen hand. En als laatste: Durf te dromen.

De organisator die dit verhaal vertelde had een mooi voorbeeld gericht op haar zelf bij het derde punt: Neem regie in eigen hand. Toen zij na het auto-ongeluk op haar zestienden zonder linkerarm kwam te zitten wilde ze zoals vroeger wel weer volleyballen. Dit ging ze doen bij haar oude vereniging, door haar handicap wel een niveau lager. Uiteindelijk werd ze daar gezien door de bondscoach van het zitvolleybalteam. Dit heeft een wereld voor haar open gemaakt en ze heeft de Paralympische Spelen meegemaakt in Beijing. Als ze niet de regie in eigen handen had gehouden had ze dat niet bereikt.

Na wat lekkere bolletjes kaas en ham was het tijd voor het middagprogramma. Het was de bedoeling dat het gevuld zou worden met een sollicitatietraining. We in drie groepjes verdeeld. Wat uiteindelijk betekende dat het een groepje van zeven was. Het was de bedoeling dat het een sollicitatietraining was. Uiteindelijk was er al veel tijd nodig voor het voorstellen van iedereen. Ik kreeg een beetje het gevoel dat ik in een groepje zat met drankproblemen. Het ging namelijk een beetje zo: “Mijn naam is Marnix.” En dat iedereen dan zei: “Dag Marnix”. De acteur die leiding van het groepje had gaf iedereen nog wel persoonlijke adviezen, maar voor echt een sollicitatietraining was geen tijd.

Als afloop moest er nog een foto gemaakt worden met een paarse achtergrond. Dit is de kleur die Cap100 gebruikt. Dit ging sneller dan ik dacht. Je moest namelijk op je beurt wachten en het kosten wel even tijd om goed achter de paarse achtergrond te komen.

In de grote hal van Capgemini was het wachten op de taxi. Het grappige van Capgemini is dat alles groot is en dan de invalide toilet wel erg krap. Wat toch een beetje een contrast is. Maar toen ik met veel moeite toch de toilet heb overwonnen kon de tocht terug naar Amsterdam beginnen. Thuis gekomen was ik moe deze dag. Reden om uit mijn favorieten Thuisbezorgd aan te klikken.