Twee weken geleden keek ik voor het eerst de film die al tijden op mijn planning stond om een keer te bekijken. Intouchables, een film over een verlamde man, Philippe, van aristocratische komaf die iemand zoekt om hem te verzorgen. In zijn gigantische grote villa in het hartje van Parijs, bijna paleis te noemen, krijgt deze nieuwe kracht een kamer tot zijn bezit. Een hele reeks verzorgers reageren op deze vacature. Hieronder bevindt ook een Senegalese jonge man, Driss, dat vanwege sollicitatieplicht van de uitkeringsinstantie alleen handtekening wil van Philippe.
De sollicitatieprocedure duurt heel lang. Driss heeft niet het geduld om daar op te wachten en stormt de kamer binnen. Philippe en zijn assistent zijn verrast van de actie van Driss. Wat Driss niet had verwacht is dat de vastberaden indruk om een handtekening te krijgen juist de interesse wekte van Philippe. Daarom mag Driss de volgende dag terugkomen voor een handtekening. Als Driss de volgende dag terugkomt denkt hij snel met een handtekening weer te kunnen vertrekken. Wanneer hij hoort dat hij de baan krijgt stribbelt hij een beetje tegen, maar op het moment dat hij zijn verblijfplaats ziet is hij helemaal om.
Dit verandert snel als hij de volgende dag er achter komt dat onder andere billen schoon maken één van zijn taken is. Dit hoort er als verzorger er gewoon bij. Wat ik wel een vreemd vond is dat hij ook de benen van Philippe moest strekken. Meestal wordt dit door een specialist gedaan. De film verloopt voor de rest hoe heel veel films verlopen. Driss moet wennen aan zijn taken, maar op een gegeven is hij dat ook. Dan raken Philippe en Driss goed met elkaar bevriend en wil Philippe Driss ook niet meer kwijt. Daarna komt er een voorval waardoor Driss toch weer terug moet naar de achterbuurt waar hij vandaan komt. Op het laatst wordt dit weer goed gemaakt.
De website 8weekly.nl schreef ook een blog over deze film. In deze blog wordt benaderd dat het vooral stereotypen wordt gebruikt om de achtergronden te verklaren van de hoofdpersonages. Hierdoor zou het ook geen racisme zijn zoals veel Amerikaanse pers het beleefd. Hier ben ik volkomen mee eens. Het beeld van Driss wordt daarvoor gebruikt en niet om hem zwart te maken. Zo zie ik gehandicapten niet als zuur en verbitterd, maar dat beeld wordt ook gebruikt om de achtergrond te verklaren. Persoonlijk wil ik namelijk graag vrolijk en opportunistisch over komen. Hierdoor bereik je als gehandicapten veel meer en je omgeving krijgt dan ook een positiever beeld van gehandicapten en krijgen hierdoor ook minder medelijden.
Dit vond ik ook zo mooi uit de film. Wanneer Philippe met een vriend ergens koffie gaat drinken. En die vriend geeft aan Philippe aan dat hij niet snapt dat hij Driss heeft aangenomen omdat mensen met Driss zijn achtergrond hard, grof en geen medelijden zou kennen. Hierop geeft Philippe het antwoord dat hij ook geen medelijden wil hebben. Dat is precies wat ik ook niet wil hebben.
Intouchables is een mooie film dat een feel-good gevoel wil geven. Stereotypen worden alleen maar gebruikt om die ook weer te doorbreken. Zo’n feel-good gevoel hebben we misschien juist nu wel het meest nodig in de crisis waar we nu in zitten Positief blijven denken helpt altijd.