Weer gezelligheid

Na dat anderhalf jaar geleden corona is uitgebroken wordt het leven steeds meer een stukje opener. Afgelopen week mochten mijn collega’s en ik weer naar het stadhuis. Via een app kan je een plek reserveren in het stadhuis. Afgelopen dinsdag had ik dat dus ook gedaan. Ik reed via de Sarphatistraat langs Artis over de Hortus naar het stadhuis. Mijn pas werkte nog, dus ik was zo binnen. Op naar de derde verdieping. Toen ik op mijn werkplek was merkte ik dat nog maar weinig collega’s ervoor kozen om op het stadhuis te werken. Martin en Fong waren er wel.

Collega’s nog steeds thuis

Martin hielp mij als vanouds uit mijn jas. Ik installeerde mij achter een computer. Al snel bleek dat mijn teamgenoten niet van plan waren naar het stadhuis te komen. Straks om 11 uur had ik wel een vergadering met ze. Dus ik moest een hokje vinden om met ze te videobellen. Videobellen kan niet via de computers op het stadhuis. Je kan met de computers op het stadhuis alleen maar op het digitale platform komen waarbinnen we werken en daar werkt MS Teams niet. Dus ging de vergadering met mijn mobiele telefoon. Het lukte mij steeds niet om op de wifi te komen van het stadhuis, dus deed ik het met de mobiele netwerk. Dit bleek uiteindelijk niet slim. Het slurpte data en mijn mobiel ging snel leeg. Een teken om na de vergadering toch maar weer naar huis te gaan.

Alles draait weer

Alles gaat steeds meer een beetje open. Sinds het begin van het nieuwe voetbalseizoen ga ik alweer naar Ajax. Na een stroef begin tegen PSV is Ajax ook beter gaan draaien. Al was het verlies tegen Utrecht een kleine hickup. Maar qua werk heb ik het gevoel dat het allemaal nog op gang moet komen. We hadden wel vorige week een teamuitje. Dit was heel gezellig. We waren naar het Nxt Museum geweest en daarna hebben we gegeten bij Kop van Oost. Je merkte dat iedereen toch weer behoefte had om elkaar weer te zien. Maar het thuiswerken vinden veel mensen toch wel lekker en makkelijk.

Ook zie ik weer familie

Maar ik merk dat er wel veel meer afspraken worden gemaakt. Vorige maand hadden we weer een familiedag met de Brockmeiers. Dit was speciaal voor de 80ste verjaardag van een tante van mij. Maar om elkaar weer te zien en met elkaar te eten dat was belangrijk. Deze kant van de familie had ik heel lang niet meer gezien, misschien wel twee jaar geleden. Daarna was twee weken later ook de eerste communie van mijn nichtje Maé. In de kerk mochten wij er niet bij zijn, nog steeds vanwege de coronamaatregelen. Maar daarna thuis bij mijn broer was er wel weer een uitgebreide lunch. Mijn broer woont met zijn gezin in België. En ze hebben daar van allerlei goede traiteurs, slagers en viszaken in de buurt. Het proeft allemaal veel lekkerder dan in Nederland. Of ik koop gewoon bij de verkeerde winkels.

Volle weekenden

Dat het allemaal weer open gaat merk ik aan mijn weekenden. Die zijn steeds voller aan het worden, elk weekend heb ik wel wat. Volgende week komen mijn nichtjes, kinderen van mijn zus, mij bezoeken in Amsterdam. We gaan naar het Scheepvaartmuseum en daarna eten in West. Zo kan ik daarna nog even Ajax kijken die het in het Abe Lenstra Stadion opnemen tegen Heerenveen in mijn stamkroeg De Oude Schaeper. Mijn weekenden zijn natuurlijk ook voller door deze grote hobby van mij. Ik mag weer naar de Arena voor de thuiswedstrijden en de uitwedstrijden mag ik weer kijken in mijn favoriete café.

Sociale dieren

Ik kijk dus weer met positivisme naar de komende weken. Waar ik weer gezellige dingen mag doen en natuurlijk naar mijn favoriete club gaan. Dat ik weer mensen ontmoet, want uiteindelijk zijn wij mensen sociale dieren. En deze sociale dieren moeten weer uit hun kooi worden gelaten.

De stad waar alles kan

De feestmaand is net begonnen. En voor mij zal het echt een feestmaand worden. Na drie maanden werkloos te zijn geweest heb ik weer een baan. Het meest ideale is dat ik iets meer dan twee kilometer woon van mijn werkplek. Ik zal elke dag reizen naar de Weesperstraat. Daar ga ik werken voor het communicatiebureau van de gemeente als webredacteur voor de pagina’s van de stadsdelen.

Reizen is omslachtig voor mij
Het afgelopen jaar had ik banen in respectievelijk Zeist en Heemstede. Alhoewel Heemstede niet zo ontzettend ver van Amsterdam ligt was het wel omslachtig om er te komen. De vorige jaren had ik met Philips en Telfort ontzettend veel geluk dat ik woonde en werkte in de zelfde stad. En dat wilde ik ook weer het liefst na mijn ervaringen van werken in Zeist en Heemstede. En nu mag ik dan weer wonen en werken in deze prachtige stad. Ik ga zelfs voor de stad werken.

Grote stad is één grote ontdekking
Ik krijg bij Amsterdam altijd het gevoel als de series en films die zich afspelen in New York. Je woont en leeft in één stad. Iets anders ken je niet. Je zoekt je weg via het openbaar vervoer zoals de metro. Ik kijk tijdens dat reizen ongelofelijk veel naar andere mensen en vind de verscheidenheid leuk. Alhoewel ik in Heemstede ben opgegroeid voel ik mij steeds meer Amsterdammer. Ik vind het heerlijk om rond te struinen in deze stad en maanden niet over de stadsgrenzen te komen. Misschien is dat een vorm van arrogantie. Maar dan wordt dat maar zo gezien. Ik wil werken en wonen in een stad die bruist.

Leven naast elkaar
In een stad als Amsterdam wonen zoveel mensen dat je heel erg naast elkaar leeft. Zo woon ik vlakbij de Indische Buurt. Hier wonen ongelofelijk veel nationaliteiten en culturen naast elkaar. Toch trek ik meer op met mensen met mijn achtergrond.
Misschien is dat niet erg, maar ik kwam er laatst wel achter dat ik niet eens weet wat er speelt bij mensen met een andere achtergrond. Zo zat ik laatst in een bus met een chauffeur met een islamitische achtergrond. Ik vertelde dat ik naar de doop van mijn nichtjes ging. Hij wist niet wat een doop was. Na dat ik het uitlegde wat het was kwam een heel verhaal over hoe de wereld was ontstaan volgens ‘zijn boek’ de koran. Toen ik vertelde dat ik zelf atheïstisch was begreep hij er al helemaal niets meer van. De hele rit bleef hij mij ervan overtuigen dat wat in ‘zijn boek’ stond het juiste was.

Inleven in een ander
Misschien is het toch goed om elkaar beter te begrijpen. De komende tijd stel ik het doel om mij in te leven in andere mensen. Al is dat heel moeilijk omdat je altijd je eigen mening vormt. Tijdens mijn studie heb ik ook geleerd dat objectiviteit niet bestaat. Zelfs het journaal is niet 100% objectief. Maar je kunt altijd proberen om je in te leven in een ander. Zo wil ik de komende tijd de bijbel en de koran gaan lezen. Al heb ik een versie van Kader Abdolah en weet ik niet helemaal precies of dat het zelfde is. Dit is misschien een goede eerste stap om een ander te begrijpen. Uiteindelijk is de stad van elke Amsterdammer en elke Amsterdammer moet zijn of haar weg vinden op de site van deze prachtige stad.

Geluk maak jezelf

Tijd gaat snel. De twee maanden proefplaatsing bij Isle Utilities zitten er alweer op. Ik heb besloten daar niet verder te gaan. Het was voor mij een uitdaging. Voor het eerst werken bij zo’n klein bedrijf. Doordat het zo’n klein bedrijf was gaf het mij extra verantwoordelijkheid. Ik was de enige met online kennis naast een applicatieontwerper. Dit gaf toch een bepaalde druk. Naast dat ik helemaal geen kennis had van watermanagement of het onderhoud van pijpleidingen. En dan kwam ook nog het reizen naar Heemstede om de hoek kijken.

Reizen naar mijn werk
Eerst ging ik met mijn rolstoel naar Amsterdam Centraal en daarna nam ik de trein naar Hoofddorp. Vervolgens moest ik weer een bus naar Heemstede nemen. Het kostte in totaal anderhalf uur voor een afstand van 30 kilometer. Ik ben zelfs een keer achterover gevallen met mijn rolstoel toen ik de bus wilde nemen.

Jezelf laten zien
Ondanks dat ik gevallen ben met mijn rolstoel weet ik dat ik niet bang moet worden en ik moet de bus blijven nemen. In Nederland moeten er nog zoveel stappen worden genomen om het openbaar vervoer echt toegankelijk te noemen voor mensen met een beperking. Als je ziet dat in steden als Cardiff en Swansea gewoon elk café invalidentoiletten hebben. Dat je gewoon een taxi kan aanhouden die een rolstoel mee kan nemen. Dan moet ik niet bang worden dat ik uit de bus ben gevallen. Je moet in het openbaar laten zien dat je mee wil doen in de maatschappij en gewoon die bus pakken.

Eerste stappen vooruit
Een eerste stap is al dat vervoersbedrijf RMC de taxi’s die in Groot-Brittannië gebruikt worden willen inzetten in het Aanvullend Openbaar Vervoer (AOV) in Amsterdam.
Ik zie dit nog steeds als eerste stap, want je krijgt deze taxi alleen als je een rit besteld. Uiteindelijk zouden deze taxi’s gewoon moeten rondrijden in de stad en zou je deze taxi moeten kunnen aanhouden. Een nadeel zal zijn dat deze taxi’s volledig elektrisch zijn. Dat is natuurlijk goed voor het milieu. Maar daardoor heeft het maar een capaciteit van 112 km. Dat is wel erg weinig voor een gemiddeld taxibedrijf.

Zoektocht gaat verder
Nu is de zoektocht weer begonnen naar een nieuwe uitdaging. Een uitdaging die te bereiken is met het openbaar vervoer. Deze uitdaging wil ik het liefst hebben binnen Amsterdam of omgeving. Het kan wel buiten Amsterdam. Als de werkplek maar vlakbij een bereikbaar station zit. Natuurlijk heb ik eerder in deze blog gezegd dat bus wil blijven, maar dat is dan vooral voor privéreizen. Door mijn ervaring bij Isle Utilities ben ik er achter gekomen dat een combi met trein en bus voor werk te veel is.

Geluk moet je nastreven
Geluk is iets waar ieder mens naar opzoek is. Soms duurt het even voor je dat ware geluk gevonden hebt. Ik wil niet zeggen dat ik dat geluk niet gevonden heb bij eerdere banen als Philips en Telfort. Het duurde misschien maar twee jaar en toen moest ik het weer ergens anders zoeken. Daarnaast ligt het geluk van een mens niet alleen bij zijn of haar werk. Alleen zou het voor mij mooi zijn om een wat langer verblijf te vinden waar ik mijn geluk kan vinden. Dit kost veel energie, maar ik ben ervan overtuigt dat ik dat ga vinden. Ik ben pas aan het begin van mijn zoektocht.

D66: Kansen voor iedereen

Nog een paar dagen voor de verkiezingen en de spanning stijgt. De Landelijke bustour van D66 is beland in mijn stadsdeel. De bus parkeert op het Javaplein. Zo’n grote bus heeft ook meteen de aandacht van de mensen op straat. Die komt niet zo vaak op dit plein. Door de mensen uit de bus hebben we nog nooit zo’n grote groep gehad die meedoen aan een flyeractie. Uit de bus komen onder andere kandidaten voor Tweede Kamer Ingrid van Engelshoven en Vera Bergkamp rollen. De grote stoet vergezellen de kandidaten door de Javastraat naar de Dappermarkt.

Het is het einde van de middag. Iedereen wordt overdondert door de grote stoet. Er zijn minder mensen op de markt dan campagnevoerders. Wij staan met onze flyers maar een beetje mee te lachen als de kandidaten in gesprek zijn met de kiezer. De marktkooplui ruimen hun kraampjes al op. Wij gaan richting de Meevaart. Hier houden verschillende mensen hun pitches waar Vera en Ingrid naar luisteren. Heel verrassend voor mij was dat Thiandi een pitch hield over inclusief onderwijs.

Thiandi is een bijzonder persoon die ik ongeveer vijf jaar geleden heb leren kennen bij een evenement over inclusiviteit georganiseerd door de Vrije Universiteit. Hier vertelde ze voornamelijk haar levensverhaal en promoten haar boek “Doe Normaal”. Ondanks dat ze continu geluiden maakt en niet rustig haar verhaal kan vertellen is ze wel slim en afgestuurd. In Nederland kreeg ze niet de mogelijkheid om het onderwijs te volgen die ze aan kon. Dus koos ze voor Italië, waar ze dat wel kon krijgen. Nu hield ze een pitch voor de twee dames van D66 waarin ze vertelde dat het onderwijs in Nederland nog steeds niet inclusief genoeg is.

D66 is voor kansen voor iedereen en goed onderwijs. Ik denk dat deze twee dames er echt voor staan om onderwijs echt inclusief te maken. Maar om dit werkelijkheid te maken heb je een lange adem nodig. Veel mensen in onze samenleving hebben weinig te maken met iemand met een beperking en weten daardoor niet wat het betekent om een beperking te hebben en wat daarbij komt kijken. Ik ben er dan ook van overtuigt dat mensen met een beperking zich mogen laten zien in de samenleving. Als je dat doet worden mensen er bewuster van en begrijpen beter wat het betekent. Dan kan er verandering komen. Met het onderteken van het VN-verdrag zijn we pas aan het begin.

Vandaag was ik weer vroeg bij het Amstelstation om kiezers nog op het laatste moment te overtuigen voor goed werk, goede zorg en goed onderwijs. Na ’s ochtend nog even een koffie te hebben genomen is het alleen nog maar met een lach een flyer in de hand drukken. Vertellen dat je vooral moet stemmen. Vanmiddag ga ik ook nog even naar het Amstelstation. De meeste mensen zullen hun stem dan al hebben uitgebracht. Maar al is het alleen maar om nog zichtbaar op straat te zijn. Eén ding is duidelijk de afgelopen twee maanden was D66 Amsterdam-Oost aanwezig.

Dan volgt als laatst hopelijk nog een feestje. Het zal nog lang onrustig zijn in P96 op de Prinsengracht. Morgenochtend zal ik weer met kleine oogjes aanwezig zijn op mijn werk. Maar dat maakt niet. Dat is het waard. Ik heb mijn burgerplicht gedaan. Ik stem vandaag D66. Nu maar afwachten.

Investeren in een waardevolle toekomst!

Na een half jaar werkloos te zijn geweest in de zomer en de herfst heb ik begin deze maand een kans gekregen bij PGGM. PGGM is een grote speler in pensioenen. Mensen die werken in de sector welzijn en zorg zijn vaak aangesloten bij deze uitvoeringsinstantie. Juist dat het om een waardevolle toekomst gaat voor mensen die werken in de zorg sprak mij aan. Zelf ben ik als geen ander afhankelijk van mensen die mij verzorgen. Daarnaast is het een mooi groot bedrijf waar ik veel kan leren. Reizen naar Zeist zag ik daarom als struikelblok die ik moest overwinnen.

Regelen van vervoer
Het was dan ook flink wat regelen om het reizen voor elkaar te krijgen. Maar het UWV was ontzettend behulpzaam. Vanaf 1 december komt er een chauffeur naar mijn huis die mij met mijn auto naar Zeist brengt. Als ik daar ben reist hij met het openbaar vervoer weer naar een andere opdracht of naar huis. Om kwart voor vijf staat de chauffeur weer netjes klaar om mij naar huis te brengen.

Wennen aan reizen
Na ruim vier jaar te hebben gewerkt binnen Amsterdam is het even wennen om met een auto te reizen. Natuurlijk kostte het reizen naar Sloterdijk ook veel tijd wanneer je lijnbus 22 nam via Centraal Station. Het duurde vrij lang om de volgende halte te bereiken door de drukte van toeristen. Maar binnen drie kwartier kon je wel in Sloterdijk komen of weer terug in Oost. Als het druk was kon het een uur duren. Maar reizen naar Zeist is toch wel een ander verhaal. Beide richtingen op is het vaak druk. Er zijn veel mensen die voor hun werk ongeveer dezelfde kant opgaan. Het kan in een uur, maar als je echt pech hebt ben je zo twee uur bezig.

Goed opgevangen
Tot nu toe is het wel de moeite waard. Bij de afdeling Interne Communicatie ben ik goed opgevangen. Tijdens mijn eerste werkdag werd ik gelijk betrokken bij de nieuwe opbouw van de site voor de Human Resources-gedeelte. Dit is het gedeelte waar een werknemer alles kan regelen op gebied van zijn werk. Zoals verlofaanvragen, declaraties, nevenactiviteiten. Dit is erg vergelijkbaar met het bouwen van de User Guided Search bij Telfort. Voor de rest is er ook veel nieuw voor mij. Zo leer ik een goed nieuwsbericht schrijven voor op intranet. En ook ben ik betrokken bij Narrowcasting. De berichten die op televisieschermen te lezen zijn door het hele kantoorgebouw heen.

Blijven leren
Op dit moment is het goed dat ik blijf leren. Dat ik de nieuwe ervaringen in mijn rugzakje stop. Wat voor mogelijkheden ik verder krijg bij PGGM zie ik later. De komende dagen, tussen kerst en Oud en Nieuw, is het erg rustig op mijn afdeling. Ik zal met veel schrijfoefeningen aan de slag gaan. Daarnaast zal ik de tijd gebruiken om PGGM beter te leren kennen. Ik ga bij PGGM investeren in mijzelf. Investeren in een waardevolle toekomst!

Enthousiasme voor handicap

20160719_131319_resized

Nog steeds zit ik te zoeken naar een nieuwe uitdaging. Vorige maand was ik bij een netwerkevent genaamd Groot(s) Amsterdam. Er waren grote organisaties aanwezig zoals ABN AMRO, ING, IBM, PwC en KPMG. Maar er was ook een stoeltje vrij gemaakt voor iemand van CNV Jongeren. Zelf heb ik niet heel veel met vakbonden, maar ik werd aangesproken. Deze Jessy sprak met veel enthousiasme over het project De Realisten.

Het doel van De Realisten Promoteam is dat je na een vijftal trainingen jezelf gaat presenteren bij verschillende bedrijven. Tijdens deze presentatie geef je aan wat het betekent om iemand met een arbeidshandicap aan te nemen. Daarnaast geef je aan wat voor een voorzieningen er zijn vanuit het UWV. Het doel is om de bedrijven die een presentatie gekregen hebben enthousiast te maken en ervoor zorgen dat ze de stap willen zetten om iemand met een arbeidshandicap aan te nemen.

Ik wist niet wat ik van dit project moest verwachten, maar ik gaf aan dat ik mee wilde doen aan de trainingen. Zo ging ik op vrijdag 1 juli naar de eerste training op het Werk en Re-integratie bureau op de Jan van Galenstraat. Tijdens de eerste training was er een voorbeeld van hoe zo’n presentatie eruit moet zien. Een veteraan in het geven van deze presentaties gaf een presentatie aan ons. Voor mij leek deze presentatie een beetje een algemeen verhaal. Later kwam ik er wel achter dat je je eigen twist aan de presentatie kan geven. Het is ook lastig. De presentatie moet je geven in ongeveer 25 minuten. Dus je hebt ook geen tijd voor een uitgebreid verhaal.

De volgende twee training ging over de Elevator Pitch. Een Elevator Pitch is jezelf presenteren in 2 á 3 minuten. Wie je bent, wat je doet en wat je kwaliteiten zijn. Stel je voor je komt je (toekomstige) directeur/CEO tegen in de lift dan moet je dat kunnen vertellen in de periode dat je samen in de lift staat. Tijdens de tweede training moest je deze Elevator Pitch voorbereiden en we kregen adviezen van onze trainers Ilse en Robin. Toen we de derde training kregen moesten we onze Elevator Pitch presenteren aan de groep.

De laatste twee trainingen gingen over wat het betekent om iemand met een arbeidshandicap aan te nemen en wat voor een voordelen dat heeft. Deze presentatie is al gemaakt in een powerpoint door de organisatoren van De Realisten Promoteam. Uiteindelijk bestaat het team uit Amsterdam uit zes personen. Het is de bedoeling dat je met zijn tweeën naar een bedrijf gaat om de presentatie te geven. Tijdens de vierde training werd je aan iemand anders gekoppeld. Tijdens die training bereiden we samen de presentatie voor. Op de vijfde training gaf je samen de presentatie aan de groep. Het liep beter dan verwacht. Tijdens die presentatie kwam ik er ook achter dat je een eigen twist aan je presentie kan geven. Wat jij belangrijker vindt haal je meer naar boven.

Afgelopen dinsdag gaven we presentatie aan een groep medewerkers van het Werk en Re-integratie bureau. Althans Ilse en Robin gaven meer de presentatie. Wij gaven onze eigen Elevator Pitch. Dit was een groot succes. De medewerkers wilde daarnaast ons ook helpen aan een baan.

Nu zijn we klaar als De Realisten Promoteam Amsterdam om een goede presentatie te geven aan bedrijven in en rondom Amsterdam. We gaan ervoor zorgen dat zoveel mogelijk bedrijven uit deze omgeving enthousiast wordt en iemand aan wil nemen met een arbeidshandicap!

Wilt u als bedrijf dat wij bij u komen presenteren? Neem contact op met Robin de Rooij, r.derooij@cnvjongeren.nl of 06 24813467.

Congres voor hoop

evaluon

Alweer anderhalf jaar. Dat is hoe lang ik alweer werk voor Philips. Tijd is een raar fenomeen. Volgens mij kwam Einstein ervoor het eerst mee dat tijd eigenlijk niet bestaat. Je kunt het niet voelen, niet ruiken of proeven. Het is niet waarneembaar. Maar toch is het lastig om het niet te gebruiken. En voor mij is het misschien nu tastbaarder geworden omdat ik nu anderhalf jaar werkervaring erbij heb. En ik heb in deze anderhalf jaar echt het gevoel dat ik zoveel geleerd heb. Dat maakt het tastbaar. En aan de andere kant ging die anderhalf jaar zo ontzettend snel.

Het gevoel dat ik de al iets ervarenere werknemer ben kreeg in aan het begin van deze maand toen ik voor de tweede keer, samen met mijn collega Nora, de bus nam naar het Evaluon voor mijn tweede WGP-congres ging. Een WGP-congres is ervoor de mensen die Werkgelegenheidscontract hebben bij meestal een multinational. Dit zijn mensen die moeilijk aan een baan komen, of doordat ze langdurig werkloos zijn geweest of omdat ze een arbeidshandicap hebben. Het is heel bijzonder dat ik voor de tweede keer aanwezig was op dit congres. Normaal gesproken mag je maar één jaar een WGP-contract hebben. In mijn geval was het contract van mij een half jaar geleden verlengt en onlangs weer voor een half jaar. Hierdoor maak ik voor de tweede keer een WGP-congres mee.

Het grappige is dat je doordat je voor de tweede keer op dit congres bent het gaat vergelijken met vorig jaar.  Het opvallende was dat er nu voornamelijk mensen waren die werkte voor Philips. Dat was vorig jaar ook de grootste groep, want dit congres wordt georganiseerd door Philips, maar vorige jaar waren er ook werknemers van andere bedrijven, zoals ABN AMRO. Maar dat hoefde de pret niet te bederven. Er stonden namelijk genoeg goede sprekers op het programma.

Na de openingsspeech van Frank Visser, manager Werkgelegenheidsplan, was het woord aan Hans de Jong, directievoorzitter Philips Benelux. Alhoewel hij ook een korte openingsspeech had vond ik dat hij mooie woorden had over waar Philips voor wil staan. Zo wil Philips mooie duurzame producten maken. Zo voorspelt hij dat in 2020 75% van de verlichting in de wereld uit LED-verlichting bestaat en daar zal Philips een groot aandeel in hebben. Daarna sprak René Boender, trendwatcher. Dit was een positieve spreker die zijn publiek weet op te zwepen. Iedereen wil na deze dag zijn zakelijk geluk najagen. Na dat iemand van het Centraal Planbureau aangaf met cijfers hoe goed het Werkgelegenheidsplan is was het pauze.

Wat de meeste indruk bij mij maakte kwam na de pauze. Er was aandacht voor regisseur Mari Sanders. Mari Sanders is net als ik ben rolstoelgebonden. Net als ik is hij spastisch. Het enige verschil is dat hij in een duwstoel zit en ik mij in een elektrische rolstoel voort beweeg. Mari wilde al vanaf zijn middelbare schooltijd regisseur worden. De korte film die van hem getoond werd was zijn afstudeeropdracht. Het ging over een jongen die rolstoelgebonden was en er altijd van had gedroomd om zijn liefde in Parijs te vinden. Parijs, de romantische stad bij uitstek. Toen hij eenmaal besloot naar Parijs te gaan bleek het allemaal één grote teleurstelling. Parijs was namelijk niet zo rolstoelvriendelijk als gedacht. De vele trappen die de stad rijk was en lantaarnpalen midden op de stoep waren grote obstakels. Dan kwam hij ook nog is bij zijn hotel aan. De hoteleigenaar, die zo gegarandeerd had dat hij een lift had, sprak de waarheid maar de lift begon pas op de eerste verdieping.

Het mooie van dit verhaal is dat ik mij hier zo goed in kan verplaatsen. Ook ik heb ervaringen van steden die niet zo rolstoelvriendelijk bleken te zijn. Alleen heb ik niet deze ervaring met Parijs. Ik ben denk ik nu al een stuk of vijf, zes keer in Parijs geweest. Natuurlijk is het niet de meest rolstoelvriendelijke stad, maar er zijn genoeg plekken die wel rolstoeltoegankelijk zijn. En als je vooraf goed opzoek gaat kun je een goed rolstoelvriendelijk hotel vinden. Maar toch ken ik de ervaring die Mari schetst alleen niet in Parijs. Zo heb ik slechte ervaring met de stad St. Petersburg. Daar hebben we inderdaad meegemaakt dat de lift veel te klein bleek te zijn in het hotel. Straten hadden alleen maar hoge stoepen en aan heel veel straten werd nog gewerkt of ze lieten het zo verpauperd. Maar ik was niet alleen, met hulp van mijn (schoon)broers werd het een hele mooie week in St. Petersburg.

De laatste spreker was een bergbeklimmer. Het was een mooi verhaal met als uiteindelijke rode draad als je wilt kan je alles bereiken wat je wilt.  Iets wat WGP’ers natuurlijk aanspreekt. Zoals veel congressen liep dit congres ook uit. Hierdoor had ik niet zoveel tijd meer voor de borrel. Mijn jas werd aangetrokken en pas toen kreeg ik commentaar op mijn sjaal.  Ik moest namelijk op tijd in Amsterdam zijn om onze jongens in de Arena aan te moedigen.  

Met goede moed het nieuwe jaar in!

Het jaar loopt met een stoomsnelheid voorbij. Terwijl ik in een vorige blog vertelde over hard knokken voor een baan ook in december, merk ik dat het aanbod deze maand erg mager is op het gebied van vacatures. Dit is misschien niet eens zo vreemd. Elk bedrijf kijkt wat voor winsten en verliezen ze hebben. En iedereen weet dat het economische mindere tijden zijn. Het is voordeliger om iemand in het volgende jaar aan te nemen dan dit jaar.

Toch had ik op de valreep van dit jaar nog een sollicitatiegesprek. Zie mijn stuk op Geenbeperking.nl. Ook heb ik via Seniors for Talents een mentor gekregen. Iedere mentor heeft raakvlakken in de branche waar zijn/haar kandidaat in wil werken. Mijn mentor heeft communicatiewetenschappen gestudeerd en heeft jarenlang in de uitgeverswereld gewerkt. Nu werkt ze bij Capgemini. Deze kan mij helpen met het verbeteren van mijn curriculum vitae, haar netwerk gebruiken om mij aan te bevelen en ik kan bij haar terecht voor allerlei vragen op het gebied van werk zoeken en solliciteren.

Ik denk dat er een goede klik was tussen ons. Ik heb haar meteen benaderd met de vraag of een bepaalde vacature die ik ontving via mail geschikt zou zijn. Hier heb ik ook vrij snel antwoord op gekregen. Uiteindelijk had ik op die vacature dat gesprek waar ik over vertelde op Geenbeperking.nl. Zelf moet ik hard blijven knokken om een baan te vinden, maar deze mentor komt wel heel goed van pas om dit te bewerkstelligen. 2011 zal mij niet meer de ideale baan schenken, maar 2012 zal mij hopelijk veel goeds bieden. Ik heb nog een sollicitatiegesprek in het vooruitzicht en ik moet natuurlijk niet de functie van fractie assistent vergeten voor D66 in Amsterdam-Oost, wat ik met plezier doe. Dus ik ga met goede moed 2012 in!

Niets december feestmaand. Hard knokken voor een baan!

Het is alweer eind november en de vrolijke feestmaand staat al voor de deur. Alhoewel december misschien niet de ideale maand is voor de zoektocht naar een baan blijf ik vol goede moet verder zoeken. Zo was ik een aantal weken geleden bij de Wajongwerkt markt, zie mijn blog op Geenbeperking.nl.  Daar kwam ik bij de stand Emma at Work. Al ben ik te oud voor hun doelgroep, ze verwezen mij wel door naar Seniors for Talents.

Gisteren heb ik net mijn intakegesprek gehad bij deze organisatie. Het lijkt mij een geweldig initiatief. Eerst wordt gekeken of je aanmerking komt voor de hulp van Seniors for Talents. Daarna komt het intakegesprek, dat ik dus gisteren gehad heb. Dit volgt met het zoeken naar de juiste senior mentor. Vaak een ervaringsdeskundige in de branche waarin jij wilt werken. Als deze senior mentor graag met jou wilt werken volgt een kennismakingsgesprek. Dat een gevolg heeft met één-op-één gesprekken. Tenslotte moet er een baan uitrollen wat drie tot vijf maanden kan duren. De begeleiding kan gemiddeld twee jaar duren.

De coördinator van de regio Amsterdam vroeg aan mij waar we het beste konden afspreken. Ze kende mijn buurt en dacht aan Jaap Hannis. Ik moest haar vertellen dat dit café al is opgegaan in een soort nachtclub is geworden. Toen zat ik te denken aan een plek in mijn buurt. Eerst dacht ik aan Studio K, maar misschien niet zo handig als je van net buiten Amsterdam komt. Toen kwam al snel Panama in mijn gedachten. Hier hebben we uiteindelijk afgesproken. Ik ben eigenlijk nog nooit zo vroeg in de middag bij Panama geweest. Natuurlijk was het erg rustig. De mensen die er wel zaten leken ook zakelijke afspraken te hebben. Dus zo vreemd was dat niet.

Het was een erg fijn gesprek. De coördinator bleek al veel van mij te weten doordat ze het internet heeft doorzocht. Ze vond dat ik goed zichtbaar was op internet en de blogs die ik heb geschreven vond ze ook leuk geschreven. Altijd leuk om te horen. Wat ik wel zou kunnen verbeteren was mijn LinkedIn-pagina. Ik weet dat ik aan deze pagina nog goed moet werken. Goed zichtbaar op LinkedIn is belangrijk bij de zoektocht naar een baan. Vandaag heb ik er dan ook al een kleinigheidje aan verbeterd. Nu zijn blogs ook te zien via LinkedIn. Deze waren al te vinden via Facebook en Twitter.

Na het gesprek, ze zou mij bespreken in haar vergadering van morgen, reed ik mee naar haar auto. Ik kreeg meteen mail van haar. Nu komt het op mij aan. Ik moet nog een bepaalde test en mijn curriculum vitae invoeren in een bepaalde website van hun. Niets december feestmaand. Hard knokken voor een baan. Zoals ik altijd moet doen.

Gevangen in eigen huis!

Een goede vriendin van mij kwam zaterdagavond terug van een verjaardag. Tot haar verbijstering deed de lift het niet om haar naar de woning te brengen waar ze leeft. U zou zeggen: “Wat maakt dat uit? Dan neem je toch gewoon de trap.” Maar dat ligt toch even wat anders als je aan een rolstoel gebonden bent.

Dus meteen werd het noodnummer gebeld van de liftreparateur. Deze kwam ook redelijk snel aanzetten. Wat bleek is dat hij niet over de juiste sleutels beschikte om in de kast te komen waar de draden zitten van de lift. Er werd weer iemand anders gebeld van de woonstichting, maar die moest helemaal uit Purmerend komen. Na aantal uur was de lift toch gerepareerd. Mijn vriendin ging naar haar woning. En iedereen dacht dat alles koek en ei was.

De volgende ochtend bleek de lift weer niet te werken. De reparateur die er nu was zei uiteindelijk doodleuk dat er onderdelen besteld moesten worden en dat dit waarschijnlijk wel een aantal dagen kan duren. Dit voorbeeld heeft zij en ik al zo vaak meegemaakt. Mensen denken dat omdat we in een rolstoel zitten toch niets te doen hebben. Dus een paar dagen in huis blijven is vast geen probleem.

Deze regering en de maatschappij waar wij in leven verwachten dat mensen met een handicap ook zijn steentje bijdragen in deze samenleving. Daar ben ik het ook helemaal mee eens. Ik vind het ook goed als er af en toe wat eisen gesteld worden aan mensen met een handicap, maar dan moet er de kans worden geboden om bij te kunnen dragen aan deze samenleving. De reparateur laat door het uitblijven van de reparatie van de lift zien dat hij denkt dat het niet zo’n haast heeft. Mijn vriendin is lerares en moet dinsdag gewoon weer naar haar werk. Als bij iemand anders een auto stuk is en deze persoon moet naar haar werk dan wordt er een vervangende auto geregeld. Daarnaast niemand wil gevangen zijn in zijn eigen huis, ongeacht je wel of geen werk hebt. Nu is het maar afwachten of mijn vriendin dinsdag naar haar werk kan en  ze belt zich suf om ervoor te zorgen dat de lift gerepareerd wordt. Echt een heldin op wielen!